Unwanted ft ~ 1D

- 4. uitpakken -

Madison pov
'Madison?' Ik word uit mijn trans gehaald door een lachende Liam. 'Kan je het zien?' Vraagt hij als reactie op mijn verbaasde gezicht. Dit huis is werkelijk huge. Misschien wel net zo groot als het weeshuis waar minstens 20 kinderen in leven. Het enige verschil is dat er waarschijnlijk meer kamers in het weeshuis zitten, omdat die veel kleiner zijn. Ik heb hier nog geen kamer gezien behalve de woonkamer, maar die kamers daar waren net opslaghokjes zo klein dus ik weet wel zeker dat ze hier een stuk groter zijn.

'Wat moeten jullie met zo'n groot huis?' Vraag ik aan Liam. Hij haalt zijn schouders op. 'We wonen hier met 4 jongens en nu ook met een meid. En ja, we zijn niet bepaald arm dus een zwembad en een studio konden er wel bij.' Ik knik en kijk nog eens verbaasd rond. Het is veel wit en grijs, maar met een beetje blauw. De bank bijvoorbeeld is wit met blauwe en grijze kussens. Het tafeltje voor de bank is wit en holy crap... ze hebben een hangstoel! Weetje hoe comfortabel die dingen zitten? Echt hemels.

'Loop je mee naar je kamer?' Vraagt Liam die mijn koffer al mee naar boven neemt. Ik knik, wat hij niet meer kan zien want hij is de trap al op, en loop vervolgens achter hem aan. Boven aangekomen is het een soort balkon met uitzicht op de woonkamer als je begrijpt wat ik bedoel. Je kan er naar links en naar rechts. In mijn geval moet ik naar links. Dat kan ik wel onthouden. We slaan de eerste deur over en gaan dan de 2e deur erin. Liam zet mijn koffer neer in de kamer. Ik blijf er ongemakkelijk bij staan. 'Kom maar verder hoor. Het is jouw kamer.' Ik knik en stap voorzichtig de kamer binnen. Ik moet eerst het hoekje om om te kunnen zien hoe het eruit ziet. Ik kijk vrijwel meteen tegen een witte bank aan met veel kussens. Naast mij staat meteen een hele grote spiegel wat me even laat schrikken. Die had ik niet verwacht. Naast de spiegel staat een lange kast wat de scheidingswand is van mijn bed. Naast de bank daar een mooi bureau en voor de bank staan 3 super schattige matchende tafels. Tegenover de bank zie ik een tv met daarnaast een deur en daarnaast kan je weer een hoekje om. Ik maak eerst de deur open waar ik een super mooie badkamer tegenkom. Ik draai me verbaasd om naar Liam. 'Is deze van mij?' Vraag ik. De shock in mijn stem is goed te horen. Liam grinnikt om mijn reactie en knikt dan. 'Helemaal van jou.' Wauw. In het weeshuis was de badkamer net iets groter, maar moesten we hem delen met een stuk of 20 kinderen. Dat is geen pretje. Nu heb ik dus een hele badkamer voor mezelf! Ik sluit de deur weer en loop dan het hoekje om wat praktisch als een inloopkast gezien kan worden. Er staan 2 grote ladekasten naast elkaar en recht voor mijn neus zie ik drie planken en een kledingrek. Deze kamer is ongelooflijk groot en mooi.

Ik draai me weer om en merk dan dat er naast het bureau een hangstoel hangt. Ik klap blij in mijn handen als ik dat zie en spring er meteen in. Liam moet erom lachen. 'Je hebt een huge kamer met een tweepersoons bed en een eigen badkamer en jij bent super blij om een stoel?' Vraagt hij grinnikend. 'Een hangstoel.' Verbeter ik hem. 'En ja, daar ben ik blij mee. Deze zitten super lekker!' Liam glimlacht. 'Hadden jullie die ook in het weeshuis?' Vraagt hij. Mijn humeur betrekt meteen bij die vraag en zo dus waarschijnlijk ook mijn gezicht. Mijn blik is daarom ook meteen naar mijn vingers gericht. 'Nee.' Ik slik een brok uit mijn keel weg. 'Nee, die eh, had ik in mijn oude huis.' Het is even stil. Ik denk dat Liam niet zo goed weet wat hij moet zeggen. Of het boeit hem niet dat ik het hier moeilijk mee heb. Dat kan natuurlijk ook.

