Daglicht (na morgenrood) twilight

Schuldgevoel

Daar liep ik dan. Door het bos. Het was erg fijn om even alleen te zijn. Om even na te denken. Ook al konden mijn hersenen zo'n beetje alles tegelijk opslaan het voelde toch vol. Het maanlicht scheen prachtig over het water van de rivier. Het was inmiddels 3 dagen later van het probleem met Jasper. Nog steeds wisten we niks om hem te redden. En het werd steeds moeilijker. Mijn schuldgevoel was overheersend. Door mij zat Jasper daar nu. Door mij was Alice overstuur. Al deze problemen kwamen door mij. He bels! Ik draaide me om. Jacob stond grijnzend achter me. He Jake. Mompelde ik afwezig. Gaat alles goed Bella? Bezorgt kwam Jacob naar me toe. Ik glimlachte. Ja hoor, het gaat prima. Jacob lachte. Niet dus. Ik ging op een van de rotsen zitten. Bels, hoor is. Als je nog steeds schuldgevoel hebt dan moet je maar is goed luisteren. Dit is niet jouw schuld. Ik lachte. Jacob keek bloed serieus. Ik meen het, als ik wist waar Renesmee was dan zou ik haar ook meteen gered hebben, als ik zou horen dat ik alleen op die manier mijn familie zou kunnen redden zou ik ook naar de Volturi zijn gegaan. Bella, iedereen zou hetzelfde in jouw plaats hebben gedaan. Ik ben trots op je bels. Jacob gaf me een schouder klopje. Dankje Jake. Hij ging naast me zitten. Weet je nog, toen je net bij Charlie was. Toen je je pick-up kreeg? Ik lachte. Niet echt maar ik heb een vage herinnering. Jake gaf me een duwtje. Ah kom op. Dat was de eerste keer dat ik je echt zag. Dat kan je toch niet vergeten. Ik lachte. Dit was fijn. Zo met Jacob. Het was weer even net als vroeger. Jacob en Bella. Niks en niemand anders. Heel de avond hadden we gekletst. Maar meteen toen ik het binnen kwam voelde ik de spanning weer hangen. Alice zat op de grond naar buiten te staren. Edward was bij Renesmee en de rest was bezig met alledaagse zaken maar toch was iedereen gespannen. Ik ging naast Alice op de grond zitten. Gaat het een beetje? Vroeg ik na een tijdje. Alice glimlachte. Gaat wel. Mompelde ze daarna. Samen staarde we naar buiten. Het was donker en af en toe was er een uil of dier die langs kwam maar voor de rest was het stil. Bella? Vroeg Alice ineens. Ja? Wat zou jij gedaan hebben als Edward nu net als Jasper bij de Volturi zat? Verbaasd keek ik haar aan. Daar had ik niet over na gedacht. Ik sloeg mijn arm om Alice heen. Hetzelfde als jou. We kunnen weinig doen helaas. En ik begrijp je heel goed Alice. Alice knuffelde me. Bedankt zusje. Ik glimlachte en stond op. Langzaam liep ik terug naar mijn huisje. Edward zat op de bank. Hij staarde ook voor zich uit. He. Zei ik toen hij geen krimp gaf. Edward keek me kort aan. Maar staarde toen verder naar de boekenkast. Ik ging naast hem zitten. Gaat het wel? Edward sloot zijn ogen. Opeens schoten zijn ogen open en hij trapte tegen de tafel. De tafel brak in tweeën. Van de schrik stond ik ineens in de andere kant van de tafel. Edward liep naar me toe. Het spijt me. Ik schudde mijn hoofd. Het is oké. Ik pakte zijn hand. Wat is er? Als ik sneller was geweest had ik Jasper nog terug kunnen halen. Dan zou er niks aan de hand zijn. Jasper is mijn broeder. Edward balde zijn hand tot vuist. Het is mijn schuld. Mompelde hij steeds. Ik streelde door zijn haar. Edward het is niet jouw schuld. Helemaal niet. Jij probeerde er alles aan te doen om hem terug te halen. Dat mag je niet vergeten. Zonder jouw zou inmiddels heel de familie bij de Volturi zitten. Ik streelde over zijn wang. Edward pakte mijn hand van zijn wang. Bella, je bent te lief voor mij. Dat verdien ik niet. Ik schudde mijn hoofd. Dat moet je niet zeggen. Jij bent alles voor mij. Ik zag Edward kort overleggen met zichzelf. Maar daarna streek hij met zijn hand over mijn wang. Ik hou van je Bella. Ik kuste hem. Ik ook van jou.