Daglicht (na morgenrood) twilight

Verdwenen

Ik rende rond het huisje. Maar haar spoor was nergens te bekennen. Edward was de andere Cullens aan het inlichten. Jacob kwam in zijn wolven gedaante naar me toe en keek me vragend aan. Ik stopte met rennen. Renesmee is weg. Jacob stond stil. Toen schudde hij zijn kop en huilde. Meteen hoorde ik 7 andere wolven hier naar toe rennen. Met zijn alle renden ze het bos in. Snel pakte ik het briefje dat ze had geschreven. Lieve mama, papa en Jake. Maak je geen zorgen om mij. Ik ben in orde. Het spijt me. Ik hou van jullie allemaal. X Renesmee. Bella? Edward stond achter me. Ik had hem niet horen aan komen. Alice heeft vaag gezien waar ze naar toe gaat. Het is een donkere kamer. Met 2 personen. We weten niet wie het zijn. Maar Alice kan net als de wolven, Renesmee niet zien. Ness wist dat we haar spoor zouden volgen dus ze heeft hem zoveel mogelijk weten te verdoezelen. Ik zuchtte. We moeten weten wat ze gaat doen. Waar ging haar spoor naar toe? Edward wees richting het zuiden. Edward sloeg zijn arm om me heen. Het komt wel goed. Ik schudde met mijn hoofd. Heb je haar niet horen weggaan? Vroeg ik. Edward schudde mijn hoofd. Ik hoorde alleen haar gedachte niet meer. Ik dacht dat ze geen dromen had maar uiteindelijk vond ik het verdacht en ging ik kijken. Ze was weg. Ik zuchtte. Ik kon niet boos worden. Het was niet zijn schuld en hij had ook al een hele preek gehad van Rose. Jacob kwam naar ons toe. Hoe! Hoe kon je? Ik dacht dat je goed was voor ness. Riep hij kwaad naar Edward. Jacob sloot zijn ogen. En een traan rolde over zijn wang. Ik zuchtte. Jake het is niet zijn schuld. Ik kon hem niet zien lijden. Alsjeblieft Jacob. Ik liep naar hem toe. Het spijt me Jacob, ik weet niet wat me bezielt. Zei Edward terwijl hij naar de grond staarden. Ik kon dit niet aan. Mijn dochter was verdwenen. Edward was ongelukkig en mijn beste vriend nog ongelukkiger. Edward het is niet jouw schuld. Jake zag er slecht uit. Hij zag er moe uit. Ga maar slapen Jake, je ziet er niet uit. Jacob schudde zijn hoofd. Niet voordat Nessie terecht is. Jacob, doe maar het is beter. Hij zuchtte en liep het bos in. 2 seconde later begon hij hard te snurken. Ik glimlachte. Opeens schoot me iets te binnen. Haar dagboek! Daar moest ze toch wel iets hebben ingeschreven. Ik ga even naar Carlisle. Zei Edward en hij verdween terug naar het grote huis. Snel rende ik naar de kamer van Renesmee. Onder haar bed vond ik haar dagboek. Sorry ness. Zei ik tegen mezelf en ik brak tussen mijn vingers het kleine slotje. 25-07-13. Weer een vreemd signaal op mijn raam dit keer. Er stond: meisje, ik zal opschieten. Je familie loopt gevaar. Jij kan ze beschermen als je in je eentje komt, je weet ons te vinden. Gr. V. Dat was de enige aanwijzing die ik kon vinden. Achter in het boekje stond: lieve mama, ik weet dat je dit uiteindelijk vindt. Kom me niet zoeken. Zeg dit vooral niet tegen iemand waarvan pap zijn gedachte kan lezen. Ik wil jullie niet bang maken. X nessie. Renesmee had dit voor mij geschreven omdat weer alleen bij mij haar geheimen veilig waren. Wie zou dit naar haar sturen? Bella? Edward kwam naar binnen. Snel schoof ik het boekje onder mijn voet weg. Kom je mee? Ik knikte en rende achter Edward aan. In het grote huis zat iedereen bij elkaar. De Cullens met Carlisle aan kop en een groot deel van de roedel. Jake was ook al wakker. Zijn ogen waren rood. Nooit had ik Jacob zien huilen. We moeten haar vinden. Mompelde Jacob steeds in zichzelf. Goed, iedereen vertel dingen, aanwijzingen die er mee te maken kunnen hebben. Begon Carlisle. Waarom kunnen we niet de politie inschakelen? Vroeg Seth. Carlisle schudde zijn hoofd. Onmogelijk. En de Volturi dan? Die regelen toch al die dingen? Vroeg Quil. Alweer schudde Carlisle zijn hoofd. We denken dat zij erachter zitten. Emmett werd ongeduldig. Dat kan niet! We zouden hun geur moeten herkennen! Dat klopt. Zei Carlisle. Maar wie moest het anders zijn geweest? Vroeg Rosalie. Opeens bedacht ik iets, het zou wel eens het antwoord kunnen zijn. Carlisle, ik weet het. Zei ik.