Daglicht (na morgenrood) twilight

Voor altijd

Renesmee en Jacob waren weer samen. De spanning tussen Edward en mij was weg. De spanning in het algemeen was weg. We verhuisden weer terug naar Forks. Carlisle had gezegd dat we gewoon voorzichtig moesten zijn met ons uiterlijk en leeftijd. En als het echt te erg zou worden dan vertrokken we wel weer. Maar dit was echt belangrijk. Jacob en Renesmee. Forks was tee belangrijk. Nooit gedacht dat ik zoiets zou denken maar het was wel zo. Die avond vertrokken we. Ik liep door het bos van Minnesota. Afscheid nemen van alles. Niet dat ik het zou missen. De maan scheen over het bos. Opeens hoorde ik voetstappen. Vier paar. Ze bleven maar om me heen cirkelen. Opeens stopte het. Ik draaide me om. David. Zei ik zachtjes. David liep op me af. Ik hief mijn hand. David bleef stil staan. Alsjeblieft Bella, ik kan jullie niet laten vertrekken zonder vergiffenis. Ik liet mijn hand zakken. Zo makkelijk gaat dat niet. Je hebt iedereen pijn gedaan. Zelfs je eigen bloedverwant. David keek naar beneden. En dat weet ik, en daar heb ik spijt van. Enorm veel. Ik ben egoïstisch geweest maar ik ben veranderd. Echt geloof me. Ik zuchtte diep. Het spijt me David. Ik draaide me om. Zijn warme hand pakte mijn arm. Uit reflex greep ik hem bij zijn keel en duwde hem hard tegen de boom. Raak me niet aan. Zei ik kwaad. Ik liet hem los. Het verbaasde me dat hij niet veranderde. Bella, toe. Ik schudde mijn hoofd. Een en al verraad David. Ik liep terug naar het huis. Toen ik bijna weg was draaide ik me nog om. Oh, en David. Mij heb je alleen maar pijn gedaan. Ga is praten met degene aan wie je werkelijk vergiffenis moet vragen. Jacob of Renesmee. Ik draaide me om en liep weg. Hopelijk zag hij in dat je niet zomaar met sorry of wat dan ook vergeven bent. Ik liep naar Renesmee. Gaat het? Een traan liep over haar wang. Ze veegde hem weg. Mam, ik hoorde jullie gesprek. Misschien moet je David vergeven. Hij probeert het goed te maken toch? Ik kuste haar op haar hoofd. Renesmee, ik vergeef David het nog niet. Maar dat is mijn keus. Als jij er klaar voor bent, vergeef jij David. Renesmee knikte. Bedankt. Ik streelde door haar haar. Wil je hem nog zien? Renesmee schudde haar hoofd. Op dat moment kwam David aangelopen. Snel liep ik op hem af. Het antwoord is nee. Renesmee kwam ook aangelopen. Het is goed David. Ik vergeef je. Maar het heeft geen zin als niemand je vergeeft. David glimlachte. Bedankt Renesmee. Ik glimlachte. En pakte haar hand. Kom we gaan. Renesmee liep vast naar de auto. Ik draaide me nog een keer om. Wees maar blij met zo iemand als Renesmee. Geloof me, zo ben ik niet. Hopelijk heb je genoeg lef om ook te komen smeken bij Jacob. Toen liep ik naar de auto. David bleef achter. Ik stapte in en we reden naar Forks. Edward, Renesmee en ik. Als een gezin. De rest van de familie kwam later met de andere spullen. Ik legde mijn hand op die van Edward. Vergeef je David ooit? Mompelde hij. Ik haalde mijn schouders op. Zo gauw hij zijn best doet, wil ik het hem best vergeven. En jij? Edward lachte. Ik wil nog steeds zijn kop eraf rukken, maar ik hou van Renesmee, en jou. En Jacob is ook familie. Dus ik doe het jullie en Jacob niet aan. Ik hou van je. Zei ik zacht. Edward wreef over mijn hand. Ik ook van jou. Voor altijd. Ik glimlachte en staarde uit het raam. Ik verheugde me op Forks. Meer dan ik ooit had gedacht.

Sorry dat het zo lang duurde. Ik weet het niet echt een lang einde maarja. Echt sorry als jullie het einde niks vinden. Ik ga misschien een nieuw boek beginnen. Ook met vampiers. Maar dan een beetje anders. Nouja. Bedankt voor het lezen! Byeee♥️