Unwanted ft ~ 1D

- 56. shocking news -

'I-I-I, don't want a lot for chistmaaas!' Vermoeid open ik mijn ogen om me uit te rekken. Van beneden hoor ik iemand hard mee schreeuwen met Mariah Carey en als ik naast me kijk weet ik precies wie: Louis. Ik hijs mijn joggingbroek even goed op en trek dan een groot shirt van Louis aan waarna ik de trap af begin te sloffen. Beneden tref ik Louis zingend en dansend aan met om zich heen allemaal dozen vol kerst versiering en een kerstmuts op zijn hoofd. Als hij mij opmerkt komt hij al zingend naar me toe om me mee te trekken en me een rondje te laten draaien. 'Al I want for Christmas is you.' Zingt hij. Ik lach en druk dan een kusje op mijn lippen. 'Dit is pas leuk wakker worden.' Grinnik ik. Nu hoor ik je denken: Madison, was jij niet jarig op 12 september? Ja, dat klopt. Louis en ik zijn inmiddels al een tijdje samen. Het mooiste is dat we nog helemaal geen ruzie hebben gehad. 'Ga je helemaal in je eentje het huis versieren?' Vraag ik. 'Niet als jij mee wilt helpen.' Hij kijkt me hoopvol aan. Ah tegen dat leuke koppie kan ik toch geen nee zeggen? 'Nou, vooruit dan.' Hij klapt blij in zijn handen en begint meteen uit te leggen hoe hij het in zijn hoofd heeft. Ik heb niet heel veel aandacht voor die uitleg, maar meer voor hoe blij hij het verteld. 'Jij houdt echt van kerst he?' Vraag ik. Hij knikt. 'Ja heel erg! Maar...' en hij gaat weer door met zijn uitleg. Ik schud lachend mijn hoofd. Mijn hand leg ik op zijn wang om zijn gezicht naar mij toe te draaien waarna ik mijn lippen op de zijne druk. Gelijk is hij stil. 'Waar was dat voor?' Vraagt hij. 'Omdat ik van je hou.' Hij glimlacht breed. *ting* Louis ogen schieten naar de keuken. 'Oh! De toast!' Snel trekt hij me mee naar de keuken. 'Heb je ontbijt voor me gemaakt?' Hij knikt trots. 'Ah, thanks hun.' Hij pakt een gekookt eitje uit het pannetje die hij begint te pellen. Als het eitje op de toast ligt en hij een glas verse jus voor ons in heeft geschonken zet hij de twee borden en glazen op tafel. 'Tast toe.' Ik grinnik om zijn overdreven gentlemen gedrag. I got the best boyfriend ever.

Inmiddels komen Harry en Mia ook naar beneden. Nee, Mia woont niet bij ons, maar zo voelt het wel aangezien ze hier gewoon zo vaak is. Ze heeft een appartementje verderop samen met de andere meiden. Harry loopt pratend aan de telefoon de keuken in. 'Ja, ik zal even kijken of ze thuis is.' Zegt hij. Ik kijk hem fronsend aan. "Ze" kan er maar 1 zijn en dat ben ik. 'Wie is het?' Vraag ik aan hem. Hij kijkt er een beetje moeilijk bij, dus ik zal er wel niet blij mee zijn. 'Harry...?' Hij zucht even. 'Het is uhm je broer.' Wacht wat? Hoe heeft Sam dit nummer? En waarom belt hij überhaupt? Harry ziet mijn verbaasde gezicht en legt het dus uit. 'Hij belt vanuit het ziekenhuis, Maddy.' Hij steekt de telefoon naar me uit. Ik twijfel even, want ik heb geen idee wat hij van me moet, maar het woord ziekenhuis heeft me overtuigd. Ik moet het wel weten als er iets ergs aan de hand is... toch?

