Unwanted ft ~ 1D

- 32. uit de hand gelopen -

Madison pov
Ik zit voor mijn gevoel al uren hier buiten en nog steeds ben ik aan het janken. Niet zo hard meer, want ik ben niet meer in paniek. Ik zit hier nu voor me uit te staren terwijl er af en toe een traan uit mijn ooghoeken ontsnapt. Ik trek alles in twijfel. Ik weet niet meer wat ik met mijn leven aan moet. Wat heeft mijn leven nog voor zin? Als ik nooit iets goed kan doen zonder erop aangesproken te worden, waarom zou ik dan nog überhaupt proberen? Ik slaak een diepe zucht. De nooduitgang deur gaat weer open. Het concert is afgelopen, dus het zal Niall wel zijn. Ashton heeft het ze sowieso vertelt. Ik besteed geen aandacht aan de persoon die naast me komt zitten. Ik kijk hem niet aan en ben ook niet van plan om heel veel te praten. Maar zodra de persoon praat, kijk ik hem toch aan. Waarom? Het is niet het persoon dat ik zou verwachten. Totaal niet en weetje, het laatste wat ik nu nodig heb is een downer speech van hem.

'Ik hoorde dat je haat krijgt.' Zegt Louis voorzichtig. Ik wend mijn blik weer af en knik dan. 'Ja...uhm dat klopt.' Zeg ik zacht. 'Wat boeit jou dat?' Snauw ik daarna. 'Niemand verdient het om zo veel haat te krijgen, Madison.' Zegt Louis medelevend. 'En wat maakt wat jij tegen mij doet anders dan hun dan?' Spuug ik terug. 'Dat is het ergste ervan. Niks. Niks maakt mij anders.' Ik frons en kijk hem even heel verbaasd aan. Geeft hij nou werkelijk toe dat hij fout zit? Is dit echt een ding nu? Is dit echt aan het gebeuren? 'Ik haat het om het toe te moeten geven, maar ik ben een klootzak.' Zucht hij. Ik knik. 'Ja, dat klopt.' Zeg ik al knikkend. Het is lang stil. Maar dan ook echt heel lang.

'Sorry, dit was een vergissing, ik had hier niet moeten komen.' En weg was Louis. Waar sloeg dat nou op? Eerst een verhaal beginnen en vervolgens random stoppen mij met miljarden vragen achterlatend? Nee dat dacht ik niet. Ik schiet gelijk zelf ook naar binnen. Ik zie Louis nog net in een kamer naar binnen gaan, dus volg ik hem naar binnen. Zodra ik er ben wordt ik aangestaart door heel One Direction. Ik heb zelf alleen maar aandacht voor Louis. 'Wat doe jij?' Vraag ik een tikkeltje boos. Langzaam draait hij zich om. 'Laat het, Madison, het was een vergissing.' Zegt hij. 'Niks, laat het Madison.' Immiteer ik hem. Hij blijft stil. 'Je weet ook echt wel precies op het verkeerde moment dit soort dingen te doen he?! Net op het moment dat ik er even helemaal doorheen zit maak jij het weer erger!' Boos slaat Louis op de tafel voor hem en draait zich weer terug naar mij toe. 'Ik probeerde het op zijn minst!' Schreeuwt hij. 'En wat probeerde je precies?' Ik sla mijn armen over elkaar. 'Ik weet hoe het is om haat te krijgen en dat gun ik niemand, zelfs jou niet nee! Dus ondanks mijn grote haat voor jou, probeerde ik je te troosten.' Ik schud mijn hoofd. 'bullshit. Je probeerde mij iets heel anders te vertellen, maar je bent een te grote pussy! Je hebt er de ballen niet voor om mij recht in mijn ogen aan te kijken en te zeggen dat het je spijt!' Ik kijk hem diep aan, maar hij wendt zijn blik af wat bewijst dat ik gelijk heb. 'Louis, denk aan wat ik heb gezegd.' Zegt Harry voorzichtig. 'Ik hoef je hulp niet Harry.' Sist hij. 'Oh nee? Ik weet toch bijna wel zeker dat jíj naar míj toe kwam gister! Zeg haar wat je wilt zeggen Lou.' Commandeett Harry hem. 'Dat kan ik verdomme niet Harry! Jij weet dat!' Schreeuwt hij en loopt weer eens rood aan. Zijn vuisten zijn helemaal wit zo gebald zijn ze op dit moment. 'Louis, je moet echt even rustig worden.' Zegt Harry als Louis net iets te dicht op hem staat. 'Ik ben rustig genoeg!' Brult hij terug. 'Ben je niet.' 'Ben ik wel!' 'Nee, Louis. Dat ben je niet.' 'Ben ik verdomme-' Louis kan zijn zin niet afmaken, want Harry heeft zijn lippen op die van hem zitten. Iedereen lijkt er helemaal geschrokken van. Dat was heel erg random. Louis duwt hem vrijwel meteen weg. 'Wat the hell man!' Louis veegt zijn lippen af. 'Wat dacht je wel!' Schreeuwt Louis. 'Ik denk, Louis, dat Maddy gelijk heeft. Je bent te veel bezig met groter willen zijn dan iedereen dat je iedereen weg duwt. Je bent bang om je kwetsbare gevoelens te laten zien en zo het masker van de grote stoere jongen te verbreken. Het is oké om niet oké te zijn Louis. Maar het is niet oké om iedereen te beschuldigen van alles terwijl jij hier degene bent die zich niet goed voelt.' Louis is er helemaal stil van. 5 seconds of summer heeft het geschreeuw denk ik gehoord, want ze komen de kamer binnen lopen. Louis, daarentegen, loopt de kamer weer uit. Hij weet niet hoe snel hij weg moet wezen. Ik laat me verslagen achter mij op de bank vallen. Wat nu? Louis lijkt niet van plan om te stoppen. Niall komt naast me zitten en trekt me in ene knuffel. Hij zegt niets, maar zijn aanwezigheid is al voldoende.

