Daglicht (na morgenrood) twilight

Gevonden

VANUIT BELLA:

Ik was hopeloos. Mijn dochter was voor de tweede keer meegenomen door de Volturi. Het ging steeds slechter met de familie. Jasper liet Alice niet meer los. Edward was ook erg hopeloos. En er iets tegen doen kon niet. De Volturi zou ons doden. Allemaal. Ook Jacob haatte zichzelf. Samen met Edward en Jacob liep ik door het bos. Ik zuchtte. Het is genoeg. Ik ben er klaar mee. Ik ga haar halen. Nu. Dan ga ik liever dood. Ik ga met je mee. Zei Edward vastberaden. Jacob knikte. Ik ook. Carlisle gaat het vast afblazen dus ik ga nu. Zei ik daarna. Edward knikte. Je hebt gelijk. Ik pakte hun handen. Doen jullie mee? Allebei knikte ze. Voor altijd. Fluisterde ik. Daarna rende we richting Volterra. Jacob als wolf. Opeens toen we er bijna waren vingen we Renesmee's geur op. In een ruk stond ik stil. Ze moet hier zijn. Zei ik. Maar Edward schudde zijn hoofd. Dit is de weg naar de Volturi. Ze is er vast langsgekomen. Verbaasd keek ik even rond. Haar geur was hier zo sterk maarja. Edward zal vast gelijk hebben. We begonnen weer in volle vaart te rennen.

VANUIT RENESMEE:

Ik werd wakker door voetstappen. Ik kroop onder wat bladeren. Misschien kwam Aro me wel zoeken. Dat moest ik niet hebben. De voetstappen stopte, er werd wat gemompeld maar daarna rende de voetstappen weer verder. Voorzichtig kwam ik onder de bladeren vandaan. Niemand. Snel rende ik verder. Ik had erg lang niet gejaagd maar ik jaagde nooit in mijn eentje. Nou ja ooit moet de eerste keer zijn. Dacht ik in mijn hoofd.

VANUIT BELLA:

We zette er nog een tandje bij. We rende nu op volle vaart. Ik hoopte dat we vanavond in Volterra kwamen. Ik vond het nog steeds verdacht dat de geur van Renesmee zo sterk was daar. Er moest daar toch iets gebeurt zijn. Langzamerhand begon het schemeren. Uiteindelijk diep in de nacht kwamen we aan in Volterra. Ik pakte Edwards en Jacobs hand. Ik hou van jullie beide. Fluisterde ik. Ik ook van jou mijn liefste. Antwoordde Edward. Ik ook van jou bels. Antwoordde Jacob. Met zijn tweeën sprongen we de put in. Jacob kon als weerwolf niet naar binnen. Het gekke was toen we eenmaal in de ontvangstruimte kwamen dat Gianna er niet was. Eenmaal bij de grote deuren zuchtte ik diep. Toen stapte we binnen. Snel keek ik rond of ik Renesmee zag maar ik zag haar nergens. Ook Aro, Jane, Alec, Felix of Demetri zag ik nergens. Alleen Marcus was er. Waar is mijn dochter? Zei ik hard. Marcus keek op. Oh die is ontsnapt. Wat! Riep Edward. Hij keek mij aan. Marcus heeft Renesmee laten ontsnappen. Mijn ogen werden groot. Bedankt. Zei ik meteen. Marcus glimlachte. Ze verdiende het niet om hier te zitten, maar als ik jullie was zou ik maar snel wegwezen. Aro kan elk moment terug komen. Ik knikte. Samen renden we weer terug naar buiten. Snel pakte ik Jacobs arm en trok hem een steegje in. Ik hoorde Aro al praten. Net op tijd. Toen de stemmen weg waren legde ik uit waar we zojuist achter waren gekomen. Dus ze zat wel daar waar jij zei. Kwam Jacob tot de conclusie. Ik knikte. We renden weer op volle vaart naar de plek waar we haar geur zo sterk hadden geroken maar ze was weg. Haar spoor ging verder het bos in. Ze kan nooit verder weg zijn. Ze kan niet harder rennen dan vampiers. Ik knikte. We volgde haar geur. Uiteindelijk was hij zo sterk. Ze moet hier zijn. Ik hoor haar gedachtes. Zei Edward. Snel onderzochten we alles maar ik kon haar niet vinden. Opeens zag ik haar. Renesmee! Gilde ik. Ik omhelsde haar. Renesmee knuffelde me. Mam! Ik heb je zo gemist. Ik kuste haar. Ik jou ook schatje. Edward en Jacob kwamen aangerend. Liefste! Riep Edward. Hij omhelsde haar. Je mag mij nooit meer zo bang maken. Renesmee lachte. Het spijt me. Daarna rende ze naar Jacob. Bijna huilden ving hij haar op. Hij drukte zijn gezicht in haar haar. Het spijt me zo. Het spijt me zo. Herhaalde hij steeds. Renesmee pakte zijn gezicht tussen haar handen. Jake, je hebt niks noppes nada verkeerd gedaan. Alec had je uitgeschakeld. Je hebt het juist super gedaan. Jacob schudde zijn hoofd. Kan je me vergeven, alsjeblieft? Renesmee drukte haar lippen op de zijne. Edward kuchte. Ik stootte hem aan. Ach laat die 2 nou. Zo zijn wij ook. Edward lachte. Goed dan. Hij draaide naar me toe. En streelde over mijn wang. Toen drukte hij zijn lippen op de mijne. Nu was ik de gelukkigste moeder op aarde.