Ik neem de telefoon over van Harry en hou hem vervolgens aan mijn oor. 'Met Madison.' Zeg ik voorzichtig. 'Hey Madison... met Sam.' Zijn stem slaat over en hij lijkt wel te huilen. Als ik een snik hoor aan de andere kant van de lijn wordt dat bevestigd. 'Wat is er aan de hand? Waarom ben je in het ziekenhuis?' Vraag ik in het Nederlands, aangezien dat de taal is die wij altijd spraken met elkaar. 'Ik ben oké.' Zegt hij waardoor mijn frons alleen maar erger word. 'Sam, als dit nog zo'n een stomme grap is om mijn leven zuur te maken, dan kan je meteen ophangen-' mijn zin wordt gekaapt. 'Het is mam.' Meteen ben ik stil. Dit gaat niet de goede kant op ben ik bang. 'Wat is er met mam?' Ik ben zo bang voor het antwoord dat er ook in mijn ogen tranen beginnen te ontstaan. 'Ze had naast haar alcohol verslaving nog een verslaving opgelopen: drugs.' Ik slik mijn brok even weg. 'H-had?' Het is even stil. He enige wat ik hoor is gesnik. 'Ze had een overdosis genomen, Maddy. Ze is er niet meer.' De tranen die achter mijn ogen brandden, beginnen nu over mijn wangen te rollen. De rest snapt er niks van, want die hebben er niks van verstaan natuurlijk. 'En nu?' Vraag ik als ik me besef dat we haar natuurlijk moeten begraven. Er gaan zo veel vragen door me heen op dit moment. Moet ik naar Australië? Komt ze hier heen? Moet ik überhaupt wel gaan? 'oom George en tante Auby gaan de begrafenis regelen. Zij vertelde me dat wij mochten komen, maar ik ga niet denk ik.' Een lichte woedde komt op borrelen waardoor ik boos opsta. 'Hoe bedoel je je gaat niet!?' Sis ik. 'Ik bedoel, dat zij ons heeft verlaten en duidelijk maakte dat ze niks met ons te maken wilde hebben. Ze had ons niet op haar begrafenis gewild.' Ik schud mijn hoofd, maar dat ziet hij natuurlijk niet. 'Het is je moeder Sam! Doe even normaal, natuurlijk ga je dan naar de begrafenis!' Het is weer stil aan de andere kant van de lijn. 'Ik laat je de tijd en de plek nog weten. Dag Madison.' Gaat hij me nou serieus negeren? Ik wil er vol tegenin gaan, maar ik hoor al gebieb. Hij heeft opgehangen. Ik smijt de telefoon op tafel om vervolgens op de stoel te zakken en met mijn handen in mijn haar uit te huilen.

Ik snap niet waarom ik me zo voel. Ik snap niet dat ik kan huilen om iemand die mij zo veel ellende heeft bezorgd en mij heeft achtergelaten. Dat ik kan huilen om iemand die ik al jaren lang niet meer heb gezien. 'Wat is er aan de hand, Maddy?' Vraagt Louis voorzichtig. Liam en Niall zijn inmiddels wakker geworden van mijn geschreeuw denk ik, dus die staan in de opening van de keuken bezorgd toe te kijken. Louis legt zijn hand voorzichtig op mijn been. Ik probeer me zo rustig mogelijk te krijgen, zodat ik het kan uitleggen. 'Mijn moeder... Ze heeft een overdosis genomen. Ze is uhm...' Ik krijg het woord niet eens mijn strot uit of ik begin alweer te janken en hard ook. Louis neemt me meteen in zijn armen. 'Shh het is oké.' Sust hij. 'Dat is het niet Louis! Ik hoor niet te huilen om haar! Ze is al 5 jaar mijn moeder niet meer geweest!' Louis wrijft over mijn rug, niet wetende wat hij moet zeggen. 'Ze is nog steeds je moeder. Of je het nou wilt of niet, ze heeft je grotendeels opgevoed en je hebt geen afscheid kunnen nemen.' Mijn gehuil gaat over in gesnik, omdat ik weet dat hij gelijk heeft. 'Het laatste wat ik ooit tegen haar heb gezegd is dat ik haar haat. Dat is niet eerlijk. Want ik meende het niet, maar dat ik wel hoe ze me herrinerd heeft. En dat is gewoon klote.' Louis trekt terug en knikt waarna hij mijn tranen weg veegt. 'Je kan het nog tegen haar zeggen.' Ik knik. 'Ja, maar Sam niet. Sam gaat niet eens naar de begrafenis.' Louis schudt zijn hoofd. 'Laar Sam maar. Dit gaat nu even niet om hem. Jij gaat gewoon naar de begrafenis, omdat jij dat fijn vind. Niet aan Sam denken nu. En als je het fijn vind kunnen we met je mee gaan.' Ik glimlach zwakjes. 'Dat zou fijn zijn ja.' Ik trek Louis weer terug in de knuffel. Ik moet even laten bezinken hoe ik me nu voel. Erg gaat ineens zo veel door me heen, dat ik even de tijd nodig heb om het een plekje te geven.

Toen had ik dus ineens helemaal geen ouders meer...

Ahhh 5 in fanficie!! Dat is echt het dichtstbij dat ik ooit ben geweest!! Super bedankt iedereen,

Lots of love
-me