Daglicht (na morgenrood) twilight

Nog niet (vanuit Jacob)

Het lijkt me beter als je gaat en niet meer terug komt. Mompelde ik. Bella keek me teleurgesteld aan. Maar ik moest doorzetten. Ik draaide me om en rende het bos in. Zonder te wachten op haar reactie. Ik mocht niet laten merken hoe erg ik het vond. Ik was erg aan het twijfelen. Maar Bella mocht het niet weten. Ze zou doordrammen. En Renesmee. Ik wilde zo graag bij haar zijn maar het deed tegelijk ook pijn om bij haar te zijn. Ik vond het zo raar wat David had gedaan, Bella bedreigen en zeggen dat ze Renesmee hadden ontvoerd. Toen ik buiten gehoor was van Bella liep ik langzamer. Ik wist niet wat ik moest doen. Jake? Ik draaide me om. Het was Seth. He gast, alles goed? Mompelde ik. Seth knikte. Ben je nog steeds bezig over Bella? Ik glimlachte kort. Ja. Het blijft me maar achtervolgen en Bella's aanwezigheid doet ook niet veel goeds. Seth ging op een boomstronk zitten. Jake, je moet het Bella niet kwalijk nemen. Wat had jij gedaan als zij had besloten om iedereen te vergeten? Misschien moet je het Renesmee gewoon vergeven want je weet hoeveel zij van jou houdt. Ik balde mijn hand tot vuist. Valt niet te merken. Seth lachte. Jake, niemand vindt het leuk om jou zo te zien. En je moet je eigen keus maken. Ik snap het net zo goed als je er toch voor kiest om ze te vergeten. Maar alsjeblieft, denk nog wat langer na. Iedereen weet hoe erg je twijfelt. Zegt dat niet genoeg? Ik glimlachte. Bedankt Seth. Kleine jongen, wijze praat. Seth lachte. Daarna stond hij op en liep hij weg. Misschien had Seth gelijk. Misschien moest ik haar vergeven en door gaan. Maar dan zou het misschien herhalen. Ik twijfelde dagen. Met de dag wilde ik liever vergeven maar met de dag werd het erger en wilde ik het allemaal vergeten. Ik zakte neer op de bank. Mijn mobiel ging af. Het was Bella. Geïrriteerd gooide ik mijn telefoon op de stoel. Hoe graag ik haar stem ook wilde horen, ze moest begrijpen dat ze afstand moest bewaren. Ze sprak de voicemail in. Jake, dit is Bella. Het spijt me echt. Ik moest je niet zo onder druk zetten. Je moet je eigen keus maken. Bel me alsjeblieft. Ik zuchtte. Ik moest moeite doen om haar niet te bellen. Dagen bleef ze bellen. Elke keer wilde ik opnemen maar ik bedacht me dat dat fout zou zijn. Ik slenterde naar mijn kamer. Ik pakte mijn mobiel en zakte neer op bed. Langzaam scrolde ik naar Bella. Met een zucht belde ik haar. Ze klonk blij toen ik haar belde. Jake, eindelijk. Ik moet echt.... Ze kon haar zin niet afmaken. Bella, ik heb liever dat je me niet meer belt. Daarna hing ik op. Zonder nog maar iets te zeggen. Schuldig staarde ik naar mijn mobiel. Ik kon mezelf wel slaan. Hoe kon ik zo doen terwijl ze gewoon haar excuus wilde aanbieden. Met een zucht stond ik op. Ik slenterde naar beneden. Nog een keer zette ik alle mogelijkheden, redenen en gevolgen op een rijtje. Ik kwam tot de conclusie dat het toch het best was om het allemaal te vergeten. Ik moest focussen op waarom ik bestond. Om mensen te beschermen en zo kon dat niet. En nu was ik er zeker van. Ik moest gefocust blijven. Hoelang was ik al geen wolf meer geweest? Het moest snel. Want anders ging ik weer twijfelen. Hoe erg ik het ook vond, het is beter zo. Vastberaden stapte ik naar buiten. Met een sprong was ik weer wolf. Met een volle vaart rende ik het bos in. Sam, het is tijd. Ik moet doen waarvoor ik besta. Dacht ik. Sam kon nu niks meer er tegen doen. Hij kon al mijn gedachtes doorspitten en als ik twijfels had kon hij het horen. Maar ik had geen twijfels meer. Ik had een keus gemaakt. Sam zuchtte. Jake... Denk nog... Ik onderbrak hem. Nee. Lang genoeg gedacht. Het is tijd. Sam gromde. Goed dan. Vanavond. Oke? Nee, nu. Dacht ik boos. Sam gromde weer. Vanavond. Ik moet het voorbereiden. Ik zuchtte. Goed dan. Die avond ging ik weer naar buiten. Ik was verdrietig, boos en opgelucht tegelijk. Hierna zou het allemaal over zijn. Al het gedoe. Ik zou weer mee kunnen vechten. Het dorp kunnen beschermen. Doen waarvoor ik bestond. Heel de roedel was bij elkaar. Seth huilde. Jake, denk alsjeblieft nog na. Maar ik negeerde het. Jacob, weet dat je Bella, Renesmee, de Cullens, Charlie, David, Renée, en iedereen die Bella kent zult vergeten. En Billy, ook hij zal Bella, Charlie of de andere niet meer herkennen. Zei Sam tegen mij. Daarna richtte Sam zicht op de roedel. Jullie zullen ook dezelfde personen niet meer kennen. Het valt niet meer terug te draaien. Ik knikte. Jacob, sluit je ogen. Je zult nu alle herinneringen met Bella en alle mensen die Bella kent, terug zien. Daarna zul je ze allemaal vergeten zijn. Ik knikte en sloot mijn ogen. Het begon. Bij de pick-up. Toen Bella hem kreeg. Hoe ze vroeg of ik mee naar school wilde rijden. Alles kwam terug. Van de pick-up tot de motoren, tot de kus, tot de verandering. Alles. En na elke herinnering vergat ik de herinnering. En vergat ik de personen. Ik was alleen nog maar opgelucht. Straks zou het over zijn. Ik kon weer als wolf beginnen. En dat was maar goed ook.