Unwanted ft ~ 1D

- 10. He finds out -

Madison pov
Ik kom na een uur op mijn kamer gezeten te hebben en daar gehuild te hebben weer beneden. Niall zit op de bank, maar Louis zit er ook bij, dus hij zal me wel met rust laten. Ik loop door naar de keuken om lunch te maken en ga dan op de andere bank zitten om het op te eten. Ik mag helaas niet boven eten, anders was ik hem gepeerd.

'Wat heb jij nou met je wang gedaan?' Vraagt Louis nors. 'Het is niks. Gewoon geen leuke eerste schooldag.' Mompel ik en neem nog een hap van mijn croissantje. 'Ach, ben je nu zielig? Ga je weer de depressieveling spelen met je zielige "Ik kom uit een weeshuis" verhaaltje?' Niall tikt Louis boos aan. 'Doe effe normaal.' Sist hij. Zozo, Niall die tegen de berggeit in gaat. Dat is riskant. 'Dat maak jij ervan, Louis. Jij begon erover niet ik.' Snauw ik naar hem. 'Je gaat hier wel obvious zitten, je wang showend alsof je schreeuwt naar onze aandacht voor je arme wang zodat je alles weer kan gaan ontkennen en sip kan gaan doen. Stomme aandachtskind dat je er bent.' Ik sta boos op. 'Aandachtskind? Serieus? Ik zit alleen maar op mijn kamer! Het is dat ik niet boven mag eten en dat ik simpweg geen make-up heb om mijn wang mee te coveren! Waarom denk jij zo over mij? Wat heb ik in vredesnaam verkeerd gedaan!?' Louis rolt zijn ogen. 'Dit is waarom ik zo over jou denk. Dit moment. Right here, right now. Je komt hier zitten, je eenzaamheid tonen, aandacht vragend. Dan geef ik je je aandacht door te vragen over je arme gewonde wang en ga je zielig lopen doen erover. Je hele bestaan schreeuwt gewoon letterlijk "kijk naar mij, ik ben zielig!" En ik word er helemaal ziek van!' Oehh, als blikken konden doden he... helaas is hij niet letterlijk een berggeit, anders had ik hem zo voor de wolven gegooid. 'Mijn eenzaamheid tonend? Ik zit hier gewoon een facking croissantje te eten! En die eenzaamheid die komt omdat jíj mij geen respect toont. Kijk dan naar je! Alleen maar naar mij wijzen. Alles komt door mij, maar jij zit net zo goed fout! Je maakt Niall er zelfs bang mee. Hij durft mij niet aan te kijken in jou bij zijn omdat jij zo'n kort lontje hebt!' Ondertussen komt Harry beneden. 'Stop eens met schreeuwen, ik krijg echt hoofdpijn van jullie.' Snauwt hij. 'Niet mijn schuld.' Zeg ik meteen. 'Dus je schuift het af op mij? Ik mag niet alles op jou afschuiven, maar jij schuift het nu wel af op mij? Ongelooflijk!' Schreeuwt Louis die steeds dreigender op mij af komt. 'Dat komt omdat jij mij ineens aanviel met je "uhh ja je bent een aandachtskind bla bla je doet alles fout bla bla"' immiteer ik hem. Je ziet zijn gezicht roder worden van woedde. Niet lang daarna voel ik al een vuist tegen mijn wang. Dezelfde als vanmiddag. Uit reflex duik ik naar beneden. Zodra ik weer omhoog kom is alles wazig en zie ik zwarte vlekken, maar al snel verscherpt mijn zicht weer. Louis staat op springen, Niall kijkt geschrokken toe en Harry is mij uit aan het lachen. Die berggeit 2.0. Ik wil er tegenin gaan, maar mijn tranen en mijn onzekerheid nemen het over. Louis lijkt geen spijt te hebben van zijn actie.

!trigger warning!
Ik storm langs hem heen naar boven en gooi de deur met een klap achter mij dicht. Ik gris mijn mesje achter mijn fotolijstje vandaan en storm mijn badkamer in. Ik zet een paar hele diepe krassen neer op mijn arm. Mijn wang brandt niet meer, de situatie boeit niet meer. Alles wat nu boeit is de pijn in mij arm en de sneeën die ik moet gaan verbergen. Ik maak alles schoon in de badkamer en doe wat verband om mijn arm. Kut, mijn verband is op, ik heb nieuwe nodig na vandaag. Nou ja, dat is een zorg voor een andere keer.
Einde trigger warming

Ik hoor mijn deur opengaan. Kut kut kut kut. Ik gooi het mesje naar de andere kant van de badkamer en loop snel mijn badkamer uit waarna ik Liam aantref in mijn kamer.

