When nobody is watching | Kot&Forfang

19. Co ty znowu wymyśliłeś?

Stefan jednak nie zabił Michaela. Po pierwsze nie był w stanie, a po drugie nie wiem jakby po tylu latach razem nagle miał żyć bez niego.

Gdy chłopaki pojechali na lotnisko, ja sięgnąłem po laptop, który postawiłem sobie na udach i rozsiadłem się wygodniej na kanapie. Zobaczyłem, że Maciej jest dostępny na Messengerze, więc wysłałem mu wiadomość, czy ma teraz chwilę. Zobaczyłem, że odczytał, a po chwili do mnie zadzwonił.

- Hej - rzuciłem, gdy przyjąłem połączenie.

- Cześć... Nawet przez kamerkę widzę, że mało spałeś - zaśmiał się.

- Nic nie mów - pokręciłem głową. - Umieram dziś... I nawet nie chodzi o kaca, bo nie mam... Kupiłeś gitarę? - zdziwiłem się, gdy zobaczyłem sprzęt za nim. Wiem, że trochę gra, ale nigdy nie słyszałem.

- No tak - sięgnął po nią. - Ładna, nie? - ułożył ją na swoim udzie i pogłaskał granatową gitarę.

- Zagraj mi coś - poprosiłem.

- Co? - uśmiechnął się.

- Cokolwiek - odparłem, a on przewrócił oczami.

Maciej zastanawiał się przez chwilę, a potem zaczął brzdąkać na gitarze. I naprawdę dobrze mu to wychodziło. Obserwowałem uważnie jego palce na gryfie i te szarpiące struny.

Uśmiechnąłem się, gdy rozpoznałem melodię. Gdy był ostatnio, uprawialiśmy seks przy tej piosence. Ale za cholerę nie pamiętam tytułu, co mu powiedziałem.

- Ja też. Kojarzę tylko melodię - przerwał grę

- Tęsknię za tobą - wyszeptałem.

- Ja za tobą też - uśmiechnął się delikatnie. - I chciałbym... - przerwał mu dzwonek do drzwi.

- Nie - jęknąłem. - Nie ma mnie.

Ktoś zadzwonił po raz kolejny.

- To nie otwieraj - Maciej wzruszył ramionami.

- Poszedłbym sprawdzić kto to, ale jeśli to Paula to będę musiał ją wpuścić. - zauważyłem. - A nie chcę z nią gadać.

- Idź. Ja poczekam... Jeśli to ona to możemy pogadać we trójkę - odstawił gitarę.

- Tylko się nie rozbieraj żeby pokazać jaką dobrą partią jesteś - zaśmiałem się, a Maciej zdjął koszulkę. - Boże... Zaraz wracam - odstawiłem laptopa i poszedłem do drzwi. To była oczywiście Paula.

No bo kto inny?

- Tak gorąco u ciebie? - zaśmiała się, siadając na kanapie i patrząc na laptop.

- Też - uśmiechnął się. - Co słychać? - Maciej zapytał Paulę, która, chyba aż za dobrze zrozumiała to co powiedział Polak.

- Nic nowego... Po staremu - odparła, gdy zająłem miejsce obok niej.

- Żadnej miłości na horyzoncie? - pytał, a ja tylko czekałem, do czego on zmierza. Na pewno nie wyniknie z tego nic miłego. Zwłaszcza po wczorajszym.

- Na razie nie i nie zanosi się na zmianę - odparła.

- Wcale mnie to nie dziwi - wzruszył ramionami. Widziałem oburzoną minę Pauliny, więc musiałem się wtrącić.

- I jak ten wczorajszy pokaz? Szedłeś ostatni tak jak miałeś? - pytałem.

- Jasne... A pokaz... Nic szczególnego... Nic fajnego w sumie tam nie było... Te ubrania to ewentualnie może założyć Bieber na koncert, bo na ulicy nikt tego nie będzie nosił...

- Jak z większości takich pokazów - mruknęła Paula.

- Większość moich ubrań jest od projektantów - zauważył Maciej. - Mało które są z sieciówek.

- Co kto lubi - wzruszyła ramionami.

- Masz coś dziś? - zapytałem go.

- Nie. Dziś nie. Niedawno się zameldowaliśmy w hotelu. Teraz jestem w Nowym Jorku i... Ci... Wam - poprawił się - pokażę. - Wstał z łóżka, na którym siedział i wyszedł na balkon. - To miasto jest niesamowite - odwrócił laptop, aby pokazać nam widok z balkonu. - Jest cudowne.

- Pamiętaj, że chcę magnes z NY! - przypomniałem.

- Pamiętam, słońce - wrócił do pokoju i znowu mogłem go zobaczyć. - Pierwsze co zrobiłem, gdy wylądowałem to kupiłem ci magnes - zaśmiał się.

- Kochany - zaśmiałem się.

- Liczę na dobrą kolację jak wrócę - śmiał się.

- Johann nie umie gotować - wtrąciła Paula.

- Bez przesady. Jeszcze mnie nie otruł. Poza tym...  Nie kazałem mu gotować.

- Jeszcze by posłuchał tego co każesz mu robić - zakpiła.

- Prędzej mnie niż ciebie - odparł. - Osuwasz się w hierarchii, Mała - oznajmił chłodno. - Teraz ja jestem wyżej.

- Maciej, proszę... Daj już spokój - westchnąłem.

- Jak sobie życzysz - uśmiechnął się. - Zadzwoń do mnie, gdy będziesz już sam, ok?

- Jasne, kotek - rzuciłem, a on się lekko zaśmiał. Przewróciłem oczami. - Do potem.

- Na razie -  przesłał mi buziaka i zakończył połączenie.

- O co mu chodzi?

- O to jakie masz podejście do tego co nas łączy - zamknąłem laptopa. - Nie bądź taka zdziwiona, że mu powiedziałem. Jego to też dotyczy... A ty powiedziałaś mojej siostrze, która nie ma z tym nic wspólnego.

- Mam rozumieć, że teraz twój chłopak - rzuciła kpiąco - będzie po mnie jeździł przy każdej okazji?

- Nie. Powiem mu żeby odpuścił i nie pozwolę mu na to.

- Dziś mu pozwoliłeś.

- Żebyś zrozumiała. Paula, ja jestem w nim zakochany. Zależy mi na nim i jemu na mnie też. Zrozum, że ludzie żyją w takich związkach.

- To nie jest związek.

- Wiesz co... Idź już... Nie mam ochoty z tobą dyskutować - oznajmiłem.

Paula popatrzyła na mnie przez chwilę, po czym wstała i wyszła. Poszedłem, ażby zamknąć za nią drzwi, o które później oparłem się plecami i osunąłem się po nich na podłogę.

Maciek, wracaj już  - pomyślałem i ukryłem twarz w dłoniach.

Jakoś, gdy mam go blisko to jest łatwiej.

Nie znaczy to, że teraz nie czuję jego wsparcia, bo czuję, ale chciałbym też czuć jego przy sobie, blisko siebie.