Unwanted ft ~ 1D

- 57. begravenis part 1 -

Een week later is het zo ver. Vermoeid van de lange reis naar Australië stap ik uit de taxi voor het hotel waar we een nachtje verblijven. Louis wilt mijn hand pakken, maar ik ben er even totaal niet in de stemming voor. Ik wil dit weekend gewoon even door komen en dan zo snel mogelijk weer weg hier.

'Is er iets?' Vraagt hij als ik zijn hand weer los laat. 'Is dat een serieuze vraag?' Louis slaat zijn ogen neer en gaat er verder niet op in. Oké, misschien had ik niet moeten snauwen, dat was niet zo lief. 'Sorry.' Zucht Ik waarop hij glimlacht. 'Het is oké, ik snap het.'

Eenmaal in het hotel loop ik eerst met Liam mee de kamer in om hem in een knuffel te trekken. 'Waar was die voor?' Grinnikt hij als ik na een tijd terug trek. 'Gewoon, had ik even nodig.' Liam glimlacht. Ik loop nu bij de kamer van Louis en ik naar binnen waar Louis druk aan de telefoon is. Hij lijkt redelijk opgefokt. 'Simon! Ik kan nu niet weg hier! En de rest ook niet!' Voorzichtig ga ik op het bed zitten. Louis komt er ook bij zitten, op het randje. 'Dat snap ik heel goed, maar dan moet je gewoon een keertje nee zeggen.' Louis' hoofd begint rood aan te lopen en hij lijkt met de seconde bozer te worden. 'Dat kan je niet maken! Je kan niet onze vrije tijd op het laatste moment afnemen. Wij hebben ook wel eens andere plannen.' Ziedend staat hij op. 'Ga je nou serieus dreigen?' Dan ineens betrekt zijn gezicht van boos naar bezorgd. 'Nee! Nee zeker niet-' een diepe zucht verlaat zijn mond. 'Ja Simon, ik ga het doorgeven.' Hij hangt op en kijkt stug voor zich uit. 'Ben je oké?' Hij antwoordt niet, Maar gooit zijn telefoon uit frustratie tegen de muur aan waar ik van schrik, omdat het uit het niets kwam. 'Simon heeft net nog een interview geregeld voor morgen terwijl we gewoon recht hebben op vrije tijd.' Ik sla mijn ogen neer. 'Het klonk aan het eind alsof je geen keus hebt...' Louis is stil, maar zijn gezicht zegt alles. Teleurgesteld sta ik op. 'Je kan je toch niks wijs laten maken door die man!' Louis schudt zij hoofd. 'We hebben geen keus, Madison. Hij zegt dat als we niet op komen dagen dat we een officiële waarschuwing krijgen en-' 'en wat? Dat is belangrijker dan de begrafenis van mijn moeder?'

Belachelijk toch? Ik zeg, dumpen die handel.

Nee ben je gek, ik ga hem toch niet dumpen?

Hij kiest zijn band over jou, is dat echte liefde?

Nou, als het echt moet...

Nee nee nee, het moet niet. Een waarschuwing is geen ontslag, een waarschuwing is niks. Als hij niet gaat is zijn baan gesaved en is hij bij jou gebleven. Er is geen rede voor hem om nu weg te gaan. Dit is een excuus om niet mee te hoeven naar die begrafenis. Dat is het!

Louis kijkt me bezorgd aan. 'Is ze terug?' Ik knik nors. En wat hij met terug bedoelt, voor de mensen die het niet snappen, is dat ze weg is geweest. Ik heb haar al een stuk of 3 maanden niet meer gehoord en ze komt nu ineens weer opdagen. Met een goed punt ook nog. 'Je weet het, ze is sluw, je moet niet naar haar luisteren.' Waarschuwt hij me.

Dat zegt hij zodat hij er beter mee weg komt. Hij wilt niet de boosdoener lijken, maar wij weten wel beter, toch?