Toch blijft het nare gevoel er wel. Ik voel me klote. Ik zou me geweldig moeten voelen, maar de wereld lijkt grijs geworden te zijn. Alsof al het kleur is verdwenen en het voelt alsof het nooit meer terug gaat komen. Er gaat dan ook nog maar 1 ding door mijn hoofd.

Snijden

Ik heb het nodig nu. Ik moet het wel doen. Al is het maar voor heel even. Ik wurm me uit Nialls knuffel en loop zonder een woord te zeggen de kamer uit, maar Liam trekt me terug. 'Wat ga je doen?' Vraagt hij. Ik sla mijn ogen neer. Wat moet ik daarop zeggen? 'Madison, doe dat nou niet. Het maakt dingen alleen maar erger.' Treurt hij. Ik schud mijn hoofd. 'Ik kan niet anders Liam.' Mijn stem slaat over tijdens die zin en de tranen beginnen opnieuw te stromen. 'Maddy, denk alsjeblieft even helder na en doe dit niet.' Zegt Niall die inmiddels is opgestaan. Ze proberen me over te halen, maar ik weet dat er geen andere optie is. Ik moet het doen, niks anders gaat mij van deze pijn verlossen dan de fysieke pijn. Ik trek me uit Liams al verslapte greep en zet het op rennen. Ik hoor dat ze me volgen, maar als ik eerder in de wc ben dan hun, kan ik mijn gang gaan. Gelukkig ben ik ruim op tijd en heb ik alle tijd om de deur op slot te draaien. Vrijwel meteen wordt er op de deur gebonkt. 'Maddy open de deur!' Schreeuwt Liam. Niall schreeuwt er ook doorheen. Ik voel in mijn zakken, maar bedenk dan dat ik Lou's broek aan heb en mijn zakmes in mijn eigen broek zit. Ik draai gefrustreerd om me heen en zie dan maar 1 optie.

Liam pov
Ik trek Nialls handen weg, omdat ik niet wil dat ze helemaal kierewiet wordt van het gebonk tot we plots iets heel hard horen breken. Geschrokken kijk ik rond en zie ik geschrokken gezichten op iedereens gezicht. Maar dan ook echt iedereen. Heel 5sos en 1D zijn er. Ja Louis dus ook. 'Was dat de spiegel?' Vraagt Niall zacht. Ik kan er niet op reageren. Ik ben in shock. Zou ze dat echt doen? Zou ze echt zo diep zinken? Zachtjes klop ik op de deur. 'Madison. We zijn allemaal super bezorgd om je. Kan je alsjeblieft de deur open doen?' Vraag ik. Geen reactie. Niall komt nu weer voor de deur staan en begint ook te praten. 'Madison, we houden van je. En al lijkt het alsof niemand anders dat doet, dat is allemaal gelul. Ze doen allemaal alsof ze je kennen, de fans, maar hoe goed kennen ze je nou na 1 optreden? Hoe goed kennen ze je echt? Wij houden van je om wie je bent. Die haat is er alleen uit jaloezie. Ze zeggen dat je niet kan zingen omdat ze alleen maar kunnen dromen van zo'n prachtige stem als die van jou. Ze zeggen dat je lelijk bent, omdat ze zelf te lui zijn om naar de sportschool te gaan. Ze zeggen dat wij niet van je houden, omdat ze zelf ook willen dat er iemand is die van ze houdt zoals wij van jou. Luister niet naar hun, luister naar ons. Je bent het waard, Madison, echt.' Wauw, zelfs ik ben geraakt door die woorden. Even is het stil. Je zou nu een spelt kunnen horen vallen zo stil is het. Dan komt er 1 snik vanuit de wc. 'Don't be mad.' Snikt ze terwijl het rode schuifje langzaam maar zeker weer wit wordt. 'Ik trek meteen de deur open zodra ik de klik hoor en trek haar meteen in een knuffel. Ze hangt er slapjes in, dus trek ik terug. Ik schrik een beetje van hoe het er hier uit ziet. Ik sta hier letterlijk op tientallen kleine scherven van de spiegel. De spiegel is helemaal gebarsten en bebloedt. Ook Madison armen zijn helemaal rood net als haar knokkels. 'Je moet naar het ziekenhuis Maddy.' Mompel ik. Ze schudt meteen haar hoofd. 'Nee, nee dat wil ik niet.' Snikt ze. Haat ogen staan gebroken en donker. Alsof al het licht uit haar ogen is verdwenen. 'Je moet wel. Er kunnen nog scherven in je hand zitten. Dit is extreem gevaarlijk.' Ze slaat haar ogen neer. Het breekt me om haar zo te zien. 'We moeten dit eerst even schoonmaken.' Zeg ik, Maar dan worden mijn armen ineens vast gepakt door Madison als steun. 'Liam.' Zucht ze. Haar ogen draaien en even later vallen ze dicht. Schijtzooi. Snel vang ik haar op. Even ben ik beduusd van wat er net gebeurde, maar dan kom ik in actie. 'Ambulance.' Mompel ik. '112. Bel 112!' Gil ik en ren met Madison in mijn armen naar buiten.

'Blijf erbij, Maddy. Blijf erbij.'