Η σαγήνη των ρόδων

43

Όταν η Ρόζαλιν μπήκε στο σπίτι της την Κυριακή το απόγευμα, αμέσως μόλις έφυγε ο αλεξάντερ για τη γαλλική Ριβιέρα δηλαδή, την περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη. Βρήκε την πόρτα παραβιασμένη και τα πάντα αναστατωμένα. Στην αρχή κι έτσι όπως δεν είχε καλή διάθεση πανικοβλήθηκε όπως ήταν λογικό αλλά μετά συγκράτησε τον εαυτό της κι άρχισε να κοιτάει το χολ και τα δωμάτια με μεγαλύτερη προσοχή. Υπήρχαν χώροι οι πόρτες των οποίων δεν είχαν καν ανοιχτεί, όπως το μπάνιο ή ο ξενώνας. Στην κουζίνα είχαν πετάξει κάτω διάφορα κηροπήγια και τραπεζομάντιλα, ενώ είχαν φροντίσει να αδειάσουν το τραπέζι από τα πάντα για να τοποθετήσουν πάνω του κάτι άλλο. Πάνιασε όταν είδε εκεί μια ανθοδέσμη όμοια ακριβώς με εκείνη που είχε στείλει τη Λόρεν στον άλλο κόσμο. Πίστεψε πως από στιγμή σε στιγμή θα ακολουθούσε η έκρηξη αλλά μετά συνήλθε. Πρώτα από όλα αυτός που την έβαλε εκεί δεν ήξερε πότε και αν θα γύριζε η ρόζαλιν μα έπειτα συνειδητοποίησε πως πλάι στα λουλούδια υπήρχε και μια κάρτα, η οποία ήταν έτσι στημένη που μπόρεσε εύκολα να διαβάσει αυτό που έγραφε: «Την επόμενη φορά είσαι νεκρή». Ούρλιαξε όχι με φόβο αλλά με μανία. Της το έκαναν πάλι, την τρομοκρατούσαν και την έκλεβαν τη ζωή της, τη ζωή που ήταν δική της. Χωρίς να αγγίξει τίποτα έτρεξε πάνω και μπήκε στο δωμάτιο της. Ρούχα και παπούτσια ήταν πεταμένα σε όλο το πάτωμα, σε ένδειξη εξευτελισμού προφανώς αλλά το χειρότερο δεν ήταν αυτό μα εκείνο που την περίμενε πάνω στο κρεβάτι της. Τα 4 βιβλία της ήταν εκεί σκισμένα και τσαλακωμένα. Κατέβηκε πάλι κάτω και σκέφτηκε να καλέσει τον Αλεξάντερ αλλά το μετάνιωσε επειδή πίστεψε πως αυτό θα του θόλωνε την κρίση για αυτό δεν του έστειλε ούτε καν μήνυμα. Άνοιξε ένα μπουκάλι κρασί, γέμισε ένα ποτήρι και πήγε να το πιει στο σαλόνι που η ζημιά ήταν μικρότερη. Μισή ώρα αργότερα ο πανικός γλιστρούσε μακριά κατά το μεγαλύτερο μέρος του τουλάχιστον χάρη στη γνώση πως ήξερε ποιος ήθελε να την απειλήσει και να την τρομοκρατήσει κι όχι να τη βλάψει. Κάπως είχε μάθει ο Ραλφ πως έβλεπε τον Αλεξάντερ, μπορεί να μην υπήρχαν κάμερες και μικρόφωνα στα σπίτια τους, από έξω όμως δεν ήταν δύσκολο για κάποιον να τους παρακολουθήσει. Όταν ηρέμησε, σηκώθηκε και πεισματικά άρχισε να βάζει μια τάξη στα πράγματα της. Δεν ήθελε να μένουν βρώμικα και κουρελιασμένα τα ρούχα της, τα είχε διαλέξει με αγάπη, δε θα τα άγγιζε πάλι κάποιος άρρωστος. Μάζεψε σε μια πλαστική σακούλα τα σκουπίδια κι ύστερα πίεσε τον εαυτό της για να μη βάλει τα κλάματα στη θέα των σκισμένων της βιβλίων που την ένιωθε σαν βλάβη των εσωτερικών της οργάνων. Έβαλε τα κομμένα χαρτιά σε έναν φάκελο. Αδιαφόρησε για τα αποδεικτικά στοιχεία και την αστυνομία, τίποτα δε θα έβρισκε κανείς όπως την άλλη φορά. Μόνο την ανθοδέσμη και την κάρτα δεν άγγιξε, απλά για να μπορέσει να τα δει ο αλεξάντερ, όχι πως δε θα την πίστευε βέβαια όταν θα του τα περιέγραφε... Φαντάστηκε την οργή του κι ένιωσε ακόμη χειρότερα. Πήγε κι έβαλε άλλο ένα ποτήρι κρασί το οποίο και ήπιε πιο αργά από το πρώτο. Θα κινδύνευε άραγε ο αλεξάντερ; Πολύ απλά δεν της τα είχε παρουσιάσει όλα; Κάθε τόσο κοιτούσε την ώρα προσπαθώντας να φέρει σχηματικά στο νου της το πρόγραμμα που θα ακολουθούσε εκείνος... Δεν της έφταιγε σε τίποτα αλλά ο τρόπος του Ρόναλντ την είχε πονέσει αν και όλο το δίκιο ήταν με το μέρος του...