Unwanted ft ~ 1D

- 5. de eerste ruzie -

Madison pov
Nadat alles is uitgepakt word ik geroepen vanaf beneden. Aan de stem te horen is het Liam. Ik sta vermoeid op. Uitpakken is vermoeiend. Dan loop ik sloffend naar beneden. Het ruikt er super lekker, dus het eten zal wel klaar zijn. En ik hoor je al denken. Als je jezelf snijd, eet je dan ook slecht?

Nou, nee. Ik kan prima eten. Het enige ding is ontbijt, dat heb ik nooit echt nodig gehad. Vooral omdat mijn broer mij er nooit voor wakker maakte. Ik zie het nog wel gebeuren dat Louis precies hetzelfde denkt. Wat als dit nou weeshuis 2.0 wordt? Louis die mij het leven zuur maakt en Liam die er op een gegeven moment niks meer tegen durft te doen. Oké nee Maddy, zet je eroverheen, geef het een kans.

Nee, geef het geen kans. Je kan rotten. Niemand wilt je.

Waarom kan ik nou nooit eens positief denken? Zuchtend ga ik aan de eettafel zitten naast Liam. Dat is de veiligste plek hier. Het is aan tafel super awkward, want niemand durft een woord te zeggen. Ergens wil ik vragen of het door mij komt of dat ze gewoon altijd zo stil zijn aant tafel, maar door de spanningen die hier te voelen zijn weet ik het antwoord al. Het komt sowieso door mij. Liam besluit op een gegeven moment de stilte te verbreken.

'Dus, wij moeten morgen een optreden geven bij James Corden. Wil je mee?' Vraagt Liam. Ik kan nog geen eens antwoord geven of ik hoor al een diepe zucht tegenover mij. Je raad het al, die is van Louis. 'Heb je er wat op tegen, Louis?' Vraagt Liam een tikkeltje geïrriteerd. 'Nou kijk, het zit zo: ja, ik heb er wat op tegen. Want jij maakte de keus om haar mee te nemen zonder ons. Dus jíj hebt de verantwoordelijkheid over haar. Dat betekend dat ze niet meegaat naar dit soort dingen zonder toestemming van ons. Dat zijn band zaken. Dat...' Louis wijst even naar mij om aan te geven dat hij met het woord "dat" mij bedoelt. 'Zijn jouw zaken.' Maakt hij zijn zin af. Ik mag dan wel super depressief zijn, maar als je me boos krijgt, ben ik ook echt boos. Ik sta ziedend op en smijt mijn vork in mijn pasta. '"Dát" heeft ook een naam. De naam is Madison. En de laatste keer dat ik heb gecheckt leef ik hier nu. Of je het nou leuk vind of niet, je zit met me opgescheept. Dus ja Liam, ik ga graag mee naar James.' Zonder Louis ook nog maar 1 blik te gunnen loop ik weg. 'Dit pik ik niet Madison!' Roept Louis mij na. 'Ach stik ik je huig!' Roep ik terug. Ik ben echt even helemaal klaar hier.

!Trigger warning!
Ik ren te trap op naar mijn kamer en gris daar het mesje onder mijn hangstoel vandaan. Een week clean was ik. Nu niet meer en het kan me ook echt geen reet meer schelen. Ik ren mijn badkamer in en zet een aantal diepe krassen neer op een nog lege plek op mijn arm. Dat er nog een lege plek is, verbaasd me wel een beetje.
einde trigger warning

~•~

Inmiddels lig ik in mijn bed. Ik heb net gedouched en ben toen meteen mijn bed ingedoken. Mijn arm brand en mijn kussen is het van mijn tranen. Ik vind het nu al helemaal niks hier. De enige rede dat ik morgen mee ga is om Louis te irriteren maar achteraf gezien weet ik niet of het zo'n goed idee is. Ik ben hier nog geen dag en ik weet nu al waar ik sta. Louis kon geen eens mijn naam uitspreken. Hij moet me niet en aan zijn "speech" te horen is Liam de enige die voor mij heeft gekozen. Daar heeft hij totaal niet goed over nagedacht. Alsof hij hun van gedachte kan veranderen over mij? Natuurlijk niet. Niemand moet mij en dat kan ik heel goed begrijpen. Ik ben een wrak. Maar ondanks dat ik dondersgoed weet dat ik nooit geliefd kan zijn bij iemand snap ik niet dat Louis zo uitvalt. Is zijn hart van steen ofzo? Ijs misschien? Heeft hij überhaupt wel een hart?