'Hoe dan ook.' Begin ik een nieuwe zin om van de stilte af te komen en durf Liam weer aan te kijken. 'Het is een super kamer Liam, dankjewel.' Liam glimlacht weer, maar deze is niet zo vrolijk als eerst. Great, ik heb de vrolijke sfeer verpest. Super dit. 'Zal ik je helpen met je spullen uitpakken?' Vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. Ik wil niet dat hij de puntenslijper vindt. Of tenminste, het mesje wat ervan over is. 'Ik red me wel, dankjewel.' Liam geeft me een vriendelijk knikje en verlaat dan de kamer. Er zit nu echt wel een beetje een knoop in mijn maag. Als ik gewoon nee had gezegd en eroverheen had gelachen dan was het ook niet zo'n nare situatie geworden. Ik zucht even diep wanneer Liam de deur heeft gesloten. Laat ik dan maar beginnen met uitpakken.

Als ik een tijdje bezig ben met uitpakken wordt er aangeklopt op mijn deur. 'Kom binnen.' Zeg ik en hang ondertussen nog een trui in mijn kast. Niall komt de kamer ingelopen. 'Hey.' Zegt hij zacht alsof hij bang is dat iemand ons hoort. Ik schenk hem een zwakke glimlach. 'Lukt het?' Vraagt hij. Ik knik en hang mijn truien recht. Niall komt naast me staan en bekijkt mijn truien. 'Heb je ook nog shirts of bestaat je leven alleen maar uit truien?' Grinnikt hij. Hij heeft wel een schattig lachje. Maar ja, hij moest eens weten hoe vaak ik truien draag... Ik besluit maar gewoon een lach te faken. Ik voel me eigenlijk niet echt op mijn gemak nog hier en al helemaal niet als ik steeds een lach moet faken. 'Ja, ik ga straks nog wat shirts uitpakken, maar ik heb inderdaad vooral truien ja.' Ik loop ondertussen weer naar mijn koffer om nog een trui te pakken, niet beseffend dat die trui degene is waar ik mijn mesje in heb verstopt. Ik vouw hem uit en hoor dan het metaal voor mij op de grond kletteren. Mijn maag draait meteen 360 graden om. Geschrokken ga ik er meteen op staan, maar probeer mijn gezicht niks te laten verraden en hang gewoon de trui op. Hopend dat Niall niks heeft gehoord.

'Wat was dat?' Vraagt hij. Ik ben screwed... 'Wat was wat?' Vraag ik. Hij fronst. Hij heeft het door. Ik weet het zeker. De lange mouwen, het metaal, het liegen. Dit was het dan. 'Ik dacht dat ik wat hoorde, maar het was vast wat van buiten. Niks aan de hand.' Ik knik en ga verder met het ophangen van de trui. Zo langzaam mogelijk, want als ik nu ga lopen, ben ik erbij. 'Ehm, ik denk dat ik maar weer ga. Ik moet koken vanavond.' Zegt hij. Ik knik naar hem en glimlach zwakjes. Niall loopt weer de kamer uit, maar de knoop in mijn maag blijft vast zitten. Ik heb zo'n gevoel dat ik het niet lang geheim kan houden voor hem en ik weet niet of dat een goed of een slecht teken is. Op een of andere manier kan ik hem niet lezen. Ik weet niet zo goed wat hij van me vind. Of hij nou achter Liam staat of Louis en Harry. Ik zucht weer diep en besluit mijn mesje ergens in de kamer te verstoppen. Dan pak ik mijn dagboek uit mijn koffer en plof in mijn hangstoel.

Een voordeel aan Nederlands en Australisch opgevoed zijn: ik kan goed Engels spreken, maar mijn dagboek kan ik in het Nederlands bijhouden. Zo kunnen de jongens het niet lezen en kan ik alle narigheid en roddels gewoon opschrijven. Want ik heb zo'n gevoel dat ik niet helemaal geaccepteerd ga worden in dit huis. Door Louis niet en door Harry ook niet. Harry heeft nog geen woord tegen mij gezegd en loopt als een hondje achter Louis aan. Dat zegt al genoeg. Niall is een groot raadsel en Liam. Ja... Ik weet het niet zo goed.

De knoop in mijn maag zal er voorlopig nog wel zijn denk ik.

Accept it Madison, accept it.

Jeehh weer een nieuw hoofdstuk. Sorry dat het zo lang duurde, ik heb net toetsweek achter de rug, maar heb binnenkort weer veel meer tijd!! Xx