เราสองคนเดินทอดน่องชมโน่นชมนี่ไปเรื่อยๆทั้งที่ไม่ค่อยมีอะไรจะให้ชม เพราะว่าถนนตรงนี้เป็นแค่ถนนในซอยหลังหมู่บ้านจัดสรรค์ซึ่งค่อนข้างเปล่าเปลี่ยวและไม่มีอะไรให้น่าสนใจ แต่เราแค่เพียงอยากจะรู้แน่ๆว่าเรากำลังถูกสะกดรอยจริงๆหรือเปล่า... และถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ คำถามที่เกิดขึ้นในใจของเราทั้งสองคนก็คือ
ทำไมเราจึงถูกสะกดรอย หรือถูกใครก็ไม่รู้แอบจับตามองดูเราอย่างมีพิรุธมาตั้งแต่อยู่ในร้านข้าวต้มแล้ว
และผู้ชายที่ใส่แว่นตาดำคนนั้นเขาเป็นใครและมีจุดประสงค์อะไรกันแน่ล่ะ...?
เราเดินกันมาได้ราวสี่ห้านาที พอมองไปทางฝั่งซ้ายของถนนเราก็ยังเห็นเป็นแนวกำแพงหลังบ้านอันยาวเหยียด ส่วนทางฝั่งด้านขวาของถนนนั้นกลับเป็นทุ่งนารกร้างอันยาวเหยียดเช่นกัน
ทุ่งนาร้างแห่งนี้ในอดีตนั้นคงเคยเป็นทุ่งนาเขียวขจีมาก่อนที่จะถูกทิ้งให้รกร้างอย่างที่เห็นทุกวันนี้ และไม่แน่ว่าเร็วๆนี้อาจจะกลายเป็นหมู่บ้านจัดสรรค์แห่งใหม่ขึ้นมาอีกหมู่บ้านหนึ่งก็ได้
"เขายังตามมาหรือเปล่านี่..?" ผมถามไอริณขณะที่เราสองคนเดินกันมาได้เกือบครึ่งซอยแล้ว
"ก็เห็นพี่กิตหันไปชำเลืองมองอย่างบ่อยไม่ใช่หรือ แล้วไหงมาถามริณล่ะคะ...?" ไอริณตอบอย่างยียวนด้วยรอยยิ้ม
"บร๊ะ... ถามหน่อยก็ไม่ได้ "ผมชักฉุนนิดๆ แต่ก็ไม่ได้โกรธอะไร "คือพี่ว่า เหมือนเขาจะหายตัวไปแล้วนะน้องริณ ?"
"เขากลายเป็นผีไปแล้วเหรอจ๊ะพี่กิต ?"
"ว้าเธอนี่... พี่กำลังอยู่ในอารมณ์หวาดระแวงเพราะมีคนแอบตามรอยอยู่อย่างนี้ แล้วยังจะมีอารมณ์เล่นอีกเหรอน้องริณ...?" พูดแล้วผมก็ส่ายหัวดิก
"แหมๆ อย่าเครียดสิพี่กิตของน้องริณ..." ไอริณหันมายิ้มอ่อนหวาน "ยิ่งถ้าเราเจอปัญหาเราก็ยิ่งต้องเผชิญปัญหาด้วยรอยยิ้มและอารมณ์ที่สดใสนะจ๊ะพี่ เพราะถ้าอารมณ์เราขุ่นมัวซะแล้ว ปัญหาง่ายๆเราก็อาจจะแก้ไม่ได้ด้วยซ้ำไปนะจ๊ะพี่จ๋า..."
VOUS LISEZ
สืบสู้ผี (ภาค 1 -2 )
Mystère / Thrillerนิยายเรื่องนี้เคยลงไว้ที่เว็บอื่นมาบ้าง เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องสยองขวัญซะทีเดียว แต่เป็นเรื่องของการสืบค้นเรื่องลึกลับของวิญญาณ พูดได้ว่าอาจจะเป็นแนวนักสืบประเภทจิตวิญญาณก็ว่าได้ครับ (เรื่องย่อ) กิตติเป็นนักเขียนอิสระและคอลัมนิสต์ในสำนักพิมพ...
