Daglicht (na morgenrood) twilight

Zoals voorheen (vanuit Renesmee)

Laat me los. Hard trok ik mijn armen uit Aro's greep. We waren weer terug in Volterra. Rustig aan jij! Zei Caius. Goed kleintje. Vertel eens, wat waren jou ouders aan het bekokstoven om ons er in te luizen? Vroeg Aro met een glimlach. Ik antwoordde niet. Spreek! Riep Caius. Nog steeds hield ik mijn mond. Caius keek naar Jane. Nee! Jane. Zei Aro rustig. Aro liep naar mij toe. Hij stak zijn hand uit. Ik kroop verder naar achter. Ah toe nou. Smeekte Aro. Ik schudde mijn hoofd. Nu meester? Vroeg Jane. Aro schudde zijn hoofd. Ze moet uit haar zelf gaan praten. Aro richtte zich weer op mij. Als jij niet praat en ons helpt zorgen wij ervoor dat jij je wolfje en je familie nooit meer terug ziet. Begrepen?! Ik kroop nog verder naar achter. BEGREPEN?! Zei Aro harder. Ik knikte. Goed, blijf hier maar zitten. En je mag er pas weg als je gesproken hebt. Ik wist niet of ik het mocht vertellen, maar zolang ik het niet wist zou ik mijn mond maar moeten houden. Als Aro er achter zou komen wat Alice deed dan zou hij vast nog kwader worden. Ik moest toch kunnen ontsnappen? Op een of andere manier. Mag ik wel ergens slapen? Vroeg ik na een tijdje. Aro keek op. Als je praat hebben we een bedje voor je. Ik zakte tegen de muur aan. Dan niet. Ik wilde echt niet beleefd zijn tegen Aro. Heel de nacht lag ik wakker. Deels door de drukte. Doordat zij nooit sliepen en deels omdat ik niks had om te slapen. Maar de tijd was wel fijn om na te denken. Ik kon op geen een goed plan komen om te ontsnappen, alleen door gewoon weg te lopen en te rennen tot ik terug was. Maar dan zou het snel moeten. Aro werd ongeduldig omdat ik niks wilde zeggen. Opeens stond Aro op. Felix kwam binnen met de receptioniste Gianna. Gianna lieveling. Zei Aro. Bang keek Gianna rond. Ze wist wat er ging komen. Alsjeblieft doe het niet. Smeekte ze. Maar het was te laat. Aro beet haar in haar nek. Het bloed rook aantrekkelijk maar ik probeerde mijn adem in te houden. Ik zakte weer onderuit. Uiteindelijk viel ik in slaap. De volgende dag werd ik wakker door Aro. Hij ging samen met Jane, Alec, Felix, Demetri en Caius ergens op af. Dreigend kwam hij naar mij toe. Jij blijft hier. Marcus past op je. Ik rolde met mijn ogen. Passen? Maar dit was juist de perfecte tijd om te ontsnappen. Gianna was er niet meer. En Marcus boeide toch niks. Toen Aro weg was stond ik op. Marcus keek me geïrriteerd aan. Zitten! Geveelde hij. Mag ik niet naar het toilet? Eigenlijk hoefde ik nooit naar het toilet maar het was de enige reden om weg te gaan die zou kunnen werken. Marcus keek me verbaasd aan. Moet je dan? Ik rolde met mijn ogen. Waarom zou ik het dan vragen? Marcus haalde sloom zijn schouders op. We hebben alleen geen toiletten. Ga maar boven op het grote plein. Ik glimlachte. Bedankt. Dit was makkelijker dan ik had gedacht. Hij liet me gewoon naar boven gaan. Snel liep ik naar de deur. Meisje? Vroeg Marcus nog op het laatst. Verbaasd draaide ik me om. Wat? Marcus glimlachte. Ik weet best dat je gaat ontsnappen. Ik help je. Aro heeft geen reden om je vast te houden. Ons geheimpje he? Mijn ogen werden groot. Hij liet me gewoon gaan. Ja tuurlijk. Bedankt. Stamelde ik. Daarna rende ik snel naar boven. Zodat hij niet meer van gedachte kon wisselen. Wauw, de eerste van de Volturi die aardig was. Toen ik boven was wist ik niet waar ik heen moest. Ik had geen mobiel of iets om te bellen. Ik liep een kant op die ik nog een beetje dacht te kennen. Uiteindelijk belandde ik in het bos. Ik begon te rennen. Op mijn hardst. Ik wilde zo snel mogelijk thuis zijn. Bij mijn moeder en vader en Jake. En de rest. Ik wilde dat het weer werd als te voren. Toen de Volturi ons leven nog niet verpestten. Uiteindelijk was ik erg moe van het rennen en van de slapeloosheid. Ik wist dat ik goed zat want hier was ik vaker doorheen gekomen. Fijn dat ik een fotografisch geheugen had. Dacht ik voor ik in slaap viel. Als ik elke dag op mijn hardst rende zou ik overmorgen thuis zijn.