Daglicht (na morgenrood) twilight

Compromis

Aro was aan het twijfelen over mijn deal. Dat was mijn bedoeling. Als hij mij zou laten gaan, in de zin van terug naar de Cullens zonder gevaar, zou ik met die ene hele grote aanval mee doen. Bij die ene hele grote sterke familie. Aro was er heel geheimzinnig over. Verveeld stond ik voor me uit te staren. Kijkend maar de man die weer een misdaad kwam aangeven. Kijkend hoe Aro zijn gedachte als en kijkend hoe Felix, Demetri, Alec en Jane er op af gingen. Alles ging hier zoals normaal. Het begon nog saaier dan eerst te worden. Het was alweer een week geleden dat ik Renesmee en Edward had gezien. Elke dag miste ik ze meer. Bella... Ik heb nagedacht over je compromis. Ik ben akkoord met je voorstel. Omdat ik zeker weet dat je op een dag toch wel gaat en dan kan ik je maar beter nog inzetten. Ik glimlachte. Bedankt Aro. (Ik noemde Aro geen meester, net als Jane, gelukkig vond Aro dat goed.) Opgelucht liep ik naar mijn troon. Die Aro speciaal voor de nieuwelingen had. Ik was blij dat Aro er mee ingestemd had. Binnenkort zou ik weer in het grote huis zijn. Bij Renesmee en Edward en Jake en iedereen. Ik had nu ongeveer 4 maanden bij de Volturi gezeten en ik vond het genoeg. Ik dacht dat ik het aan zou kunnen, maar nee, ik ben te egoïstisch om mijn familie in gevaar te brengen om weer naar huis te kunnen maar nu had ik de oplossing. Dagen liep ik rond met in mijn hoofd, ik ga binnenkort weer terug. Aro stond op. Het is tijd. Alle ogen waren gericht op Aro. We gaan. Op weg naar de aanval. Iedereen knikte en begon rond te lopen. Aro kwam naar me toe. Bella, als ik vind dat je deze aanval goed hebt voltooid mag je terug. Begrepen? Ik knikte. Wat kan er nou zo moeilijk zijn? Alleen een beetje kijken, luisteren en soms wat vechten. De dag erna vertrokken we vroeg in de ochtend. Het viel me op dat heel de wacht mee was. Net als bij Renesmee. Aro wilde niet zeggen waar we heen gingen. Zelfs niet tegen Jane of Alec. Ik had dezelfde mantel als Jane aan. Een speciale voor dit soort momenten. We renden hard door de bossen, een redelijk lang stuk. Maar het bos herkende ik uit duizenden. Het Cullen bos. Laat ik maar zeggen. We kwamen op hetzelfde grote veld uit als waar we tegen over de Volturi hadden gestaan toen we voor Renesmee's veiligheid zorgde. Aro stopte op de plek waar ze de vorige keer ook hadden gestaan. Had Alice gezien dat de Volturi hier heen kwam? Dacht ik in mijn hoofd. Aro deed zijn capuchon af en heel de wacht volgde. Aro stond voorop, daarachter Caius en Marcus, daarachter Jane, Alec en ik en helemaal achter stond de wacht uitgestalt. Net als toen. Ik wachtte af tot wat er ging gebeuren. Nog steeds liet Aro niks weten over tegen wie we moesten vechten. Ik zou alleen heel goed me best moeten doen om terug te kunnen naar mijn familie. Mijn familie?! Opeens viel het kwartje. Nee! Riep ik geschrokken. Alle stukjes vielen op zijn plaats. Het bos, de wacht, de geheimzinnigheid, de compromis. Ik zou het moeten opnemen tegen mijn eigen familie.