Daglicht (na morgenrood) twilight

Onverwachts

Een paar dagen waren voorbij sinds ik in Denali was geweest. Alles ging weer helemaal goed. Edward had moeite met de relatie van Renesmee en Jacob maar hij accepteerde het nu wel. Jacob en Renesmee waren smoorverliefd. Maar Renesmee gaf wel haar grenzen aan. Ik zat met Edward op de bank. Het was nacht. Renesmee lag te slapen. Hey, moet je je excuses eigenlijk ook niet aan Jake en Nessie aanbieden? Edward keek me aan. Hij haalde zijn schouders op. Ik wreef over zijn wang. Doe maar wel. Je hebt ze toch niet zo goed behandeld. Oke oke. Dat doe ik morgen wel goed? Ik knikte. Dat is lief. Edward kuste me. Ik hou van je. Ik ook van jou. De volgende dag kwam Renesmee vroeg uit bed. He schatje, lekker geslapen? Vroeg ik. Renesmee haalde haar schouders op. Gaat wel. Nessie? Vroeg Edward. Renesmee keek naar Edward. Wat? Edward zuchtte. Ik wil je nog mijn excuses aanbieden van wat er is gebeurd. Renesmee glimlachte. Het is al goed pap, ik ben al lang blij dat het weer normaal is. Renesmee knuffelde Edward. Ik hou van jullie. Dit was waarvoor we gevochten hadden. Waarvoor we onze levens in gevaar brachten. Voor dit gezin. Mijn gezin. Met zijn drieën liepen we terug naar het grote huis. Zo zo, jij bent vroeg wakker. Zei Esmée lachend. Renesmee glimlachte. Heb je honger? Renesmee schudde haar hoofd. Niet in mensen eten. Ze liep door naar de bank en plofte neer. Iedereen ging door met waar die mee bezig was. Dingen wat we altijd deden. Schaken, de krant lezen, nieuws kijken, boeken bestuderen. Net als vroeger. Ik was blij dat het weer net als vroeger was. Opeens hoorde ik voetstappen dicht bij het huis. De andere hoorde het ook. De voetstappen kwamen steeds dichterbij. Uiteindelijk stopte ze. Carlisle liep naar de deur. Verbaasd liep ik hem achterna. Er werd aangebeld. Carlisle deed de deur open. Een postbode stond met een mooie dikke brief. Aan: De Cullens en Bella. Verbaasd pakte Carlisle de brief aan. Bedankt. De postbode keek met grote ogen naar Carlisle en daarna naar mij. Hij aarzelde even. G-geen dank. Zei hij en hij liep weer terug. Carlisle sloot de deur. Hij gaf de brief aan mij. Ik liep terug naar de kamer. Daar opende ik de brief: Beste Emmett, Jasper, Rosalie, Alice, Edward en Bella. Wij organiseren een reünie/feest. Het vindt plaats op 16 november. Van 8 tot 1. Het is een bal dus smokings en jurken mogen weer uit de kast. Dit is het adres: grote zaal op nummer 25. Hopelijk komen jullie allemaal. Met vriendelijke groet,
Mike Newton, Jessica Stanley, Angela Weber. Hopelijk tot 16 november! Wauw. Mike, Jessica en Angela kende elkaar nog. Gaan we? Vroeg Rosalie. Esmée glimlachte. Tuurlijk gaan jullie! Super leuk! Ik had er ook wel zin in. Om iedereen weer te zien. Al was ik nog geen volwassen vampier. En ze zouden me niet herkennen. Maar het feest zou al over 4 dagen zijn. Alice sprong blij op. Rose, Bella, we gaan shoppen!! Gilde ze. Rosalie en ik keken elkaar aan. Super... Zeiden we tegelijk. Ik heb nog genoeg jurken in mijn kamer kast hangen. Zei ik. Alice trok aan mijn arm. Die zijn niet nieuw! Ik lachte. Ik heb ze nog nooit aan gehad. Ah toe nou! Oke oke! Riep ik. Ze sprong op. Yeah! Ze trok me samen met Rosalie mee. Jasper, Emmett, Edward! Ga pakken kopen! Gilde ze opgewonden. Daarna trok ze ons mee de auto in. Oke. We gaan naar Seattle! Ze trapte hard op het gaspedaal. Een paar minuten later waren er in Seattle. Winkel na winkel werden we naar binnen getrokken. Jurk na jurk. Uiteindelijk hadden we alledrie een peperdure, sjieke jurk die ik zelf nooit zou kunnen betalen. Hij was diepzee blauw, aan de bovenkant strak en aan de onderkant losser. Ook had ik peperdure blauwe hakken erbij. Rosalie had een rode jurk, hij leek erg op die van mij maar die van haar was korter. Alice had een lichtroze engeltjes jurk. Daardoor leek ze nog meer op een fee. Echt prachtig. S'avonds laat gingen we weer terug. Edward, Emmett en Jasper waren ook geslaagd. Alice wilde de jurken nog niet laten zien. Ik was benieuwd hoe Mike, Angela, Jessica en de rest eruitzag. Mijn herinnering aan hun was vaag. Maar ik wist het nog wel. Ik was wel bang dat ik mijn zelfbeheersing zou verliezen. Tussen al die mensen. Maar ja. Het zou wel leuk worden.