'Ik hoorde wat er is gebeurd.' Zegt hij zachtjes. Ik knik en veeg mijn tranen weg, maar er komen weer nieuwe voor in de plaats. 'Kom hier.' Zegt Liam die zijn armen spreidt. Ik twijfel niet en nestel mezelf er meteen in. 'Denk Louis echt zo over mij?' Vraag ik. Liam is stil. Ja dus. 'Is het niet gewoon beter als ik terug ga naar het weeshuis?' Vraag ik terwijl ik Liam loslaat. 'Hé, niet opgeven. We gaan Louis het tegendeel bewijzen oké?' Ik wil knikken, maar toch ook weer niet, want ik ben het er niet mee eens. Ik heb er niet zo veel vertrouwen meer in. Ik bijt even op mijn lip van de pijn in mijn arm. Damn ik ben echt een beetje te ver gegaan dit keer denk ik. 'Hé, het komt goed oké. Ik haal wel wat water voor je.' Zegt hij. Ik knik en ga op de bank zitten, maar zie Liam de verkeerde kant op lopen. Hij loopt niet naar beneden, hij gaat water halen in mijn badkamer. I'm screwed.. Ik kan hem niet tegenhouden met een lullige smoes, want ik heb gewoon bekertjes in mijn badkamer staan en een kraan. Dus dat wordt hopen dat hij niks door gaat hebben. 'Madison?' Mijn maag draait om en mijn hart schiet mijn keel in. Die toon in zijn stem zegt het al. Hij heeft het door. Even denk ik mezelf te redden door hem te negeren, maar natuurlijk helpt dat niet. Liam komt mijn badkamer uitgelopen met het nog bebloede mesje in zijn hand. 'Wat is dit?' Vraagt hij terwijl zijn ogen zich vullen met vocht. Wat moet ik nu zeggen? Wil ik het zeggen? Zal ik liegen? Kán ik het überhaupt wel zeggen?

'Madison, praat tegen me, alsjeblieft.' Smeekt Liam. Ik bijt op mijn lip. Kom op Madison, zeg iets, doe iets, alsjeblieft.

Ren weg

Hou op, niet raar gaan denken nu. 'Madison?' Liam lijkt ongeduldiger en verdrietiger te worden met de seconde waardoor ik ook in huilen uitbarst. 'Het spijt me!' Meer krijg ik er niet uit. Ik trek mijn knieën hoog op en begin hard te huilen met mijn hoofd ertussen. Liam komt op het tafeltje voor mij zitten en dwingt me hem aan te kijken door mijn hoofd op te tillen. 'Waar?' Vraagt hij. Ik antwoord door mijn mouw op te stropen. Het verband is super rood geworden al. Ik durf Liam niet aan te kijken. Ik wil zijn reactie niet zien, maar de snikken die ik hoor zeggen al genoeg. 'Waarom?' Ik haal mijn schouders op. 'Madison, geef antwoord.' Ik haal weer mijn schouders op. 'Liam, ik kan hier niet over praten. Het is te moeilijk.' Snik ik. Liam lijkt radeloos. Hij legt het mes naast hem neer en staat dan op. Even ben ik bang dat hij wegloopt. Dat hij beseft dat ik een probleemkind ben en mij terug gaat sturen naar het weeshuis, maar hij komt naast me zitten en trekt me in een knuffel. We zeggen niks meer. Allebei niet voor zeker een kwartier tot we iets rustiger zijn geworden en Liam weer gaat praten. 'Je hoeft er nu niet over te praten, maar als het je lukt, kom je dan alsjeblieft naar mij toe?' Vraagt hij. Ik knik. Dat is het minste wat ik hem verschuldigd ben. 'Ik moet eigenlijk aan een nummer werken nu. Red jij je?' Ik knik, maar meen daar niks van, maar ik kan hem niet tegenhouden van zijn werk. Hij drukt een kus op mijn slaap, laat me dan los en staat dan op. Hij loopt net het hoekje om wanneer ik hem roep. 'Liam.' Hij loopt weer terug en kijkt me vragend aan. Mijn ogen worden opnieuw waterig. 'Ik eh... Ik kan nu niet alleen zijn. Maar ik kan je ook niet van je werk afhouden-' hij onderbreekt me. 'Wil je meehelpen?' Ik knik even. 'Ja. Ja dat lijkt me fijn.' Zeg ik. Hij glimlacht. Samen lopen we naar zijn kamer en gaan daar aan een nummer werken. Na een tijdje heb ik een couplet in mijn hoofd die ik zachtjes begin te zingen

