W pogoni za magią || Tom 1

Część 22

Biegam przed siebie na oślep. Nie wiedziałam już w jakiej części szkoły jestem. Władze nade mną miał strach, więc nie myślałam racjonalnie. W końcu nie miałam już sił dalej biec, więc zatrzymałam się by złapać oddech. Rozejrzałam się by dowiedzieć się gdzie się znajduje. I wtedy przeżyłam po raz drugi tego dnia napad strachu. Nie miałam zielonego pojęcia gdzie jestem. Próbowałam przypomnieć sobie chociaż które korytarze lub sale miałam, ale nic nie pamiętałam. Również nie kojarzyła niczego co mnie otaczało. 

Wzięłam parę głębokich wdechów. Na szczęście nie słyszałam już głosów. Postanowiłam wrócić skąd przyszłam. Niestety po chwili miałam wrażenie, że kręcę się w kółko. Niczego w tej części zamku nie kojarzyłam i nie wiedziałam nawet już skąd przyszłam. Szkoła była olbrzymi, mogłam być gdziekolwiek. Zrezygnowana usiadłam na podłodze i oparłam się o ścianę. 

Wtedy lampa które świeciła się nade mną zamrugała i zgasła. Próbowałam się uspokoić tłumacząc sobie, że to nic takiego. By choć trochę oświetlić korytarz, wyciągnęłam przed siebie rękę i prostym czarem stworzyłam świecąca kule. Unosiła się ona nade mną i oświetlała mi otoczenie. Jeszcze raz próbowałam przypomnieć sobie plan szkoły, ale na nic się to nie zdało. Nie przychodził mi do głowy nawet żaden czar, który mógłby mi teraz pomóc. Siedziałam dalej nie wiedząc co bym mogła zrobić. By nie siedzieć bezczynnie postanowiłam znaleźć okno, by chociaż dowiedzieć się na jakim piętrze się znajduję. 

Lecz nie zdążyłam zrobić nawet kroku kiedy poczułam jak czyjąś dłoń zaciska się na moim nadgarstku. Zamarłam, a po plecach przebiegły mi ciarki. Musiałam użyć całej siły woli by zmusić się, by obrócić i zobaczyć kto nie pozwala mi się ruszyć. Kiedy w końcu się odwróciłam, odetchnęłam z ulgą. Przede mną stała całkiem normalna dziewczyna. Miła czarne mocno kręcone włosy spięte w wysoki kucyk. Jej ubiór był dość zaskakujący.

- Co ty tu robisz? - odezwała się stanowczym głosem.

Jej postać zaczęła wzbudzać we mnie grozę. Czy słusznie sądziłam, że niebezpieczeństwo już minęło?