Siostry Nashikawa & Bracia Sakamaki

Rozdział 1

Hitomi:

Obudziłam się. Z przyzwyczajenia spojrzałam na godzinę. Była 12.00. Uśmiechnęłam się delikatnie pod nosem i wstałam. Udałam się do łazienki, uprzednio zaglądając do szafy i wyciągając z niej pierwsze lepsze jeansy i bluze.

Przebrałam się i wyszłam na śniadanie. Schodząc po schodach usłyszałam rozmowy dobiegające z kuchni. Zignorowałam je i założyłam słuchawki. Nigdy się bez nich nie ruszałam.

- Dzień Dobry - powiedziałam wchodząc do środka, zdejmując jedna słuchawkę.

- Dzień Dobry - odpowiedziała mi moja zastępcza matka podając mi śniadanie - Jak się spało? - zapytała zasiadając naprzeciw mnie z uśmiechem.

Miała zaledwie 37 lat podczas gdy wyglądała na 30. Była bardzo piękna. Miała duże zielone oczy i ciemne, prawie czarne włosy do pasa które zawsze spinała w koki lub warkocze.

- O dziwo spokojnie. - odpowiedziałam jej, gdy już przełknęłam - A gdzie jest Yuki? - zapytałam ze zdziwieniem. Zawsze jak się budziła i zjadła śniadanie rozmawiała z rodzicami.

- Zdenerwowała się i wyszła się przewietrzyć, gdy dowiedziała się, że wyjeżdżacie zamieszkać z synami przyjaciela waszego ojca. - powiedziała i popatrzyła na mnie w celu wychwycenia mojej reakcji. Byłam zdziwiona i przerażona jednocześnie, ale starałam się nie dać tego po sobie poznać.

- A kiedy? - zapytałam obojętnym tonem po kolejnym gryzie kanapki.

- Jutro - odpowiedział niemal od razu mój zastępczy ojciec Tomotsu. W jego głosie można było usłyszeć ból. - Do tego czasu macie być spakowane z Yuki. Jutro rano przyjedzie po was limuzyna Pana Sakamakiego.

Uśmiechnęłam się, gdy usłyszałam to nazwisko. Jak byłam mała i spotykałam się z tatą w jego domu to bardzo często Sakamaki nas odwiedzał, gdy ojciec był zajęty ważnymi sprawami bawił się ze mną i opowiadał o swoich synach. Zawsze chciałam ich poznać. Wiedziałam że mój ojciec jest wampirem i że Pan Sakamaki i jego synowie też nimi są.

Usłyszałam huk drzwi. Uświadomiłam sobie, że moja siostra wróciła. Zawsze była dość wybuchowa i tak reagowała na złe wieści, wychodząc z domu, żeby się na nikim nie wyżyć. Czasem się to nie udawało i ja byłam jej "workiem bokserskim".

- Porozmawiaj z nią. - usłyszałam zatroskany głos Satomi, mojej matki. Przytaknęłam głową i udałam się na górę do jej pokoju.

Zapukałam do drzwi i gdy usłyszałam warknięcie, że mogę wejść otworzyłam drzwi i usiadłam na łóżku Yuki. Po dłuższej chwili odezwała się

- Powiedzieli ci już. - zapytała uspokajając ton głosu. Zerknęłam na nią. Stała opierając się o zagłowie fotela naprzeciw jej ogromnego białego łóżka. Z jej oczu biła furia, jakby miała za chwilę wybuchnąć.

- Tak. - odpowiedziałam odwracając się od niej. Usłyszałam dźwięk tluczonego szkła. Odwróciłam się powoli i zobaczyłam naszą rodzinną fotografię. Z jej oczu zaczęły płynąć łzy. Podeszłam do niej i ją przytuliłam. Oddała uścisk wtulając się w moje ramię. - Wszystko będzie dobrze. - zaczęłam ją pocieszać - Nawet nie wiesz jacy oni są. Jak byłam mała zawsze chciałam ich poznać a ty po moich opowieściach też - wytknęłam jej. Uśmiechnęła się odrywając się ode mnie.

- Obiecujesz? - zapytała wyciągając mały palec, lekko się przy tym uśmiechając.

-Obiecuję. - złapałam za jej mały palec swoim - A teraz nie marudź tylko zacznij się pakować. - powiedziałam wysilając się na ton starszej siostry i poczochrałam ją po włosach, a następnie udałam się do wyjścia, gdy nagle poczułam jak Yuki zaczęła mnie lekko ściskać w pasie wtulając się w moje plecy. Odruchowo się spięłam ale chwilę później rozluźniłam.

- Dziękuję. - usłyszałam, mimowolnie się uśmiechając - Karzełku - dodała po chwili. Puściłam ją i trzasnęłam drzwiami. Usłyszałam tylko śmiech i skierowałam się do pokoju.

Od gimnazjum mnie tak nazywała. Odkąd tylko mnie przerosła. Wróciłam do pokoju rzucając się na swoje łóżko i zasypiając. Przecież trzeba odpocząć po śniadaniu.

Mam nadzieję, że spodobał się pierwszy rozdział. Powiem tylko że jest to moja pierwsza książka, więc komentujcie i piszcie co wam się nie podoba. Napewno mnie to zmotywuje. 😊❤️