Unwanted ft ~ 1D

- 7. Nialls moodswings -

Madison pov
Onderweg naar huis is het, zoals altijd eigenlijk, extreem stil in de auto. Nou ja, het is maar wat je altijd kan noemen. Ik ben hier pas 2 dagen. Maar het is in die tijd wel elke keer stil geweest in de auto. Ik ben inmiddels gestopt met huilen, maar ik voel me nog steeds niet top.

Eenmaal thuis plof ik op de bank neer. Ik heb het helemaal gehad met vandaag. Ik kruip diep in mijn vaders trui en speel een of ander dom spelletje op mijn telefoon over een aap. Ik zit best wel in trans met mijn spel tot ik iets nats voel op mijn trui. Ik kijk meteen op van mijn spelletje en zie Louis staan. Hij heeft zijn dikke erwtensoep over me heen gegooid, express. 'Je zit op mijn plek.' Zegt hij. Boos sta ik op. 'Lul! Dat was mijn vaders trui!' Ik kan nu wel zeggen dat het vuur uit mijn ogen spuugt. Alle nare gedachtes razen door me heen.

Sla hem, maak hem af

Nee zeker niet. Niet slaan Madison, dat maakt dingen erger.

Sla hem verdomme, erger dan dit kan niet

Nee Madison, niet aan toegeven. Niet. Slaan. Tot mijn grote verbazing weet ik toch weg te lopen. Ik storm met opnieuw tranen in mijn ogen de keuken in om een doekje te zoeken. Iemand is mij weer achterna gegaan. Het zal vast Liam zijn. Veel tijd om dat te checken heb ik niet want ik ben druk bezig met het zoeken van een doekje. Als ik er 1 heb gevonden maak ik hem nat en begin te vegen over de vlek op mijn trui. Steeds harder en sneller, de vlek moet eruit. Deze trui is mijn alles. Ik schrob bijna mijn hand eraf tot die ineens wordt vastgepakt. De aanraking voelt anders dan die van Liam wat mij het persoon laat aankijken. Het is Niall. Verbaasd blijf ik hem aankijken. Hij negeerde me toch? 'Schrobben maakt het alleen maar erger. Je moet deppen.' Zegt hij en pakt het doekje van mij over. Nog steeds kijk ik hem aan. Ik volg geen enkele andere beweging anders dan zijn ogen. Waarom doet hij nu weer ineens zo lief tegen me? Als hij klaar is met schrobben legt hij het doekje weer neer en kijkt me lief aan. 'Het komt goed, Madison, echt. Het gaat er wel uit.' Ik knik, maar laat toch een traan vallen. Puur wegens de haat die ik aan Louis heb. Wat is het ook een berggeit. Niall twijfelt niet net als gister, maar besluit mijn traan weg te vegen. De aanraking voelt goed, precies hetzelfde als gister en mijn maag draait om. Niall is zo'n lieve jongen, maar zo ingewikkeld. De ene keer helpt hij me en dan negeert hij me weer. Alsof hij bang is voor Louis. Alsof hij me heel graag wilt helpen, maar ruzie met Louis wilt vermijden. 'Dankje.' Zeg ik na een tijdje als ik me bedenk dat ik dat nog niet had gezegd. Niall glimlacht, maar zijn gezicht betrekt. Alsof hij iets hoorde. Dan gebeurt er wel iets heel geks. Het is alsof hij een knop om heeft gezet. Hij loopt langs me om de koelkast open te doen, mij ineens negerend. Dan zie ik waarom: Harry komt de keuken binnen en wat Harry ziet en weet, weet Louis ook. Ik blijf even versuft om me heen kijken. Wilt hij echt niet met mij gezien worden? Wat als dit altijd zo blijft? Wat als Louis me altijd blijft haten en deze situatie nooit beter wordt of zelfs slechter? 'Wat kijk je nou?' Snauwt Harry wat mij uit mijn trans haalt. Niall loopt met een fles cola in zijn hand met een grote bocht om mij heen om een glas te kunnen pakken uit het kastje naast mij. Hij gunt me niet eens een blik meer. Ik richt mijn blik weer op Harry die nog steeds op antwoord wacht. 'Niks.. Ik eh.. nee het is niks.' Ik kijk nog 1 keer naar Niall, hopend op een blik terug, maar dat was ook te mooi om waar te zijn. Hij negeert me weer net zoals vanmiddag. Ik loop langs hem en langs Harry de keuken uit. Natuurlijk moet Harry me eerst een stoot geven met zijn schouder als ik langs kom. Zo gaat het zo'n beetje al de hele dag. Ik kijk even naar mijn trui en de natte plek daarop. Dat heeft Niall gedaan. Hij heeft me geholpen... Maar toch... oké ik snap het echt niet meer. Laat het los Madison. Laat het los.

Diezelfde avond komt Liam mijn kamer binnen als ik aan het schrijven ben in mijn dagboek. Ik klap hem dicht en schuif opzij op mijn bank zodat hij ernaast kan zitten wat hij dus ook doet. Het is even stil, maar dan zucht Liam en begint hij te praten. 'Ik ben radeloos. Ik weet niet hoe ik Louis kan overtuigen om je een kans te geven.' Ik zie de tranen ontstaan in zijn ogen, dus glimlach ik naar hem om hem gerust te stellen. 'Dat gaat niet gebeuren. Ik moet het denk ik maar gewoon accepteren.' Zeg ik. Liam schudt zijn hoofd. 'Nee zeker niet, Louis moet normaal gaan doen. Eerst dacht ik dat hij gewoon aan je moest wennen, maar je bent er pas net en hij begint al een oorlog. Ik heb daarom een idee voor je.' Zegt hij. Ik frons. Een idee? Kan het nog vager?

'En dat is?' Vraag ik. 'nou, als band zijn we of heel veel weg of heel veel thuis. Het is het een of het ander. En nou dacht ik, als je op school bent hoef je minder geconfronteerd te worden met Louis enzo.' Oei, dat klinkt als wegrennen voor mijn problemen en daar ben ik maar al te goed in, Maar ik weet dat ik beter mijn problemen aan zou moeten pakken. 'En natuurlijk moet je sowieso naar school anders kan je niet werken later.' Ik grinnik en knik. Dat klinkt als een betere rede om naar school te gaan. 'Oké dan. Als het moet dan moet het maar.' Zucht ik waarop Liam fronst. 'Je gaat niet moeilijk doen?' Vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. 'Niet zeuren? Niet schreeuwen?' Ik blijf mijn hoofd schudden en grinnik even. 'Liam, ik ben geen kleuter. Ik weet best wel hoe opvoeding gaat en ik weet ook wel zeker dat school daar een groot deel van uitmaakt. En daarbij komt ook dat het niet uitmaakt hoeveel ik zeur, want ik moet uiteindelijk toch wel gaan.' Liam grinnik nu ook en knikt. 'Gelukkig want ik had je al ingeschreven.' Ik schud lachend mijn hoofd. 'Tuurlijk, ik had niet anders verwacht. Dus dat betekent zeker dat ik morgen meteen naar school moet?' Liam schudt zijn hoofd. Je hebt volgende week pas je eerste lesdag.' Ik knik. 'Oké dan.' Zeg ik en fake een glimlach. 'Weltruste.' Zegt hij. Weltruste Liam.' Zeg ik terug. Zodra hij de hoek om is, verdwijnt mijn glimlach.

Ugh, school. Daar zit ik dus echt niet op te wachten.