สืบสู้ผี (ภาค 1 -2 )

14 ก่อนเหตุระทึก

ไอริณยิ้มแล้วก็ส่ายหัว "ริณบอกไป พี่กิตก็คงไม่รู้จักหรอกค่ะ เอาว่าสักวันหนึ่งพี่กิตคงจะได้เจอพี่เขาแน่ๆ ถ้าพี่กิตไม่มาหายไปจากชีวิตริณซะก่อนนะ"

"เอ๊ะ... ทำไมพี่จะต้องมาหายไปจากชีวิตของน้องริณด้วยล่ะจ๊ะ ตอนนี้เราก็อยู่ใกล้ๆกันแค่นี้ จากชั้นเก้าลงมาชั้นเจ็ด จากชั้นเจ็ดขึ้นไปชั้นเก้า แหม... พริบตาเดียวเอง"

"พูดดีไปเถ๊อะ... แล้วสมัยก่อนเป็นไงล่ะ สัญญาว่าปิดภาคเรียนคราวหน้าจะแวะลงไปเที่ยวไปหาริณ และดำริว่าจะไปสอนภาษาอังกฤษให้ริณอีกด้วย แล้วพอถึงเวลาจริงๆก็ไม่เห็นหัวอีกเลยจนกระทั่งถึงทุกวันนี้ยังไงล่ะ... ชิ !"

"อ้าว... พี่เคยสัญญาไว้อย่างนั้นเรอะ ? เอ... พี่ไม่เห็นจะจำได้เลยนะน้องริณ สงสัยว่ามันจะนานไปจนพี่ลืมซะล่ะ ฮ่าๆ"

"ผู้ชายก็เป็นซะอย่างงี้ล่ะ... ริณล่ะเบื่อนัก... เชอะ !"

ทั้งชิทั้งเชอะของไอริณตอนนี้มากันครบครัน ผมเองตอนนี้ก็เลยแทบกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่เมื่อมองเห็นเธอทำหน้าค้อนประหลับประเหลือก และทำเบือนหน้ามองไปทางอื่น

"เอาล่ะ..." ไอริณหันกลับมายิ้มเหมือนเดิม "แล้วเรื่องที่บ้านแฝดของพี่กิตน่ะ ตอนนี้พี่กิตจะทำยังไง ตอนนี้ริณเองก็รู้เรื่องไปกับพี่แล้ว พี่กิตอยากจะให้ริณช่วยอะไรก่อนเป็นอันดับแรกล่ะ...?"

"เออใช่..." ผมขมวดคิ้วขึ้นมาทันที "คุยไปคุยมาจะกลายเป็นเล่นไปซะเองแล้วพี่นี่... คืองี้ พี่เคยคิดไว้ก่อนหน้านี้ว่าจะกลับไปคุยกับเจ๊ร้านขายของชำที่ดูเหมือนจะรู้เรื่องอะไรๆแต่เก่าก่อนในบริเวณหมู่บ้านจัดสรรค์นั้นอยู่ไม่น้อย เจ๊แกดูเป็นกันเองและดูท่าทางแล้วคงจะเล่าทุกอย่างที่แกรู้ให้พี่ฟังหมดทุกอย่างแน่ๆ ปัญหาคือท่าทางผัวของแกดูจะหึงๆเจ๊แกอยู่เหมือนกัน เพราะอยู่ดีๆก็มีผู้ชายแปลกหน้าเข้ามาชวนเมียตัวเองคุยอยู่นานสองนาน คราวก่อนนั้นพี่กับเจ๊ก็เลยต้องสต็อบเรื่องที่คุยกันยังไม่จบไว้ก่อน แล้วพี่ก็มาคิดว่า ถ้าไปหาแกอีกคราวหน้าก็จะชวนใครสักคนไปเป็นเพื่อนเพื่อป้องกันความเข้าใจผิดกันสักหน่อย เออ... ตอนนั้นพอพี่นึกไปนึกมาก็นึกถึงน้องริณพอดีเลยนะ เพราะพี่จำกิตติศัพท์ของน้องริณที่เขาลือกันได้ว่าน้องริณเป็นคนไม่กลัวผี แถมยังสนใจเรื่องพวกนี้มากๆ พี่ก็เลยคิดว่าเดี๋ยวจะลองติดต่อน้องริณดูว่าพอจะไปเป็นเพื่อนพี่ได้ไม๊ เพราะถ้าพี่ขืนไปชวนพวกเพื่อนๆในกองบก.ชั้นเก้าให้ไปเป็นเพื่อนก็รับรองได้ว่าไอ้พวกนั้นจะกลัวกันหัวแทบหดตั้งแต่ได้ยินคำว่าผีแน่ๆเชียว..."