Daglicht (na morgenrood) twilight

De volgende dag

De dag erna besloten we allemaal niet naar school te gaan. Renesmee had zich boos in haar kamer opgesloten. Ook als konden we makkelijk haar deur openbreken we deden het niet. Beide vonden we dat ze even tijd mocht hebben om na te denken. En daarna zal ik wel een keer met haar spreken. Want wat ze had gedaan was slecht. Zeer slecht. Ik begreep haar ook niet. Ze heeft Jacob. Alleen dan niet hier. Maar als ze het gewoon vraagt, rijden we er zo naar toe. Ze begrijpt niet wat inprenten is. Dat ze de enige voor Jacob is. En dat hoever ze ook van elkaar af wonen. Jacob zal altijd bij Renesmee blijven. Ik stond op. Edward staarde uit het raam. Ik ging naast hem staan. Volgens mij, is Renesmee gewoon bang om Jacob te verliezen. Ze denkt dat hij haar vergeet als ze zo ver weg wonen. Edward zei niks. Met een poker face staarde hij naar buiten. Ik pakte zijn hand. Ik kon hier niet tegen. Het leek wel alsof ik met iedereen ongemakkelijke gesprekken voerde. Geen krimp. Alsjeblieft Edward. Ik denkt dat ik het begrijp, waarom Nessie naar David gaat. Opeens keek Edward me aan. Jij begrijpt het niet Bella. Jij weet niet hoe het voelt om voor de tweede keer een van de belangrijkste personen uit je bestaan kwijt te raken door een wolf. Dus laat me nou met rust alsjeblieft. Ik schrok. Ik kneep nog eens in zijn hand en liep toen weg. Edward had wel een punt. Maar ik kon de wolven geen schuld geven. Ze konden er ook niks aan doen. Het was niemands schuld. Al was ik enorm kwaad op David, gevoelens konden nou eenmaal de vrije loop gaan. En ik weet zeker dat David het ook liever anders had. Dat was de enige reden waarom ik hem nog niet vermorzeld had. Ik liep naar boven. Renesmee? Zei ik zacht. Ik hoorde niks. Ik klopte. Geen reactie. Renesmee? Zei ik iets harder. Weer niks. Ik hoorde ook geen ademhaling of iets. Ik werd bezorgt. Renesmee?! Riep ik nu. Niks. Nu was ik bang. Ik pakte de klink en het slot. Met een kleine krimp brak ik de deur open. Snel onderzocht ik de kamer. Het dekbed lag op de grond. Het raam stond wagen weid open. Maar Renesmee was nergens. Mijn adem stokte. Met een kleine gil riep ik Edward. Hij stond binnen 2 seconde naast me. Ook de rest kwam aangerend. Bezorgt keek hij me aan. Toen hij zag dat ik naar de kamer keek begreep hij het. Zonder erbij na te denken sprong ik het raam uit en rende ik het bos in. Ik hoorde voetstappen achter me. Opeens voelde ik twee dunne handen mij vastpakken. Het was Alice. In een ruk kreeg ze me stil. Bella kijk. Ze duwde een briefje in mijn handen. Mama, als je dit vindt, maak je geen zorgen. Ik ben niet ontvoerd ofzo, ik moet even iets doen. Ga me niet zoeken. Ik kom terug beloofd. Kus R. Ik schrok. Maar ik was ook opgelucht. Tenminste tot zover ik het briefje kon vertrouwen. Wat als ze het moest schrijven van Jane? Met een verslagen gezicht liep ik terug. Opeens bleef ik stilstaan. Wat als ze naar David was? Alice keek me bezorgt aan. Gaat het? Ik keek haar aan. Misschien is ze bij David. Stamelde ik. Alice schudde haar hoofd. Bella, je kent haar toch. Zoiets doet ze niet. Nessie snapt wel dat ze niet naar David moet gaan. Ik had hoofdpijn. Niet dat dat kon maar het voelde zo. Mijn hoofd zat vol. Ik liep verslagen naar binnen. Edward had net zo'n verslagen gezicht als ik. Ik zakte neer op de bank. Ook al werd ik nooit moe. Het voelde wel zo. Ik voelde me slecht. Schuldig. En het ergste was nog dat ik niet eens wist wat ik moest doen. Renesmee zoeken ging niet. Ten eerste wilde ze het niet. En ten tweede wist ik niet eens waar. Ik sloot mijn ogen. Mijn hoofd ontplofte. Een tijdje bleef ik zo zitten. Nadenken over hoe, waar en wanneer ik Renesmee ging vinden. Opeens schoten mijn ogen. Edward keek me vragend aan. In een flits stond ik bij de deur. Maar voor ik naar buiten ging pakte Edward me vast. Bella, wat doe je? Ik keek hem aan. Ik weet waar ze is. Ik ga haar halen. Alleen. Oke? Vertrouw me. Alsjeblieft. Edward schudde zijn hoofd. Ik ga mee. Ik wil niet nog iemand kwijt raken. Ik schudde mijn hoofd. Alsjeblieft. Edward reageerde niet. Ik trok me los en rende naar buiten. Gelukkig hoorde ik niemand achter me aan. Ik wist waar Renesmee zat. Het was logisch. Ik ben haar moeder. Ik denk hetzelfde. Ik zette er nog een tandje bij. Hoe eerder hoe beter. Omdat ik zo weg gezonken was met mijn gedachte had ik niet door dat iemand het pad opsprong. Hard knalde ik ertegen aan. Het deed geen pijn maar het was wel raar. Meestal was ik ruim optijd. Dit kon geen mens zijn. Dan zou ik op tijd zijn. Dit moest iemand zijn die mij expres wilde blokkeren. Ik stond op. Verbaasd keek ik omhoog. Ik herkende hem. Maar waarvan wist ik niet precies. De jongen pakte mij vast. Door de hitte van zijn handen wist ik het weer. Hij was een wolf uit de roedel van David. Misschien was Renesmee toch bij David. Ik vond de hitte niet fijn. Ik trok me los. Bella. Kom. Zei de jongen kortaf. Verbaasd liep ik hem achterna. Hij bracht me naar een open veld. Midden op het veld stond David. Met vier wolven beschermend naast hem. Ik draaide me om maar meteen begonnen de wolven te grommen. David liep naar me toe. Bella, ik heb een deal. Het gaat om Renesmee. Ik bleef stil staan. Langzaam draaide ik me om. David glimlachte. Ik luister. Zei ik langzaam.

Sorry! Hier is eindelijk weer een deel. Ik denk dat ik langzamerhand een eind ga maken. Het is al redelijk lang. Dusja. Veel plezier en bedankt voor het lezen! Kusjess