Unwanted ft ~ 1D

- 1. kennismaking -

Madison pov
'Madison!' Ik schiet overeind van het getetter in mijn oor van Sam. 'Wat moet je?' Snauw ik en laat me al rollend met mijn ogen weer achterover vallen om vervolgens mijn dekens hoog op te trekken. 'Er zijn mensen beneden. Je bent te laat voor de kennismaking met de mensjes die iemand willen adopteren.' Ik frons en kom weer overeind. 'En jij komt me daar nu al voor wakker maken?' Vraag ik. 'Nu al? Hoorde je me niet? Je bent te laat voor de kennismaking.' Zegt hij heel overdreven gearticuleerd. Ik rol opnieuw mijn ogen en stap mijn bed uit. Maar niet voordat ik mijn dekens van me af heb geslagen vol in Sams gezicht natuurlijk. 'Nou kijk, meestal maak je me pas na alles wakker. Na het ontbijt, na de televisie tijd, nadat er al iemand is geadopteerd. Dus ik vind het merkwaardig dat je me nu al wakker maakt.' Ik hoor een diepe zucht naast me terwijl ik mijn haar rustig door borstel. 'Ten eerste, je hebt het ontbijt inderdaad weer gemist. En ten tweede, zeur niet en kleed je om.' Ik grinnik. Altijd leuk om je grote broer terug te irriteren. 'En schiet een beetje op Sonni!' Roept hij nog voor hij de deur met een klap dichtsmijt wat mij mijn borstel laat vallen door de schrik.

Ik maak me snel klaar om vervolgens mezelf naar beneden te haasten. Tot mijn verbazing zie ik 4 jongens zitten in plaats van 2 mensen. Ik haal 1 wenkbrauw omhoog. Zijn er 2 koppels tegelijk ofzo? Dat is anders nooit het geval. Ik ga snel bij de rest zitten.

'Hi, leuk dat je er ook bij komt.' Zegt een jongen met blonde haren. Duidelijk geverfd. Ik glimlach zwak. 'Ik zal nog even kort herhalen waarvoor we hier zijn. Wij zagen laatst een weeshuis op groeps uitje en toen raakten wij in gesprek met de leider. We hebben toen echt de meest vreselijke verhalen gehoord en hopen nu iemand hier weg te kunnen halen die het moeilijk heeft zodat wij diegene een beter leven kunnen geven.' Ik knik maar doe de moeite niet om een glimlach te faken. Dat verklaard waarom ze met zn vieren zijn en in een hogere leeftijdscategorie kijken. Ik schat ze niet eens zo heel erg veel ouder dan mijzelf.

Enkelen momenten later zitten de jongens in de eetzaal. Af en toe worden er mensen geroepen om naar binnen te komen voor een gesprek. En natuurlijk ben ik als een van de laatste.

Ik loop naar binnen en ga langzaam maar zeker op de stoel tegenover hun zitten. Zenuwachtig friemel ik aan de naad van mijn trui. Waar ben ik zenuwachtig voor? Ik word toch niet geadopteerd. 'Hey, wat is jou naam?' Vraagt de langste met krullend haar. 'Madison Kara Jones.' Zeg ik zacht. 'Je hoeft niet verlegen te zijn hoor. We bijten niet.' Zegt een andere bruinharige. 'Die jongen Sam, is dat jou broer of niet?' Vraagt dezelfde jongen. Ik knik. 'Ja, dat is zeker mijn broer.' Ik probeer zo min mogelijk ergenis te laten horen in mijn stem wat me, al zeg ik het zelf, rete slecht afgaat. 'En wat zijn je hobbies?' Vraagt de blonde. 'Ik vind zingen wel tof en af en toe hardlopen ook wel.' Ik zie bij het woord zingen de gezichten helemaal opklaren. Hoe kan het ook anders? Ze zingen zelf natuurlijk ook. En dan komt de vraag die ik liever niet wil beantwoorden.

'Kan je ons ook vertellen waarom je hier zit?' Vraagt de enige van de 3 bruin harige die nog niks heeft gezegd. Ik slik. Wat zeg ik nu? Zeg ik gewoon nee? Het ligt moeilijk? Liever niet? Zeg ik helemaal niks? Ik kan ze niet zomaar alles vertellen. Ik kan ook liegen.. nee, dat kan ik niet maken. Toch?

'Madison?' Ik schrik omhoog en kijk de bruin harige jongen aan. Hij fronst. Oh ja, ik heb nog niks gezegd. 'Gaat alles goed?' Nu is het mijn beurt om te fronsen. Dan merk de rede dat ze dat aan mij vragen: ik huil. Ik veeg snel de traan weg die stiekem uit mijn ooghoek is ontsnapt. Huilen is zwak Madison. Ik fake een glimlach en knik dan. 'Ja, het gaat prima. Het is niks bijzonders. Ik heb simpelweg geen familie meer hier in Nederland en geen geld om op mezelf te wonen. Dus toen ben ik hier beland.' Het is niet echt gelogen ofzo. Ik noem het eerder heel veel details weglaten. De jongens knikken.

