Η σαγήνη των ρόδων

36

Ήταν αργά το απόγευμα όταν μπόρεσε τελικά να γυρίσει στο σπίτι της η Κλαρίσα. Το μόνο που ήθελε ήταν να μείνει μόνη της, να κάνει ένα μπάνιο και να σκεφτεί τις καλύτερες στιγμές της με τον Πίτερ. Το ίδιο είχε κάνει και μετά τον θάνατο της Μαρτίνα αλλά πέρασαν μερικές μέρες πριν μπορέσει να βρεθεί στην κατάσταση που θα της το επέτρεπε. Ο πόνος που συνόδευε τη δεύτερη της αυτή τρομακτική απώλεια ήταν μεν οξύς και βαθύς, χρωματιζόταν όμως κι από ένα μίσος σκληρό για αυτόν που τον προκάλεσε. Το πρόβλημα ήταν πως δε γνώριζε τίποτα για την ταυτότητα του. Επειδή η κοινωνική της ζωή ήταν ιδιαίτερα πλούσια, καθώς και για τον λόγο πως ο πίτερ Στάνφορντ ήταν ευρέως γνωστός στο λονδίνο, τα σχέδια της ναυάγησαν. Κόσμος πολύς είχε μαζευτεί στο σπίτι της με σκοπό να τη στηρίξει και να την παρηγορήσει. Κι αυτό της έφερε ακόμη πιο δυνατή συγκίνηση. Στην αρχή δεν ήξερε πώς να αντιδράσει, γρήγορα όμως χαλάρωσε λίγο έτσι όπως βρέθηκε πνιγμένη μέσα σε γνωστές κι άγνωστες αγκαλιές. Επίσης η ανταπόκριση του προσωπικού που δούλευε στο σπίτι ήταν τέλεια, με επικεφαλής τον μπάτλερ της είχαν φροντίσει να δουλέψουν τα πάντα καλοκουρδισμένα. Έμεινε μαζί τους μέχρι το βράδυ και όλοι μαζί συνομίλησαν για τον Πίτερ που η καρδιά του δεν είχε αντέξει άλλο να βασανίζεται. Μερικοί άνδρες δεν παρέλειψαν να μιλήσουν με άσχημο τρόπο για τον αλ Κράντικ που είχε προσβάλλει τόσο βάναυσα τον δικηγόρο αφήνοντας τέτοιου είδους μομφές για την οικογένεια του. Κάποτε, σεβόμενοι τις δύσκολες ώρες που περνούσε, άρχισαν να φεύγουν ένας- ένας, τονίζοντας της όμως πως θα ήταν εκεί για ο,τιδήποτε θα χρειαζόταν. Τους ευχαρίστησε όλους κι όταν έμεινε μόνη έκανε το ίδιο και με το υπηρετικό προσωπικό αρχίζοντας από τον μπάτλερ της που όλη αυτή την ώρα είχε το κεφάλι του σκυμμένο. Τίποτα δε θα ήταν το ίδιο πια για κανέναν τους και αυτό το ήξεραν όλοι. Τους άφησε να βάλουν μια σειρά στο σαλόνι που είχαν ανοίξει για να υποδεχτούν τον κόσμο κι ανέβηκε στον πάνω όροφο. Το μήνυμα της Ρόζαλιν της είχε ζεστάνει την καρδιά πιο πολύ από κάθε άλλη κουβέντα που είχε ακούσει εκείνη τη μέρα. Ξεντύθηκε και μετά γλίστρησε στη μπανιέρα. Το νερό ήταν αρωματισμένο με πικραμύγδαλο και η Κλαρίσα έμεινε εκεί για ώρα πολλή, κλαίγοντας και μουρμουρίζοντας ολομόναχη στον εαυτό της. Καθώς αναθυμόταν την κουβέντα της με τη Ρόζαλιν αναγκάστηκε να κάνει την άμεση παραδοχή έστω και σιωπηρά πως δεν της είχε πει όλη την αλήθεια. Τον Ραλφ Μόρτιμερ τον ήξερε λίγο καλύτερα από όσο την είχε αφήσει να καταλάβει. Είχε πάρει όρκο όμως στον Πίτερ πριν από 25 ολόκληρα χρόνια πως δε θα μιλούσε για αυτό σε κανέναν. Όταν κρύωσε το νερό ξέπλυνε το αφρόλουτρο από πάνω της και τυλίχτηκε σε μια μεγάλη ροζ πετσέτα. Μπήκε στην κρεβατοκάμαρα κι άρχισε να κοιτάει όλα τα πράγματα του Πίτερ που ήταν εκεί σκορπισμένα. Της είχε υποσχεθεί μια βόλτα μα δε θα την έκαναν ποτέ μαζί. Το σοκ της συνειδητοποίησης αυτής έκανε τα γόνατα της αρχικά να τρέμουν κι έπειτα να λυγίσουν. Κάθισε στο πάτωμα για λίγο μήπως συνέλθει κι ύστερα τρεκλίζοντας πήγε κι έβαλε ένα ποτό για τον εαυτό της. Το καμπάρι δεν το έπινε ποτέ σκέτο αφού το έβρισκε πικρό, μα αυτό το βράδυ ένιωθε τον εαυτό της ολόκληρο να αλλάζει. Πήρε το παγωμένο ποτήρι στο δωμάτιο της κι εκεί φόρεσε το πρώτο νυχτικό που βρήκε πάνω- πάνω στο συρτάρι. Τον είχε χάσει και τον Πίτερ, τον λάτρευε κι αυτόν κι όμως, όσα κι αν είχε θυσιάσει για να είναι μαζί του τον είχε χάσει μέσα σε λίγες μέρες.