Η σαγήνη των ρόδων

7

Το ίδιο πρωί βρήκε τη Ρόζαλιν να δουλεύει σχεδόν μανιασμένα. Από την ώρα που είχε ανοίξει τα μάτια της το είχε πάρει απόφαση να καθίσει και να συγκεντρωθεί στη δουλειά της. Η Μέρεντιθ όταν το ήθελε μπορούσε να γίνει ιδιαίτερα σκληρή. Μια φορά στο παρελθόν είχε μιλήσει τόσο στεγνά κι απότομα στη Ρόζαλιν που την είχε πληγώσει αναγκάζοντας τη να αρχίσει να σκέφτεται το ενδεχόμενο να φύγει από τον εκδοτικό της οίκο. Τελικά όμως δεν το είχε πάρει απόφαση κι αυτό επειδή η Μέρεντιθ τη στήριζε παράλληλα και με χίλιους διαφορετικούς τρόπους προωθώντας θαυμάσια τα βιβλία της. Κι έτσι ακριβώς για να έχει κάτι χειροπιαστό να της δείξει αλλά κι επειδή δεν ήθελε να σκέφτεται την καινούρια εισβολή του αλεξάντερ στη ζωή της, μόλις έκανε ένα ζεστό κι απολαυστικό μπάνιο, άνοιξε τον υπολογιστή της και ξεκίνησε να δουλεύει ένα αχνό και θαμπό προσχέδιο για το νέο της βιβλίο. Η ηρωίδα που δε θα είχε βέβαια και τα δυο ονόματα εκείνης που την ενέπνευσε παρά το γεγονός πως δε ζούσε καν, θα ήταν όμορφη και πεισματάρα, θα προερχόταν όμως από ένα περιβάλλον έντονα προβληματικό αφού η μητέρα της θα ήταν αλκοολική και θα δεχόταν και συχνές επιθέσεις βίας από τον πατέρα της. Παράλληλα η Ρόζαλιν άρχισε να δουλεύει κι έναν ακόμη χαρακτήρα αυτόν ενός νέου κι όμορφου άνδρα, τον οποίο όμως θα τον κατέτρεχαν οι δικοί του σκοτεινοί δαίμονες. Μόνο που το πρόσωπο του έτσι όπως το περιέγραφε με χείλη σφιγμένα ταίριαξε ανελέητα κι οδυνηρά σχεδόν με εκείνο του Αλεξάντερ.

Όταν χτύπησε το κινητό της, εκείνη πετάχτηκε αλαφιασμένη και πλήρως αποπροσανατολισμένη. Είχε χάσει την αίσθηση και του χώρου μα και του χρόνου γεγονός που σήμαινε πως τα είχε καταφέρει να τα σβήσει όλα από τον νου της. Το βρήκε και το σήκωσε κάπως ανήσυχη:

-Παρακαλώ;

-Καλημέρα Ρόζαλιν, είμαι η Κλαρίσα Στάνφορντ, ελπίζω να μη σε ενοχλώ.

Η Ρόζαλιν αποθήκευσε όσα είχε γράψει και μετά μπήκε στην κουζίνα. Δεν είχε πιει ούτε μια κούπα τσάι κι αυτό έπρεπε να αλλάξει πια. Η Κλαρίσα ακουγόταν πολύ περίεργη κι απόμακρη.

-Γεια σου Κλαρίσα, είμαι καλά κι εσύ; Δούλευα μα όχι δε με ενόχλησες. Πώς μπορώ να σε βοηθήσω;

Την άλλη στιγμή έφτασαν στα αφτιά της ξεκάθαρα οι λυγμοί της μεγαλύτερης γυναίκας.

-Τι τρέχει; Μίλησε μου, τι σου συμβαίνει;

-Ρόζαλιν, χίλια συγγνώμη, δεν είχα σε ποιον να μιλήσω, δε μπορώ να ταράξω τον Πίτερ κι άλλωστε βρίσκεται στο δικαστήριο αυτή τη στιγμή. Λιποθύμησα σήμερα, με βρήκε ο μπάτλερ μας, μετά κάλεσε τον γιατρό...