Η σαγήνη των ρόδων

19

Ο αλεξάντερ οδηγούσε για ώρα πολλή βυθισμένος στη σιωπή επιτρέποντας και στη Ρόζαλιν να βγει τη στιγμή που ήθελε από την κατατονική κατάσταση στην οποία είχε βυθιστεί. Σκέψεις τρελές στροβιλίζονταν στο νου του. Ήταν βέβαιος πως δεν ήταν η ίδια η Ρόζαλιν ο στόχος μα αυτός. Κρατιόταν να μην της το πει, μα σαν την είδε να στρέφει το πρόσωπο της προς το μέρος του κατάλαβε πως δεν υπήρχε νόημα να εξακολουθήσει να πολεμάει τις παρορμήσεις του. Πάρκαρε όσο καλύτερα μπορούσε κι έσβησε τη μηχανή. Μετά, έπλεξε τα δάχτυλα του με τα δικά της με δύναμη.

-δε φταις εσύ, εμένα θέλουν να χτυπήσουν, εμένα κι όχι εσένα.

-Μα γιατί; Μόλις βγήκες από τη φυλακή, δεν πρόλαβες να κάνεις και πολλά.

-Πολλά όχι μα ούτε και λίγα. Ωστόσο αν έχω δίκιο τότε το πρόβλημα ξεκινάει από τον πατέρα μου, αν και δεν ξέρω πόσο βαθύ είναι. Μη σκοτίζεσαι σε παρακαλώ, εγώ θα το λύσω. Θα σε γυρίσω στο σπίτι σου αμέσως αν θέλεις.

Το βλέμμα της Ρόζαλιν σκοτείνιασε κι άλλο φέρνοντας του στο νου καταιγίδα που ερχόταν.

-Είπες πως κάπου θα πάμε, το είπες και τώρα απλά βιάζεσαι να με ξεφορτωθείς.

Έκανε μια κίνηση σαν για να σκύψει και να μαζέψει όσα αντικείμενα ήταν πεσμένα μπροστά στα πόδια της αλλά τα δικά του αντανακλαστικά αποδείχτηκαν πιο γρήγορα. Την τράβηξε στην αγκαλιά του στον περιορισμένο χώρο του αυτοκινήτου. Το ένα του χέρι την κρατούσε κολλημένη πάνω του, ενώ το άλλο βρέθηκε να χαιδεύει γλυκά το πίσω μέρος του λαιμού της κι έπειτα το μάγουλο της.

-Αυτό πιστεύεις για εμένα; Αυτό νιώθεις; Μπορεί να σου προκάλεσα τόσο κακό όσο δε σου έκανε κανείς άλλος μα η μόνη μου έννοια και προτεραιότητα εδώ και καιρό δεν είναι άλλη από εσένα.

Έγειρε και τη φίλησε στα μαλλιά εξακολουθώντας πάντα να τη χαιδεύει.

-Μου στέρησες τα πάντα ξεκινώντας από την ίδια μου την αδερφή, μου την πήρες, και τώρα μου παίρνεις και τον άνδρα μου.

Η Ρόζαλιν είχε αρχίσει επιτέλους να αντιδράει κάπως πιο φυσιολογικά, φωνάζοντας περισσότερο κι ανακτώντας μέρος της γνωστής της αυτοπεποίθησης.

-ποτέ δε δοκίμασα να σε απομακρύνω από τον Ρόναλντ. Δεν είμαι εγώ που το έγραψα αυτό το σημείωμα.

-όχι προφανώς, αλλά θα γίνεις η αιτία που θα τον χάσω για πάντα. Χθες κοιμήθηκε στον ξενώνα, σήμερα έφυγε για το ιατρείο του χωρίς καν να μου πει μια λέξη...