Ik zou het echt niet weten en ik weet ook echt niet waarom het zo veel met mij doet. In het weeshuis begon ik me steeds minder van mijn broer aan te trekken. Waarom kan ik dat dan niet bij Louis?

En dan nog een vraag: waarom kan ik niet gewoon gaan slapen en stoppen met dit doemdenken? Waarom stop ik niet eens een keertje met mezelf pijn te doen? Zo veel vragen. Geen antwoorden.

Ik besluit maar mijn nachtlampje aan te klikken. Ik kan zo echt niet slapen. Ik kijk even naar mijn kussen en weet bijna zeker dat ik een heel glas vol zou kunnen krijgen met tranen als ik deze uit zou knijpen. Een diepe zucht verlaat mijn mond wanneer ik me besef dat ik een mess ben en dat niet meer te fixen valt. Ik pak mijn dagboek uit mijn nachtkastje en begin er nog een beetje in te schrijven. Even alles uit mijn hoofd zodat ik nog een beetje kan slapen zo. Net als ik mijn pen op papier wil zetten gaat mijn deur zachtjes open. Ik verwacht Liam te zien, maar tot mijn verbazing staat Niall in mijn deuropening. Ik frons even, merk dan dat mijn gezicht nog helemaal betraand is en veeg dus snel mijn tranen weg. Niet dat het veel helpt... Even staat Niall daar zonder iets te zeggen, maar er komt al snel geluid uit.

'Mag ik binnenkomen?' Vraagt hij. Ik knik even en probeer een glimlach te forceren, maar ik faal nogal hard. Niall sluit de deur waarna hij naar me toe komt. Heel voorzichtig gaat hij naast me op mijn bed zitten. Zo voorzichtig dat het lijkt of hij bang is dat ik het niet oké vind. Alsof ik het meest kostbare kristal ben dat hij absoluut niet mag breken. Ergens is het wel schattig.

'Wat schrijf je?' Vraagt hij ook weer heel voorzichtig. 'Uhm, dit is mijn dagboek. Je mag het wel lezen hoor, je begrijpt toch niet wat er staat.' Zeg ik. 'Waarom zou ik het niet begrijpen?' Vraagt hij alsof ik het heb over gevoelens die hij niet begrijpt, maar hij zal gewoon letterlijk de taal niet begrijpen. 'Omdat het in het Nederlands staat.' Nialls gezicht betrekt even. 'Oh.' Zegt hij en facepalm zichzelf. Ik grinnik om zijn reactie, maar dat veranderd al snel in een sip gezicht met een aantal tranen. Niall ziet het. Zijn gezicht staat meelevend. 'Niet huilen.' Zegt hij. Ik kan een twijfeling in zijn ogen vinden, maar toch besluit hij de traan weg te vegen. Hij pakt mijn wang vast en streelt er zijn duim over. 'Daar ben je te mooi voor.' Maakt hij zijn zin af. Ik glimlach even en draai mijn hoofd weg om te verbergen dat ik bloos. 'Trek je niet zo veel van Louis aan oké? Hij kan heel aardig zijn. Hij moet alleen even aan je wennen.' Zegt hij. Ik knik en glimlach zwakjes. Ik kon Niall vanmiddag nog niet zo goed lezen, maar misschien is hij zo erg nog niet.

Het is weer even stil.

'Ik ga maar eens slapen. Misschien moet jij dat ook maar gaan doen. Het is al laat en morgen gaan we al vroeg weg.' Niall staat ondertussen op terwijl ik knik. 'Ja, ik eh, schrijf nog even een stukje en dan ga ik ook slapen.' Nu is het Nialls beurt om te knikken.

Zodra hij mijn deur dicht doet begin ik weer te schrijven.

Dear diary,

Ik wilde eigenlijk een rottig verhaal over Louis schrijven totdat Niall binnenkwam. Hij was heel lief voor me en liet me voor de eerste keer sinds ik hier ben goed voelen.
Is dit het teken van acceptatie? Word ik dan eindelijk geaccepteerd hier?
Ik hoop het zo erg.
Nu ga ik slapen, morgen weer een zware dag voor de boeg. Een hele dag op de set met Louis. Dat wordt wat..

Weltrusten.