Aşk Bile Biter

2

"Hayır."

Bu soruya verecek başka bir cevabım yoktu zaten. Başka birisi yoktu. Cihan'a karşı olan büyük aşkımı bir başkası bitirecek değildi. Bu öylesine bir aşk olmamıştı hiçbir zaman.

"Peki, o zaman sebep ne? Başka birisi yoksa neden ayrılmak istiyorsun, Aras? Bana yalan söyleme. Başka birisi var, değil mi?"

Gözlerimi kapattım ve sert bir şekilde yutkundum önce. İlk başlarda bunu kabullenememesi normaldi tabi ki. Bir andan karşısına çıkıp ona ayrılmak istediğimi söylemiştim. Aşkına güvendiği birisinden bunu duymak onun için büyük bir yıkıntıydı.

"Bak, Cihan. Sana hiçbir zaman yalan söylemedim ben. Bunu çok iyi biliyorsun. Emin ol şimdide yalan söylemiyorum. Başka birisi yok. Başka birisi uzun bir süre olamaz zaten."

"O zaman neden?"

Az önce ortaya çıkan öfkesi şimdi yok olmuştu. Artık sinirle çıkmıyordu sesi. Daha çok titrek ve ağlamaklıydı.

"İkimiz içinde zorlaştırmaktan başka bir işe yaramıyor bu yaptığın. Üzgünüm ama yapacak hiçbir şeyim yok."

"Nasıl bu kadar rahatsın anlamıyorum. 3 senelik ilişkimizi bitiriyorsun, Aras. Sen ne yaptığının farkında mısın?"

Kaşları hafif çatılmış, dudak kenarları itinayla yukarı doğru kıvrılmıştı ve gözlerini kısarak konuşmuştu.

"Rahat olduğumu nereden çıkardın? Bu kararı kolay aldığımı mı düşünüyorsun sen? Cihan inan bana hiç kolay değildi. İçimin nasıl yandığını tahmin bile edemezsin."

Kafasını sallayarak az önce yere fırlattığı çantasını tekrar eline aldı.

"Bir yere gitmek zorunda değilsin."

Cevap vermek yerine ayaklarını sürüyerek odadan çıktı. Gecenin bu saatinde gitmesine izin vermeyeceğimi bildiği halde ceketini giyiniyordu.

"Cihan, bir yere gidemezsin."

Bana yine aldırış etmemesi artık sinirimi bozuyordu. Benim yüzümden dışarıda gecelemesine izin veremezdim. O yüzden kolundan tutarak kapıya uzanan elini indirdim.

"Gidecek bir yerin bile yok."

"Başımın çaresine bakarım."

Gözleri adeta ateş ediyordu bana.

"Cihan, lütfen. Gidersen kendimi affetmem ben. Bu gece burada kal işte. Ben giderim. Senin gidecek hiçbir yerin yok."

Elindeki çantayı hırsla aramıza attığında bağırmaya başladı.

"Senin için herkese karşı cephe aldığım için yalnız olduğumu unuttum bir anlık! Senin için ailemden, arkadaşlarımdan vazgeçtiğimi unutmuşum, kusura bakma!"

Onun bağırması ve göğsümden sertçe ittirmesi benim de sinirlenmeme neden olmuştu. Kendimi durduramamış ben de onu sert bir şekilde itmiştim.

"Benim yüzümden mi?! Sen kendin olabilmek için o sikik insanlardan vazgeçtin! Ben olmasam, bir başkası bile olsa yine aynı şey olacaktı!"

"Konu bu olmadı hiçbir zaman!"

Beni suçlayarak acıdan kaçmaya çalışıyordu ama buna izin veremezdim. Kendi için yaptığı mücadeleye büyük bir saygım vardı benim. O bir kızla değil, benimle olabilmek için herkese resti çekmişti. Bunu kendisi için yapmıştı, benimle alakası yoktu bunun.

"Cihan, ben olmasam bile başka bir erkek için bunu yapacaktın zaten."

"Senin bir bağımlı olduğun ve bizim evi soyduğun için seninle olmamı istemiyorlardı. Senin erkek olmanla hiçbir ilgisi yoktu bunun. Seninle ayrılırsam tekrar kabul ederler beni. Aramızdaki tek engel sensin. Şimdi her şeyi kimin için yaptığımı anladın mı?"

"Ne?"

Dudaklarımdan sadece bu kelime firar etmeyi başarmıştı. 3 senedir ailesiyle, arkadaşlarıyla ilgili konu açıldığında aceleyele bu yüzden kapatıyordu demek ki. Ailesiyle konuşmama bu yüzden izin vermiyordu. Bu kadar senedir benim yüzümden ailesine hasretti resmen.

"Aras, ben özür dilerim. Öyle söylemek istemedim ben. Seni suçlamak istememiştim. Aras, sinirle söylenmiş şeylerdi. Aras?"

Duyduklarım yüzünden etrafım dönmeye başladığında Cihan'ın kısık sesi duyuluyordu sadece ve birde kalbimin uğultuya karışarak kulağıma baskı uygulayan atış sesleri.