Na nog even gekletst te hebben word ik weggestuurd door Sam die binnen stormt. 'Lang genoeg geweest Sonni. Het kwartier is al lang voorbij.' Ik kijk op de klok naast mij op de muur. Verrek, het is al half drie. Ik ging hier om twee uur naar binnen. Ik neem afscheid van de jongens en verlaat dan met Sam de kamer. Zodra ik de deur dicht heb krijg ik een best harde klap recht ik mijn gezicht. Ik grijp daarom meteen naar mijn wang. 'Au!' Gil ik uit. 'Waar was dat goed voor!?' Sam lacht. 'Stel je niet zo aan. Je hebt het goed verpest toen mam ons achtliet. Je verdient het niet geadopteerd te worden.' Sist hij. Ik krijg nog 1 flinke stoot in mijn maag voordat hij wegloopt, mij hier verkrampt op de grond achterlatend.

Ik zei het toch: elke dag hier is een rotdag.

Liam pov
Madison lijkt me echt super aardig! En zo te zien heeft ze het moeilijk met haar verleden. Dit is echt perfect! Zo kunnen we haar helpen en hebben we iemand waar we goed mee op kunnen schieten. Madison zegt ons gedag en loopt dan met haar broer mee de eetkamer uit. Nog geen seconde nadat de deur dicht zit horen we een harde klap. Iedereen kijkt verschrikt naar de deur. 'Au! Waar was dat goed voor!?' Schreeuwt overduidelijk Madison. De rest is te zacht om te achterhalen. Maar ik heb zo'n vermoedde dat Sam en Madison niet bepaald de beste band hebben met elkaar.

'Guys, ik denk dat we allemaal wel weten wie het wordt toch?' Vraag ik dan. 'Wie? Madison?' Vraagt Louis verbaasd. Ik knik. 'Ja. Hoorde je dat niet? Ze werd gewoon geslagen! En ze had het ook al moeilijk met haar verleden.' Iedereen is stil. Ben ik nou de enige die dit serieus neemt? Aan de gezichten van de anderen te zien wel. Ze kijken niet al te vrolijk en dat is nog zacht uitgedrukt. 'Madison is net even iets te heftig.' Mompelt Harry dan. Ik zucht. 'Niall, jij?' Vraag ik. Ik zie hem moeilijk kijken bij deze vraag. Af en toe wisselt hij een blik met Louis of Harry en kijkt weer naar de grond. Maar mij aankijken doet hij niet. 'Eerlijk?' Voeg ik aan mijn vraag toe.

'Ik vind het niet zo'n goed idee Liam. Kunnen we niet beter voor Manouk gaan?' Stelt hij voor. 'Ja, Manouk is wel leuk.' Zegt Louis. Oh en daar zijn ze het wel mee eens?

'Guys! Willen we nou iemand helpen? Manouk heeft het niet eens zo zwaar! Ze vertelde alles heel luchtig. Het kon haar niks schelen en ze kon ook al zo leuk opschieten met die andere 2. Madison is degene die wij moeten hebben. Open your eyes!' Zo te zien heb ik ze niet bepaald overtuigd. Nog erger zelfs: ik heb er een boos gemaakt.

'Liam kap is met dat zoetsappige gedoe! Wij zijn nu beroemd. We doen de dingen waar we van houden: muziek maken en lol trappen. Onze concerten zijn binnen 2 minuten uitverkocht! Waarom zouden we meer publiciteit moeten door iemand te adopteren! En trouwens maakt het niet uit wie we adopteren, het verhaal blijft hetzelfde: we vonden het zielig, we wilden iets goeds doen, bla bla bla. Maar dat hoeft toch niet echt zo te zijn!! Als we iemand adopteren wil ik liever gaan voor een gezellige huisgenoot dan een depressieve verschoppeling die onze aandacht weer Zo nodig moet hebben!' Mijn mond valt open van verbazing. Zo kan hij niet zijn.

'Louis.. je bent ongelooflijk.' Boos loop ik de kamer uit. Ik ga die griet zoeken, die Mia. En ik ga haar vertellen wie er weg mag uit dit hol. Madison. Stik er maar in, Louis.

Hoofdstuk 1!! Ik ben super benieuwd wat jullie ervan vinden guys! Heb je tips of tops, ik hoor ze graag!😁

Xxx - me!

Update 20.10.2019:
Hola, ik krijg nog steeds comments over dat de 1e 4 hoofdstukken door elkaar staan en dat vind ik erg begrijpelijk, maar wel jammer. Ik heb er alles aan gedaan om ze proberen te fixen, maar ik heb het al 2 keer erger gemaakt en nu eindelijk terug naar hoe het was. Ik ben dus bang dat als ik het nu ik al zo ver ben (hfd 38) en het nog een keer probeer, dat straks alles door elkaar staat. Dus super duper sorry daarvoor, ik hoop dat het niet te erg stoort.

Xxx - me

Nog een update 24.10.2019:
Ik heb een nieuwe telefoon en op deze verandert hij het wel!!! Het is dus eindelijk gefixed!!