Unwanted ft ~ 1D

- 20. dé vraag -

Madison pov
*beeb beeb beeb*
Doodmoe sla ik mijn wekker uit en slons ik mijn bed uit. Het is alweer een week geleden sinds ik besloot weg te gaan en 3 keer raden? Ik ben nog steeds hier. Zoals ik al had verwacht is het ze gelukt om me over te halen en ben ik zo imbiciel er maar gewoon mee akkoord te gaan.

Ik was de rest van de week "ziek" thuisgebleven van school, maar het wordt eens tijd dat ik weer ga. De situatie tussen Louis en mij is op dit moment erger dan ooit tevoren. Je zou bijna denken dat het echt niet meer erger kan dan dit. Sinds ik hem overal van heb beschuldigd en hem heb uitgescholden voor een lul is het enige dat hij nog kan doen snauwen, schreeuwen en duwen. Oh ja en gooien met van alles dat hij tegen komt. Kortom: het is een bak ellende in huize One Direction.

In de auto onderweg naar school merkt Liam mijn zenuwen. Ik ga Ashton weer zien voor het eerst na de ruzie en ik ben doodsbang voor zijn reactie. 'Het komt goed. Toen Niall naar je toe kwam na de ruzie heb ik hem over zo veel mogelijk bijgepraat, dus hij zal al minder vragen hebben.' Probeert Liam mij gerust te stellen. 'Maar hij weet alleen wat jij ook weet. Ik weet dat je heel veel vragen nog hebt, Liam, maar dat je te bang bent ze te stellen. Ashton gaat niet bang zijn ze te stellen en dat is juist waar ik zo bang voor ben.' Liam knikt. 'Hoe weet je dat ik nog vragen heb?' Vraagt hij. 'Omdat ik weet dat je heel bezorgd bent en dat je me beter kan helpen als je het hele verhaal weet.' Liam slikt en tuurt naar de weg voor zich. 'Stel hem maar.' Zeg ik dan. Fronsend richt hij zijn blik weer naar mij toe. 'De vraag die je overduidelijk al heel lang heel graag wilt stellen.' Verduidelijk ik mezelf. 'Weet je het zeker dat je dat uitgerekend nú wilt vertellen?' Vraagt hij. Ik knik en glimlach naar hem om te laten zien dat ik er klaar voor ben. Hij zucht even, let dan weer even op de weg en kijkt me weer aan. 'Hoe ben je in het weeshuis terecht gekomen?' Vraagt hij. Daar gaan we dan.

'Zoals je al wel weet is mijn pa overleden.' Begin ik. Liam knikt en luistert aandachtig terwijl hij ondertussen op de weg let. 'Daar begon het eigenlijk. Mijn moeder is altijd een geval apart geweest en had geregeld last van woedde aanvallen. Mijn broer werd er bang van, dus stelde hij zich groter op dan hij eigenlijk was wat betekende dat hij gemeen ging doen tegen bijna iedereen. Hij ging je te vroeg aan de alcohol en rookte af en toe een jointje. Mijn vader was de enige die nog een beetje om mij gaf en verder had ik niet heel veel vrienden. De enige vriendin die ik had begon ik weg te duwen vanaf het moment dat mijn vader overleed aan kanker. Mijn wereld stortte in. De man die mij staande hield was er niet meer, Dus viel ik om. En hard ook. Ik werd super depressief en afstotend. Ik zag het nut niet meer van het leven nu hij weg was en deed daardoor super domme dingen. Ik begon met de zelfbeschadiging, ging om met de verkeerde mensen en heb 2 keer een zelfmoordpoging gedaan. Ja dat klopt, ik zeg altijd dat ik er niet aan moet denken mijn eigen leven te nemen, maar dat komt omdat ik na de 2e keer inzag dat ik te ver was gegaan. Ik belandde in het ziekenhuis, waardoor er een infuus in mijn arm werd gedaan en de dokters mijn moeder waarschuwde over mijn littekens. Mijn moeder die er alleen maar op achteruit was gegaan over de jaren heen kon het niet uitstaan om te moeten zorgen voor een "depressieve mislukkeling zoals ik" zoals zij me noemde. Daarom verhuisde ze naar Australië, naar haar familie. Mij en Sam achterlatend. We moesten dus naar het weeshuis waar Sam me zwoer mij voor altijd te haten voor wat ik had gedaan. Hij noemde het mijn schuld dat ze was weggegaan, dus zette hij het hele weeshuis tegen me op. En toen, 3 en een half jaar later, kwamen jullie. Nu ben ik dus verlost van het weeshuis.' Liam knikt en is het zoals altijd weer even aan het verwerken. 'En hoe komt het dat je het nu wel durft te vertellen?' Vraagt hij na een tijdje. 'Omdat je als een grote broer voor mij bent gaan voelen die wél om me geeft in tegenstelling tot Sam. Daarom voel ik me op mijn gemak bij jou nu en weet ik dat ik deze dingen gewoon kan vertellen.' Liam glimlacht en straalt van trots. Hij stopt de auto, omdat we blijkbaar al bij school zijn. 'Dankjewel.' Ik glimlach terug en stap dan de auto uit. 'Tot vanmiddag Li.' Hij zwaait en rijdt dan weg.