Louis zijn gezicht betrekt. 'Je gelooft haar?' Het is heel lastig om boos te zijn, want hij ziet er zo onschuldig uit. 'Wat moet ik dan geloven? Je gaat me gewoon alleen laten om aan de andere kant van de wereld je eigen hagje te redden van een stomme waarschuwing! Dat doet gewoon enorm veel zeer!' Louis lijkt nu ook in gevecht te zijn met zijn stem. Zijn ogen schieten snel heen en weer terwijl hij zijn handen over zijn oren legt. 'Kijk nou toch wat je doet!' Schreeuwt hij ineens, wat mij naar achter laat deinzen. 'Wat?' Snel komt hij op me afgelopen. 'Je bent weer echt ALWEER de zielepoot ana het uithangen! Ik heb ook verplichtingen!' Hij kijkt me diep aan. Zijn ogen staan vurig en ineens heel donker wat voor mij het teken is om alles wat hij zegt met een korreltje zout te nemen. Dit is niet Louis die praat, zijn stem heeft het weer overgenomen. 'Louis, je moet even rustig worden, dit ben jij niet.' Zeg ik zo vriendelijk mogelijk, maar ik word genadeloos weg geduwd. 'Dit ben ik zeker wel! Meer mijzelf dan dit ben ik nooit geweest! Ik ben me al weken, nee maanden aan het inhouden en nu ga ik eens heel goed zeggen wat ik vind!' Hij balt zijn vuisten en loopt heel erg rood aan en ik kan het niet laten om hem toch een beetje te geloven, want zijn woorden raken me toch. Gelukkig komen Liam en Niall vanuit de andere kamer aangelopen die meteen weten wat er aan de hand is. 'Louis! Doe even normaal!' Sist Niall, Maar Louis gunt hem geen blik. 'Je bent een last post. Dat is wat je bent. En dat ben je altijd al geweest!' Ik schud mijn hoofd. 'Nee, dat lieg je. Vorige week was je nog oh zo vrolijk kerstliedjes aan het meezingen en-' Ik word weer onderbroken. 'Vorige week was ik mezelf niet!' 'Nee, Louis, je bent nú jezelf niet, dus je gaat nú opdonderen en pas weer terugkomen als je rustig bent!' Louis lijkt niet van plan te zijn om weg te gaan, maar Liam sleurt hem mee de kamer uit. 'Je bent nog niet van me af, Sonny!' Roept hij me na. Zodra hij en Liam de hoek om zijn laat ik me op mijn bed vallen. Dit is een kant van hem die ik al een hele tijd niet meer heb gezien en het geeft me een dubbel gevoel. Wat dit is niet de Louis waar ik van hou, maar toch is het hem wel, want de stem is een deel van hem.

Niall komt voorzichtig naast me zitten. 'Gaat het wel?' Vraagt hij. Ik knik langzaam. 'Ja, ik weet nu waar het vandaan komt. Het is ook een beetje mijn schuld, want ik werd onterecht boos waardoor ik de stem in zijn hoofd weer triggerde.' Niall knikt langzaam. 'Het spijt me voor je. Niet alleen dit, maar ook je moeder.' Ik gun hem een zwakke glimlach. 'Kom hier.' Niall spreidt zijn armen waarna ik me erin wurm. Ik zucht even diep als ik me besef dat ik het volledig heb verpest. Mijn moeder is dood, mijn broer komt waarschijnlijk niet eens opdagen morgen en ik heb er voor gezorgd dat Louis weer naar zijn stem ging luisteren.

Kan het nog erger...?

Hey hallo lieve mensen, ik ben heel erg lang weg geweest. Maar dan ook echt heel erg lang.

Mijn idee is om dit boek af te schrijven en het in 1 keer te publiceren.

Eerst dacht ik, ik ga hem niet afmaken, maar ik vind dat jullie daar recht op hebben en ik zou anders zelf ook met een dubbel gevoel zitten.

Hier in ieder geval nog een hoofdstukje, niet mijn beste hoofdstuk, maar dan hebben jullie weer een teken dat ik in ieder geval nog leef😂

Ik hoop snel het hele boek te posten!!
Xjes, me