Historia opowiada o dwóch niezwykle pięknych i urodziwyh siostrach Nashikawa - Hitomi i Yukiko. Mają one za sobą trudną przeszłość. Otóż ich rodzice są z dwoch różnych światów. Matka ze świata dobra w którym z jednym z krajów jest królową a ojciec z...
Doszłam w końcu do schodów. W salonie stała drobniutka blondynka. Spojrzała na mnie z dołu.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
- Dobrze, że przyszłaś. Yukiko to jest Yui Komori. Nasz gość. - zagadał do mnie Reiji.
- Yyy... Hej. - przywitałam się niepewnie z dziewczyną i zeszłam na dół.
- Miło mi cię poznać. - odpowiedziała Yui. Wydawała się taka delikatna i wystraszona.
Zerknęłam nie wiem czemu w stronę Ayato. Jego oczy błyszczały. Nawet bardzo. "Tak. Ona zginie. Szkoda, wydawała się miła." - powiedziałam do siebie i się uśmiechnęłam.
- Miło jest nam cię gościć. Ayato zaprowadzi cię do twojego pokoju. - skierował się do jednego z trojaczków. Ten tylko podniósł się i skierował pewnie w stronę blondynki.
- Rusz się! Ore-sama nie będzie na ciebie czekać. - rzucił do dziewczyny, gdy ją minął, a ona wciąż nam się przyglądała.
- Kto? - spytała różowooka. Zajebiście, teraz Ayato zarzuci jej gadkę o tym, że jest najlepszy i w ogóle.
- Od dziś jestem twoim Panem, więc masz się mnie słuchać, bo należysz do mnie. - oznajmił Yui. Ta tylko mu przytaknęła.
Jaka naiwna. Ja bym nie dała mu się tak traktować, a ona nic. Jednym słowem popychadło.
Poszli w swoją stronę, a ja podeszłam do okularnika.
- Reiji kim ona jest i po co tu przyjechała? - zapytałam uprzejmie.
- Wszystko Ci wyjaśnię w gabinecie po obiedzie . - faktycznie było wpół do drugiej.
- Dobrze. - dodałam i pobiegłam do siostry.
Zanim weszłam do jej pokoju, usłyszałam czyjś krzyk. Odsunęłam się od drzwi i miałam już ruszyć w stronę wrzasku, ale ktoś wciągnął mnie do środka. Subaru!
- Zostaw ich. To nie twoja sprawa. - powiedział mi ostro i usiadł na sofie.
- Czemu niby? A tak w ogóle to dlaczego ona tak krzyczała? - Subaru patrzył się na mnie wyczekująco, a ja zaczęłam rozmyślać. - To po to ona tutaj jest?! - nie mogłam w to uwierzyć.
- Musimy się czymś odżywiać, a żeby nie polować na pierwszych lepszych ludzi, kościół raz na jakiś czas przysyła nam taką oto ofiarną narzeczoną. - wytłumaczył mi najstarszy z braci, który leżał obok Hitomi.
- Chyba sobie żartu... - zaczął białowłosy, ale mu przerwałam.
- Wyjdź!!! - tym razem puściły mi nerwy. - Nie mogę na was patrzeć! Nienawidzę was wszystkich! - wykrzyczałam mu prawie przez łzy. Bracia zniknęli a ja rozpłakałam się.