Als ik me omdraai schrik ik van Ashton die wel heel erg dichtbij staat. 'Jezus, je laat me schrikken man.' Zucht ik half lachend. Ashton lacht ook. 'Goedemorgen!' Hij is toch ook altijd zo lekker vrolijk he. 'Gaat het weer een beetje?' Vraagt hij terwijl we richting de ingang lopen. Ik glimlach en knik. 'Ja hoor, dankjewel.' Ashton knikt en staat dan plots stil. Zijn gezicht betrekt een beetje. 'Sorry.' Ik frons. Waar moet hij nou weer sorry voor zeggen? 'Ik wist niet dat je situatie zo naar was thuis. Ik had niet zo door moeten drammen.' Ik pak zijn hand om hem mee te trekken naar binnen. En sla als hij weer naast me loopt mijn arm om zijn nek. 'Daar moet je toch geen sorry voor zeggen gekkie. Ik snap je nieuwschierigheid echt wel hoor.' We stoppen bij zijn kluisje waar hij zijn boeken in stopt. 'Waarom zat je eigenlijk in het weeshuis?' En hier beginnen de vragen... 'too soon, Ash, too soon.' Zeg ik en loop door naar mijn kluisje waar ik word aangevallen door 3 hieperactieve kleuters. 'Maddy!' Gilt Luke. 'Ben je weer beter?' Gilt Calum. 'Nu wel, als jullie zo door blijven schreeuwen mag ik meteen door naar het ziekenhuis om mijn oren te laten checken.' Ze grinniken. 'Kom je ook naar Jacksons feest vanavond?' Vragen ze. 'Vanavond? Waarom zo midden in de week?' Vraag ik verbaasd. 'Nou, morgen is het studie dag, dus dan is er geen school.' Legt Luke uit alsof ik het domste wezen op aarde ben. 'Thanks, maar nee, ik hou niet zo van feesten.' Zeg ik en klap mijn kluisje weer dicht. 'Ashton komt ook.' Grijnst Michael. Oké, dat klinkt logisch Dankjewel voor je informatie Michael. 'Dus?' Weer lachen ze, maar dit keer is het meer een soort grijnzen. 'Serieus? De vonk is zoo duidelijk te zien tussen jullie twee.' Legt Calum uit. Vonk? Welke vonk? 'Er is geen "vonk" tussen ons guys. Leuk geprobeerd, maar nee. Ik en Ash zijn gewoon vrienden.' Ze lijken het niet te geloven, maar gaan er niet op door. Ze gaan wel door op het feest. 'Maar kom alsjeblieft naar het feest, het wordt leuk! Zoals altijd!' Weer frons ik. Mij frons spieren gaan echt spierpijn hebben morgen als ik zo doorga. 'Hoe bedoel je zoals altijd?'

'Jackson geeft heel vaak dit soort feesten en ze zijn altijd awesome! En als je het niet voor jezelf wilt doen, doe het dan voor Ash.' Zegt Luke. 'Waarom zou ik het voor Ashton doen? Hij heeft jullie toch?' Au... Mijn fronsspieren hebben hulp nodig. 'Er mag dan wel geen vonk zijn tussen jullie-' Michael onderbreekt Luke zijn verhaal. 'Wat ik niet geloof by the way.' Ik grinnik om Lukes geïrriteerde gezicht. 'Dankjewel Michael. Maar er mag dus dan wel geen vonk zijn, maar het is zo overduidelijk dat Ashton stapel op je is.' Pfff. Jaja, Ashton een crush op mij? Dat is nog ongeloofwaardiger dan het Vonk verhaal. 'Oké daar geloof ik geen zak van jongens, maar als jullie me er zo graag bij willen hebben. Fine. Dan ga ik wel mee naar het feest.' Ik heb nu al spijt van die woorden. Waarom kan ik niet gewoon nee zeggen? Hoe moeilijk is het om 1 keertje nee te zeggen? Blijkbaar heel moeilijk, anders had ik het wel gedaan. Ugh en dan moet ik ook weerzien te regelen Dat ik überhaupt wel naar dat feest mag van de lads. Dat wordt hel.

'Mooi, we halen je rond 9 uur op vanavond!' En weg zijn ze. Oké, blijkbaar ga ik naar mijn aller eerste feest vanavond.

Great...