Η σαγήνη των ρόδων

13

Στη φυλακή, ο άλφρεντ Μόρτιμερ έβγαλε τα γυαλιά του κι άρχισε να τα καθαρίζει μηχανικά. Διόλου δεν τον ενοχλούσε που ήταν εκεί μέσα, το μόνο του μέλημα ήταν η ευημερία του γιου του, προσωπική και οικονομική, και είχε μόλις κάνει την τελευταία του κίνηση θέλοντας να του την εξασφαλίσει από εκεί μέσα. Και τώρα που είχε γίνει κι αυτό, το μόνο που του έμενε να κάνει ήταν να περιμένει ένα ακόμη μήνυμα για να μπορέσει μετά να παίξει την τελική και πιο μοναχική παρτίδα της ζωής του. Και το μήνυμα που τόσο περίμενε δεν άργησε να έρθει. Του το έφερε ένας δεσμοφύλακας. Ήταν ένα χαρτάκι πολύ μικρό, διπλωμένο στα τέσσερα, το οποίο ήταν τοποθετημένο κάτω από το πλαστικό πιρούνι που του είχαν βάλει στο δίσκο με το φαγητό. Ο άλφρεντ, πήγε την αναπηρική του πολυθρόνα κοντά στο τραπέζι και άρχισε να τρώει με όρεξη το στεγνό κρέας και τον πουρέ από πατάτα και κολοκύθι. Για κάποιον λόγο τον βρήκε πολύ νόστιμο και δεν άφησε ούτε μισή μπουκιά στο πιάτο. Μόλις τελείωσε, σκούπισε το στόμα του, ήπιε κι ένα ποτήρι νερό, κι έπειτα πήρε επιτέλους στο χέρι το χαρτάκι. Το ξεδίπλωσε και φόρεσε τα γυαλιά του. Διάβασε κι ύστερα χαμογέλασε κι έτριψε τα χέρια του:

«Μόλις παραδόθηκε το φλασάκι στα χέρια του γιου σου. Το πιθανότερο είναι πως αυτή τη στιγμή έχει ήδη αρχίσει να μελετάει το περιεχόμενο του. Επίσης, πριν από μια ώρα περίπου δέχτηκε και την κλήση για την επόμενη συγκέντρωση της αδελφότητας των ρόδων. Όλα γίνονται όπως ακριβώς τα θέλησες».

Τώρα ναι, τώρα ήταν απόλυτα ικανοποιημένος. Έσκισε το χαρτάκι σε πολλά μικρούτσικα κομματάκια, κι ύστερα άνοιξε το στόμα του και τα κατάπιε όλα. Ποτέ δε θα το έβρισκε κανείς. Δεν ήθελε να του το δώσει ο ίδιος αυτό το πράγμα, αν και είχε μπει πολλές φορές στον πειρασμό να το κάνει στο παρελθόν. Πάντα το άφηνε για αργότερα επειδή ο Ραλφ δεν ήταν έτοιμος. Μα τώρα έπρεπε να είναι, άλλη επιλογή δεν του έμενε. Τώρα η ανάγκη του για εκδίκηση θα θέριευε, όχι δηλαδή πως ήταν μικρή με όσα γνώριζε καλά ο ίδιος πως είχαν γίνει, όχι, κάθε άλλο. Όμως ο Άλφρεντ είχε κατά νου να του δώσει την μεγαλύτερη ώθηση που θα μπορούσε και μόνο ένας τρόπος υπήρχε για να το πετύχει αυτό.

Απομακρύνθηκε όσο μπορούσε από το τραπέζι κι έβαλε το χέρι στην τσέπη. Έβγαλε από μέσα ένα μικρό φιαλίδιο και το άνοιξε. Αφού είχε χρήματα δεν αντιμετώπισε καμιά δυσκολία στο να το πάρει μαζί του αυτό εκεί μέσα. Έριξε όλα τα χάπια που περιείχε στη μια του χούφτα, κι ύστερα τα ήπιε με μπόλικο νερό. Ούτε πικρία ένιωθε ούτε και παράπονο που ετοιμαζόταν να φύγει έτσι από τον μάταιο κόσμο μέσα στον οποίο είχε ζήσει τόσα πολλά.