สืบสู้ผี (ภาค 1 -2 )

53 หุบเหวมรณะ

  มูติชากับสิงห์และท่านจ้าวที่เดินนำหน้าพวกเราอยู่กลางขบวนต่างหันกลันมามองพวกเรา

  "อา... นี่ข้าคงยังไม่ได้บอกพวกท่านสินะ ว่าก่อนจะถึงหมู่บ้านของพวกเราท่านจะต้องได้พบกับสิ่งนี้ก่อน" ท่านจ้าวเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าอันตื่นตะลึงของพวกเรา

  "ท่านจ้าวคะ.. นี่มันเป็นอะไรที่เหลือเชื่อมาก สิ่งที่เห็นนี้มันเกิดจากธรรมชาติจริงๆเหรอคะนี่ ?" ไอริณเอ่ยถามท่านจ้าวพร้อมกับชี้นนิ้วไปยังเบื้องล่างที่ได้ปรากฏเป็นภาพของทัศนียภาพอันสุดจะพิลึกพิลั่นและน่าหวาดหวั่นแม้แต่แค่มองไป

  เลยออกไปจากหน้าปากถ้ำมันก็คือชง่อนผาที่เมื่อมองลงไปยังเบื้องล่างแล้วผมก็อดจะรู้สึกอกสั่นขวัญแขวนจนใจหวิวๆขึ้นมาอีกไม่ได้

  เพราะลึกลงไปข้างล่างที่ไม่รู้ว่าจะลึกสักกี่สิบเมตรหรืออาจจะลึกเป็นร้อยเมตร มันก็คือทะเลหินอันแหลมคมที่ได้ชูปลายของยอดที่เป็นหินปลายแหลมนับเป็นพันๆหรืออาจจะเป็นหมื่นๆขึ้นสู่อากาศเบื้องบนอย่างไม่น่าเชื่อว่านี่จะเป็นการสรรค์สร้างของธรรมชาติแห่งนี้

  "ฮ่าๆๆ "ท่านจ้าวหัวเราะออกมาราวกับรู้สึกขำขันกับท่าทางหรือสีหน้าของพวกเราที่ต่างก็ดูไม่จืดกันสักคน 

  "สิ่งที่พวกท่านได้เห็นนี้ ไม่ใช่ภาพมายาแต่อย่างใด หินอันแหลมคมที่อยู่เบื้องล่างนับไม่ถ้วนนั้นล้วนเป็นหินจริงๆ หากว่ามีผู้ใดได้พลัดตกลงไปข้างล่างก็เป็นที่แน่นอนว่าจะต้องถูกหนามหินอันแหลมคมนั้นเสียบทะลุร่างอย่างไม่ต้องสงสัยเลยทีเดียว"

  "เอื้อก..." เสียงจันกลืนน้ำลายจนได้ยินชัด "พี่กิต... ถ้าจะให้ผมข้ามหน้าผานี้ไปผมก็ขอเลือกกลับไปทางเก่าดีกว่านะพี่กิต อูย... หุบเหวข้างล่างนี่มันไม่แตกต่างอะไรกับขุมนรกเลยนะพี่กิต" จันพูดออกมาเบาๆโดยหวังให้ผมได้ยินคนเดียว แต่แล้วท่านจ้าวก็กลับหัวเราะออกมาเสียงดังลั่นราวกับว่าเขาได้ยินที่จันพูดทั้งหมด