Daglicht (na morgenrood) twilight

Vergeten

Ik liep steeds van binnen naar buiten. Jacob had nog steeds niet teruggebeld. Ik maakte me zorgen. Maar ik wilde er niet naar toe. Dat zou alleen maar meer problemen opleveren. Het gekke was dat ik ergens onbewust wel wist dat 'het' al bezig was. Mijn herinneringen met Jacob waren al redelijk vaag. Uit mijn mens zijn dan. Maar die herinneringen vervaagde alleen maar meer. Zonder dat ik het echt door had. Opeens trok iemand hard aan mijn arm. Het deed geen pijn. Maar zonder dat ik het door had was ik al aan het rennen. Het was Alice. Wat doe je? Riep ik maar ik bleef wel rennen. Het is bezig. Jacob. Renesmee's toekomst staat op het spel. Ik leg het later wel uit! Riep ze terug. Verbaasd rende ik verder. Ik dacht dat Alice niet de toekomst van de wolven en van Renesmee kon zien. En hoezo 'op het spel'? Zou er iets met haar gebeuren? Waar is de rest? Riep ik. Alice keek achteruit. Te weinig tijd. We moeten er zo snel mogelijk komen. Anders is het te laat. Bella, jij hebt het langst de tijd, jij hebt de meeste herinneringen met Jacob. Jacob zal jou als laatste herinneren. Je moet het proberen. Ik rende harder. En harder. Al snel kwamen we in de buurt. Wat moet ik doen! Riep ik naar Alice. Net toen ze wilde antwoorden stopte ze met rennen. Verbaasd stopte ik ook. Wat?! Alice keek mij vragend aan. Wat zijn we aan het doen? Vroeg ze. Nu keek ik haar vragend aan. Jacob redden! Kom we moeten verder. Alice schudde haar hoofd. Redden? Jacob? Waarvan en wie is dat? Ik schrok. Alice was het al vergeten. Ik had geen tijd meer. Het was te laat. Ik zakte op de grond. Wachtend om alles te vergeten. Alle mooie herinneringen. Alle stomme herinneringen. Alles. Zonder dat ik er nog maar iets aan kon doen. Alle herinneringen flitste voorbij. Ik was nu bij toen we danste op de bruiloft. Jacob werd kwaad om de huwelijksreis. En toen die herinnering voorbij was, was ik hem vergeten. De moed zakte me in de schoenen. Ik was al bij de zwangerschap. Alles kwam voorbij. Wat hij zei. Hoe hij keek. Wat hij deed. Wat ik deed. Wat ik zei. Alles. Maar alles was daarna weg. En iets ertegen doen kon ik niet. Dat vond ik het ergste. Al de herinneringen waren mooi. En ik vond het leuk om ze weer te zien. Maar ik vond het erg om ze te zien voor de laatste keer. Opeens botste Edward tegen me op. Bella! Laat Renesmee Jacob kussen. Geschrokken keek ik hem aan. Edward was altijd degene die het erop tegen had. Hij schudde zijn hoofd. Doe maar gewoon. Ook als Renesmee Jacob al vergeten is. Nu! Ander leeft ze niet verder! Renesmee kwam aangerend. Ik pakte haar hand en trok haar mee naar de oprit. Maar net toen we er bijna waren vergat ook zij wat we aan het doen waren. Mama, wat doe je? Ze legde haar hand op haar hart. Ze snikte zacht. Ze na pijn. Zonder erbij na te denken trok ik haar verder. Ik was nu bij de herinnering van de laatste keer dat ik hem had gezien. Het ging te snel. Eindelijk kwamen we bij de roedel uit. Jacob en Sam waren de enige mensen. Je moet de rechter jongen kussen. Nu! Riep ik. Maar Renesmee bleef staan. Waarom? Ik ken hem niet. Ik balde mijn hand tot vuist. Toe, Renesmee, alsjeblieft. Nu! Ik was inmiddels bij het laatste telefoon gesprek. Opeens bedacht ik me iets. Wat als Jacob mij nu weer ziet. Dan hebben we nog een herinnering en dus ook nog meer tijd. Ik pakte Renesmee's hand en wurmde me door de wolven heen. Jake! Riep ik. Jacob opende geschrokken zijn ogen. Bella? Meteen kwam er weer een herinnering achter aan. Ik zuchtte opgelucht. Daarna draaide ik me weer tot Renesmee. Luister, alsjeblieft. Kus hem, dat is de enige oplossing. Renesmee keek me geschrokken aan. Nee. Fluisterde ze. Ik smeek het je. Renesmee. Toe. Ik weet dat het moeilijk is maar het moet nu! En op dat moment vergat ik hem. Ik wist niet meer waar ik was. Of wie hij was. Het enige dat ik wist was dat ik verloren had. Ik zakte neer. Ik voelde een lege plek. Een stekende pijn. Het was te laat.