Unwanted ft ~ 1D

- 6. er heerst spanning -

Madison pov
Ik schiet wakker van mijn deur die open wordt gegooid. 'Wakker worden Madison, we gaan over een half uur weg!' Dat is de stem van Harry. Dankje Harry voor het op tijd wakker maken. En ja, dit vind ik op tijd, want me snel klaarmaken is echt een sport geworden sinds mijn broer me besloot te laat wakker te gaan maken.

Ik stap mijn bed uit om me klaar te gaan maken. Mijn ogen vallen op mijn arm zodra ik mijn pyjama shirt uit heb. Het verband er omheen is nog rood. Ik vervang dus het verband en trek dan de gele oversized trui aan die ik van mijn vader heb gekregen. Het is zo'n beetje het enigste wat ik nog van hem heb. Ik doe er een zwarte skinny onder en mijn wit met zwarte adidas. Helemaal prima zo. Nog even mijn haren doen en mijn tanden poetsen en ik ben klaar. Ik loop mijn kamer uit, zoekend naar de badkamer tot ik besef dat de badkamer gewoon in mijn kamer te vinden is. Oké, daar moet ik dus nog even aan wennen. Ik loop weer terug, maar bots tegen Niall op. 'Oh, sorry, ik zag je niet.' Zeg ik geschrokken. Ik verwachtte een maakt niet uit, maar in plaats daarvan loopt hij zonder te reageren of me überhaupt aan te kijken stug door. Wat was dat nou weer? Misschien heeft hij een ochtendhumeur. Ja, dat zal het zijn.

Hij mag je niet.

Oh shut the fack up brein. Ik loop mijn badkamer in, kam mijn haar, poets mijn tanden en loop dan de super huge trap af naar beneden. Oké, super huge is hij niet, maar zo lijkt het als je het vergelijkt met de halve meter brede trap van het weeshuis. Het voelt nog steeds een beetje onwerkelijk dat ik hier nu woon. Alles hier is zo groot en luxe en dat is dus totaal niet wat ik ben gewend. Beter wel, maar toch anders.

Eenmaal beneden komt Liam naar me toe. Ik glimlach naar hem, maar hij kijkt bezorgd terug. 'Moet jij niet ontbijten?' Vraagt hij. Oh ja, dat ben ik vergeten haha. 'Uhm, ja dat ben ik een soort van vergeten, sorry.' Ik sla mijn ogen neer, bang voor Liams reactie. 'Hoe kan je nou weer vergeten te ontbijten?' Vraagt hij verbaasd. 'Mijn broer maakte me nooit wakker voor het ontbijt in het weeshuis, dus ik leef eigenlijk al bijna een jaar zonder ontbijt. Geen zorgen, het is niet dat ik niet wil ontbijten. Ik ben er gewoon niet aan gewend om te ontbijten, maar ik zal er proberen aan te denken voortaan.' Liam knikt. Ik kan zijn gezicht niet zo goed lezen op dit moment. Is hij bezorgd? Geschrokken? I have no idea...

Eenmaal bij de late late show gaan dingen heel stroef. Laat me de situatie schetsen die op dit moment gaande is:

Louis negeert me
Harry irriteert me
Niall ontwijkt me
En Liam, tja, Liam is Liam.

Kortom: het was een grote fout om mee te gaan, want ik kan het echt geen seconde langer uitstaan hier. Mijn telefoon is leeg dus daar heb ik ook niks aan. 'Hou je het nog een beetje uit hier?' Een stem van een vrouw laat me opkijken. Ze heeft super blond haar een mooie make-up op. 'Ik ben Lou, visagiste.' Zegt ze en steekt haar hand naar me uit. Ah, vandaar die mooie make-up. Ik neem haar hand langzaam aan en glimlach naar haar. 'Madison.' Zeg ik terug. 'Het is saai achter de schermen he?' Vraagt ze. Ik knik. Little does she know...

'Ja, nogal.' Zeg ik. Ze lacht. 'Weet jij misschien of er iets is? Iets van een ruzie ofzo? Er lijkt zo'n gespannen sfeer te hangen hier, maar niemand zegt er een woord over.' Ze vraagt het voorzichtig, maar toch nieuwschierig. Wat nu? Zeg ik de waarheid? Lieg ik? Zeg ik gewoon niks?

'Nee, het gaat prima. Waarschijnlijk zijn ze gewoon heel moe ofzo, maar ik weet niks van een ruzie.' Great Madison, als Louis straks terugkomt en tegen je uitvalt weet Lou dat je hebt gelogen. Niet heel erg slim...

Ik heb nog even met Lou gepraat tot de jongens de kleedkamer binnenkomen. Ze komen lachend binnen, maar zodra ze gaan zitten bouwt de spanning weer op. Vooral in mijn maag bevind zich een grote knoop. Niet alleen omdat ik wordt genegeerd en getreiterd door de jongens, maar ook omdat Lou er waarschijnlijk achter gaat komen dat ik heb gelogen over de ruzie. In het weeshuis gebeurde er geen leuke dingen als ik loog...

