Daglicht (na morgenrood) twilight

Slecht

Langzaam liep ik door het huis. Esmée, Emmett, Rosalie en Alice waren aan het jagen. Edward was bij Renesmee. Alleen Carlisle en ik waren hier. Ik ging zitten op de bank. Een paar minuten staarde ik voor me uit toen Carlisle ineens boos een boek dicht sloeg. Verbaast stond ik op. Ik had hem nog nooit zo gezien. Wat is er? Vroeg ik toen ik hem teleurgesteld voor zich uit zag staren. Kort keek hij me aan. Als ik Jasper had kunnen tegen houden, en als ik hem meer zelfbeheersing had weten te hebben dan zou het allemaal goed zijn. Ik schudde mijn hoofd. Carlisle, Jasper heef die keus gemaakt. Als het wel iemands schuld niet is, is het de jouwe. Jij hebt je best gedaan. Meer was niet nodig. Zonder jou, Carlisle, zou Jasper niet eens van dieren bloed leven. Dan zouden de Cullens niet een familie zijn. Dan zou ik Edward nooit hebben ontmoet. En jullie. Ik ben je daar ontzetten dankbaar voor Carlisle. Dus geen zorgen. Je hebt niks verkeerd gedaan. Carlisle stond op. Dankje Bella. Ik ben blij dat Edward eindelijk iemand heeft. En het spijt me van mijn uitbarsting net. Ik glimlachte. Het is oké. Op dat moment kwam iedereen tegelijk de kamer in. We hadden met zijn alle afgesproken dat we om 2 uur aan de eet/vergader tafel zouden zitten. Carlisle zat aan kop. Heeft iemand nog ideeën? Begon Carlisle. Niemand antwoordde. Iedereen zat een andere kant op te staren. Opeens stond Alice op. Het kan me niet schelen hoe. Maar ik ga Jasper terug halen, nu. Het is mijn schuld. Dus ik moet het rechtzetten. Edward schudde zijn hoofd. Alice het is niet jouw schuld. Als ik eerder was geweest zou hij nu hier zitten. Nu Carlisle schudde zijn hoofd. Edward, Alice, het is mijn schuld. Als ik hem meer zelfbeheersing had weten bij te brengen zou hij nooit mensen bloed drinken. Ik vind het genoeg. Dacht ik in mijn hoofd. Boos stond ik op. Het is niemands schuld oké! Stil nu. We hebben belangrijkere zaken te doen. Ik merkte dat we allemaal een beetje prikkelbaar waren door de stres. Carlisle knikte. Klopt. Het heeft geen zin. Esmée klopte bemoedigend op Carlisle's rug. Alice staarde verdrietig naar buiten. Een paar seconde later stond ze op. Het spijt me, ik kan het niet. Ze rende naar buiten. Mijn hoofd schoot naar Edward. Wat is ze van plan? Edward zei niks maar schoot achter Alice aan. Uit reflex rende ik ook er achter aan. Achter me hoorde ik Emmett en de rest rennen. Ik volgde haar spoor. Edward was bijna bij haar. Ik zette nog een tandje erbij en was nu bijna bij Edward. Emmett haalde mij in en samen met Edward grepen ze Alice. Alice zag het natuurlijk aankomen en dook opzij. Zonder na te denken sprong ik via een boomtak achter haar neer. Ik kon haar nog net vast grijpen. Meteen kwamen Edward en Emmett me helpen. Esmée ging voor Alice staan. Alice, rustig. Sttt... Focus. Dit heeft geen zin. Stil maar. Het komt allemaal goed. Alice keek verdrietig naar Esmée. Esmée keek even naar Edward en die knikte. Laat haar los. Emmett en Edward deden beide een stap naar achter. Alice zuchtte en zakte op de grond. Het spijt me jongens, het gaat niet echt goed. Ik word gek. Esmée ging naast haar zitten. Dat begrijp ik heel goed Alice. Ze streek over haar rug. We krijgen Jasper wel eruit. Hoe dan ook. Alice knikte. Bedankt. Teleurgesteld stond ze op. Ik ga even lopen goed? Esmée keek naar Edward. Weer knikte hij kort. Is goed Alice. Zei Esmée. Zonder Alice rende we terug naar het huis. Renesmee was bij Jacob maar nu zaten ze samen op de bank. Mam! Riep Renesmee toen ik binnenkwam. Ik knuffelde haar. Renesmee liet haar dag zien. Jacob en zij waren naar het strand geweest. Renesmee leek nu bijna op een 15 jarig meisje. Terwijl ze in werkelijkheid pas 5 jaren leefde. Ook haar intelligentie was als een 15 jarig meisje. Renesmee rende naar Edward. Ik ging naast Jacob op de bank zitten. Hoe gaat het? Vroeg ik. Jacob straalde. Super. Het was leuk met Nessie. Mooi zo. Ik was blij dat Nessie iemand zoals Jacob had. Iemand die ik echt kon vertrouwen. Nog nieuws over Jasper? Vroeg Jake na een tijdje. Teleurgesteld schudde ik mijn hoofd. Jake sloeg zijn arm om me heen. Zijn hitte voelde raar aan. Een tijdje bleven we zo zitten. Jacob bleef nog even bij Renesmee en vertrok toen naar huis. In de avond liepen Edward, Renesmee en ik naar huis. Mam? Pap? Vroeg ze ineens. Voor ze iets kon zeggen zei had Edward al geantwoord. Nee, daar ben je te jong voor. Verbaasd keek ik hem aan. Waar voor? Niemand antwoordde. Maar pap. Ik ben 15. Je bent te jong Renesmee. Zei Edward nog een keer. Hallo? Mag ik ook weten waar het over gaat? Renesmee wil morgen uit met Jacob. Verbaasd trok ik een wenkbrauw op. Uit? Waar naar toe dan? Bioscoop ofzo. Nee. Zei Edward nog een keer. Ik keek Edward geïrriteerd aan. Kom op. Je kent Jacob toch? Ze is puber. Laat haar toch. Edward schudde zijn hoofd. We waren inmiddels bij het huis aangekomen. Ik bracht Renesmee naar bed. Ik zorg wel dat je mag. Zei ik nog voor het licht uit ging. Renesmee lachte. Dankje mam. Ik liep terug naar de woonkamer. Edward we leven in de moderne tijd. Het is normaal. En in deze moeilijke tijden is goed dat ze even eruit mag. Goed dan. Maar ik breng haar en haal haar. Ik haalde mijn schouders op. Vind ik best. Edward glimlachte. De scheve glimlach. Die me altijd deed smelten. Ik kuste hem. Je bent een goede moeder. Ik glimlachte.