Η σαγήνη των ρόδων

12

Η Ρόζαλιν ξύπνησε με δυνατό πονοκέφαλο το ίδιο πρωί κι έτσι αναγκάστηκε να καταπιεί δυο αναβράζοντα παυσίπονα που μύριζαν πορτοκάλι λίγο πριν μπει στο μπάνιο για ένα ντους. Είχε την αίσθηση πως προσπαθούσε να συνέλθει από βαριά μέθη και καταλάβαινε πως αν δεν έκανε κάτι για να την αποτινάξει θα πήγαινε χαμένη ολόκληρη η μέρα της. Αυτό για το οποίο της είχε τηλεφωνήσει η νάταλι είχε να κάνει με το ραντεβού της στον γιατρό που ήταν ειδικός στα θέματα της εξωσωματικής γονιμοποίησης. Η ώρα είχε αλλάξει και θα έπρεπε να βρίσκονται και οι δυο στο ιατρείο του γύρω στις δέκα αυτό το πρωί. Η Νάταλι είχε καταλάβει πως έκανε κάποια γκάφα και της ζήτησε χίλιες φορές συγγνώμη αλλά η Ρόζαλιν έκλεισε το θέμα όσο πιο γρήγορα μπορούσε όχι μόνο επειδή βρισκόταν στο σπίτι ο Ρόναλντ αλλά κι επειδή καμιά όρεξη δεν είχε να αρχίσει να της δίνει εξηγήσεις.

Φόρεσε ένα μαύρο παντελόνι κι από πάνω ένα από τα πουκάμισα που τόσο άρεσαν στη Νάταλι κι ετοιμάστηκε να φύγει από το σπίτι χωρίς να πάρει πρωινό, εκτός από μισό ποτήρι χυμό πορτοκάλι. Ο Ρόναλντ δε δούλευε σήμερα αλλά είχε φύγει για να μπορέσει να πάρει κάποια περιοδικά που είχαν φτάσει για αυτόν στο ταχυδρομείο.

Καθώς μάζευε το κινητό και τα κλειδιά της, έριξε στην οθόνη της συσκευής μια κλεφτή ματιά. Είδε πως η Κλαρίσα της είχε κάνει μια ακόμη κλήση πριν από ένα τέταρτο της ώρας περίπου κι αναστέναξε. Την κάλεσε ακριβώς τη στιγμή που κλείδωνε την πόρτα του σπιτιού της.

-Καλημέρα, πώς είσαι σήμερα; σΥγγνώμη που χάθηκα.

-Κανένα πρόβλημα Ρόζαλιν, καλύτερα νιώθω. Εσύ; Θέλεις να πιούμε έναν καφέ μήπως;

-είναι λίγο δύσκολο για σήμερα Κλαρίσα, πρέπει να συνοδεύσω στον γιατρό την καλύτερη μου φίλη, Μπορούμε όμως να το κανονίσουμε για την επόμενη εβδομάδα.

Αγνόησε το αυτοκίνητο της και προχώρησε προς τη στάση. Ήθελε να ανακατευτεί με τους υπόλοιπους ανθρώπους και να ακούσει αποσπασματικά τις σκόρπιες κουβέντες τους.

-Πολύ ωραία τότε, τηλεφώνησε μου όποτε θέλεις. Άκου... Μήπως έλεγξες πάλι το ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο;

-Όχι δεν πρόλαβα, λυπάμαι, θα το κάνω αμέσως μόλις επιστρέψω.

-σε ευχαριστώ Ρόζαλιν, και συγγνώμη για όλα... Τρέμω να το αντιμετωπίσω πάλι μόνη μου όλο αυτό.

-εδώ είμαι, ηρέμησε.

Μα πώς είχε σκεφτεί να την αφήσει χθες;