'Dus...' begint Lou na een lange stilte. 'Hoe bevalt het met een extra lid in de direction familie?' Vraagt Lou. Precies de vraag waar ik bang voor was. Nu gaan we het krijgen. Ruzie, ongemakkelijkheid, narigheid, rottige gevoelens en noem zo maar op. De gespannen sfeer neemt nu wel erg hoog toe. Niemand zegt een woord. Iedereens gezicht betrekt op een andere manier. Louis kijkt nors, Harry verveeld, Niall beschaamd, Liam boos maar dan richting Louis en ik voel me simpel weg super schuldig over die leugen. Het is lang stil. Geen woord wordt gespilt. Iemand moet wat zeggen, dus weetje, laat ik dat maar doen. 'Lou... de gespannen sfeer waar je het over had heeft niet te maken met vermoeidheid.' Biecht ik op. Wow, een leugen bekennen Lucht echt op merk ik nu.

'Oh... Dus het gaat niet zo goed?' Vraagt ze echt super voorzichtig. Alsof de spanning elk moment kan knappen. En inderdaad. Door deze vraag brandt de hel los. 'Nee. Nee inderdaad. Het gaat niet zo goed.' Snauwt Louis zonder mij een blik te gunnen. 'Louis echt waar? Raap jezelf eens bij elkaar man, accepteer het eens. Je geeft haar niet eens 1 kans.' Snauwt Liam terug. 'Ik heb zojuist een hele leuke opname achter de rug. Nu is die sfeer helemaal verpest.' Zucht Louis. 'Dankjewel he.' Snauwt hij vervolgens in mijn gezicht. Wat? Wat ging hier mis? Ik heb nog geen eens een woord tegen Louis gezegd en het is al meteen "mijn schuld". 'Weetje wat, Louis. Stik er maar in. Ik weet niet waarom je me niet moet of wat ik ooit verkeerd tegen je heb gedaan, maar ik weet wel dat je me al sinds het begin haat en dat ik er ziek van word. Als ik iets verkeerds doe, zeg dat dan liever in plaats van tegen mij tekeer gaan en mij vragend achterlaten over wat ik nou precies verkeerd doe!' Kwaad sta ik op. Ik kan niet tegen dit soort mensen, echt niet.

'Wil je weten wat ik tegen je heb?' Vraagt Louis die ziedend tegenover me komt staan. 'Je bent hier, je leeft hier, met ons, in hetzelfde huis. Ik kan mensen zoals jij niet uitstaan, dat merkte ik meteen bij het kenningsmakingsgesprek al! En toch, door son of a bitch Liam hierzo ben je hier. Dat is zeker niet míjn keuze geweest dus jij bent ook zeker niet míjn verantwoordelijkheid!'

Ik voel de tranen achter mijn ogen al branden. Niet huilen Madison, huilen is voor watjes. Laat je niet kleineren door deze arrogante gedaante tegenover je. Laat je niet kleineren Madison.

Te laat

De eerste traan ontsnapt uit mijn ooghoek en al snel volgt de rest. 'Weet je Louis...' Mijn stem breekt, ik kan alleen nog maar huilen, maar toch praat ik verder, door mijn tranen heen. 'Ik ben nooit gewild geweest door iemand. Ik ben altijd gehaat door iedereen. Het weeshuis. Mijn broer en zelfs mijn bloedeigen moeder moest mij niet hebben. De enige die mij wilde was mijn vader. Maar weetje? Die is dood!' Watervallen stromen nu over mijn wangen, maar ik praat door. 'En ik begon het eindelijk te accepteren. Eindelijk begon ik te accepteren dat mijn leven simpelweg een hel is, Maar toen kwam jij. En jij bewijsde me opnieuw het tegendeel. Jij bent niks anders dan hun. Hetzelfde als mijn broer en precies hetzelfde als mijn bitch ass moeder! Als je me zo graag weg wilt hebben, dan ga ik wel weg.' Ik kijk hem nog even aan om zijn gezicht te plaatsen, maar hij lijkt emotieloos. Alsof hij van steen is gemaakt. Ik kijk even rond en zie wat geschrokken blikken, maar het kan me niet veel meer schelen. Ik moet weg van hier voordat Louis me echt breekt. Ik gris mijn tas van de stoel en sprint het gebouw uit.

Natuurlijk niet met succes. Het zou Liam niet zijn als hij niet achter mij aan was gerend. Hij pakt mij bij mijn arm die nog steeds een beetje zeer doet en draait me eraan om. Ik kijk hem even een paar seconden aan en hij mij. Zijn gezicht staat meelevend en... Zijn dat tranen? Huilt hij? Maar veel tijd om het goed te kunnen zien heb ik niet, want ik word al in een knuffel getrokken. Een lange knuffel in 2 veilige armen. Op dit moment besefte ik dat ik niet alleen ben. Dat Liam mij niet in de steek zou laten in tegenstelling tot Mia. Dit voelt veilig, dit voelt vertrouwd. Zo hebben we nog een tijdje gestaan. Ik, veilig in Liams armen.