Daglicht (na morgenrood) twilight

Keuzes

Ik de volgende dag kwam de zon in Denali vroeg op. Ik zat op de bank. Kate en Tanya waren jagen en Elezear en Carmen waren ook buiten ergens. Ik kreeg gister een sms van Renesmee. Mam, ik mis je. Alles gaat mis. Jake en pap hadden weer ruzie. Jij bent de enige die orde kan houden. Alsjeblieft kom terug. X ness. Ik moest wel terug. Ik kon mijn kind toch niet alleen laten. Maar ik zou alleen terug gaan voor Renesmee. Ik moest nog steeds nadenken over welke zetten ik wilde zetten. Om ons, Edward en mij, maar ook alle andere Culles bij elkaar te houden. Vergeven was een optie. Die ik wilde maar die was het minst slim. Tanya zei dat ik alleen maar moest blijven praten. Ik wist niet of dat zou helpen maar dan zou ik tenminste nog iets doen. Goed. Het was tijd om te gaan. Alleen voor mijn dochter. Ik liep naar buiten. Carmen? Elezear? Zei ik zacht maar meteen stonden ze voor mijn neus. Ik moet er weer vandoor. Echt super bedankt voor alles. Carmen glimlachte. Je bent altijd welkom. Ik knuffelde ze. Zeg ook maar hartstikke bedankt tegen Kate en Tanya. Carmen knikte. Dat zullen we doen. Kom snel weer eens! Ik lachte. Zal ik doen. Daarna stapte ik mijn auto in en reed ik weg. Ik moest nog lang rijden maar ik reed niet op mijn hardst. Nog even alleen zou goed zijn. Ik moest met Edward praten, wanneer ik er klaar voor was. Ik zuchtte. Daarna trapte ik harder op het gaspedaal. Na een tijdje kwam ik het bos weer in. Ik stopte even. Ik haalde diep adem en reedt toen de oprit op. Ik parkeerde de auto in de garage. Renesmee kwam naar buiten gestormd. Maam! Riep ze hard. Ze remede maar me toe. Ik omhelsde haar. Ik heb je gemist. Ik jou ook. De rest kwam ook naar buiten. Zo hoe gaat het in Denali? Vroeg Carlisle. Het gaat goed met ze. Mooi zo. Edward kwam naar me toe. Ik wenkte hem om mee te lopen. Zo eh welkom terug. Zei hij onzeker. Ik zag helemaal niks terug van die stoere Edward waar ik een paar jaar geleden verliefd op was. Ik glimlachte. Bedankt, ten eerste het spijt me van dat ik zomaar weg ging. Edward knikte. Het is oké. Luister, Edward. Ik bleef stilstaan. Vergeet de rest nu gaat het even over ons. Wat is er gebeurd? Met ons. Al dat geruzie. En het wordt alleen maar beter als we elkaar en iedereen vertrouwen. Dus mijn enige vraag is, kunnen we weer verdergaan net als vroeger? Edward staarde voor zich uit. Je hebt gelijk Bella. Als jij Jacob en Renesmee vertrouwd, doe ik dat ook. Het spijt me. Zei hij na een tijdje. Ik ging voor hem staan en legde mijn hand op zijn wang. Net als vroeger? Net als vroeger. Ik kuste hem. Dat ging makkelijk. Dacht ik. Hand in hand liepen we terug. Alles weer zoals vroeger? Vroeg Emmett met een grijns. Edward stompte hem. Ik wenkte naar Renesmee. In stilte liepen we het bos in. Zo, heb je nog met Jake gesproken? Renesmee schudde haar hoofd. Hij was langs gekomen maar pap vond dat niet goed natuurlijk. Ik glimlachte. Als jij gewoon doet wat jij denkt dat je moet doen, dan zorg ik wel dat papa het er mee eens is. Want ik weet best dat jij de juiste keuzes maakt. Want jij doet wat jij wilt, dat is altijd de juiste keuze. Het zal dan wel niet de keuze zijn die Edward zou maken maar het is alsnog de juiste. Want jij bepaald, wat jij wilt en wat niet. En wij hebben nisk te zeggen over jouw keuzes. En zeg het dan vooral oke? Renesmee knikte. Ook tegen mij, ook tegen papa, ook tegen Carlisle en de rest, ook tegen Charlie en vooral ook tegen Jacob. Beloofd? Renesmee knuffelde me. Beloofd. Mooi. Wat ga je tegen Jake zeggen? Renesmee keek kort voor zich uit. De waarheid. Opeens stapte Jacob voor ons neer. Vertel het maar. Zei hij kortaf. Daarna keek hij naar mij. Ik keek naar Renesmee. Kort knikte ze. Ik drukte een kus op Renesmee's hoofd en liep toen weg.

VANUIT RENESMEE:
Jake, eh hoi. Sorry dat ik niet gereageerd heb. Jacob haalde zijn schouders op. Het is goed. Wat wilde je zeggen? Ik zuchtte diep. Mijn vader is een beetje pissig. En dat kwam doordat laatst toen we samen bij ons waren weet je wel? Jacob knikte. Nou toen tja, wilde ik eigenlijk niet. Ongemakkelijk keek ik hem aan. Hij staarde voor zich uit. Dat moet je gewoon zeggen. Dat weet je. Je bent alles voor me. Ik liep naar hem toe. Het spijt me echt Jake. Hey, Nessie, luister, als ik ooit nog iets doe tegen je zin in moet je me waarschuwen, afgesproken? Ik pakte zijn hand. Afgesproken. Hand in hand liepen we weer terug naar het huis. Ik was blij dat hopelijk nu wel alles weer normaal kon worden.