'Down to earth. Keep 'em falling when I know it hurts. Going faster than a million miles an hour. Trying to catch my breath some way, somehow. Down to earth. It's like I'm frozen, but the world still turns. Stuck in motion, but the wheels keep spinning 'round. Moving in reverse with no way out.' Liam kijkt me trots aan. 'Dat is super mooi, Madison.' Ik glimlach verlegen. 'Dankjewel.' We hebben nog even gebrainstormd en zijn daarna samen naar de Mcdonalds gegaan. We wilden geen conflicten opzoeken met Louis door thuis te eten.

Die avond komt Niall weer binnen. Hoe kan het ook anders. Als de berggeit het niet merkt, komt hij. Als de kat van huis is, dansen de muizen op tafel. Ik blijf stil zitten met mijn kop thee op mijn bank. Niall komt er naast zitten. Het is even stil, alsof hij nog even moet denken hoe hij gaat zeggen wat hij wilt zeggen. 'Ik zal maar beginnen met sorry.' Zegt hij. Ik blijf voor me uit staren. Ik gun hem geen blik. 'Toen jij naar boven was heb ik met hem gepraat en heb ik ruzie met hem gehad.' Ik kijk hem aan. 'Ik dacht dat je dat wilde vermijden? Door mij te negeren?' Niall slikt en knikt dan. 'En dat was heel slecht van me. Dat had ik niet mogen doen.' Mijn ogen vullen zich opnieuw met tranen. Al voor de zoveelste keer vandaag. 'Louis is gesloopt weetje.' Zegt hij. Ik kijk hem fronsend aan. 'Hij heeft een messed up verleden. Wij zijn degenen die hem daaruit hebben geholpen. Ik mag er niet te veel over zeggen, maar hij doet dit normaal niet. Hij valt terug in oude gewoontes waarvan hij weet dat ze niet goed zijn.' Ik slik mijn brok in mijn keel weg. Of nou ja, dat probeer ik, zonder succes, want er rolt nog een traan over mijn wang. 'Waarom vertel je me dit?' Vraag ik een beetje verbaasd. 'Omdat ik aan je zie dat je hoop verliest, maar dat dit niet de eerste keer is dat dit gebeurd tussen hem en iemand anders. En het is hem toen ook gelukt om eroverheen te komen. Dus ik hoop dat jij nu dus ook beseft dat het goed kan komen. Het is misschien een beetje teveel gevraagd, maar als je probeert niet vurig terug te zijn naar hem, maar hem juist probeert te steunen hierin, komt het misschien goed.' Zegt hij. 'Ik? Hem steunen? Pff.' Niall blijft me doordringend aankijken. 'Ik zeg dit niet omdat ik de kant van Louis kies, want dat doe ik niet. Ik zeg dit omdat ik zie dat je het rot vind en het de enige manier is om hem te overtuigen.' Ik probeer weer de brok weg te slikken die alleen maar groter lijkt te worden. 'Je mag best huilen.' Zegt hij terwijl hij opnieuw met zijn duim een van mijn tranen wegveegt. En wederom laat dat me heel goed voelen. Ik kan niet zo goed boos blijven op Niall. Daar is hij te sweet voor, dus kruip ik in zijn armen. Iets wat ik nog niet had gedaan, maar wat wel heel goed voelt.

'Het is al 11 uur. Morgen moet je toch weer naar school, dus misschien moet je maar gaan slapen.' Ik knik, drink mijn thee op en ga in mijn bed liggen. Ik heb mijn pyjama al aan. Niall wrijft met zijn hand over mijn haar. 'Weltrusten.' zegt hij en wilt weglopen, maar ik pak zijn hand zonder erbij na te denken. Hij draait zich weer terug. 'Blijf. Alsjeblieft?' Niall glimlacht en kruipt dan over mij heen. Hij slaat de dekens ook over hem heen en slaat dan zijn arm om mijn middel. Ik zucht even diep en probeer het rare gevoel in mijn buik te negeren. Niet lang daarna val ik in slaap.