alpha's bright star 'tk ✓

24

|Pişmanlıklar bir şansı hak eder.

Soğuk esen rüzgar, esmerin ipeksi saçları arasından süzülürken yere düşen inci taneleri toprağın her bir zerresine nüfuz ediyor, sanki hiçbir zaman olmamışcasına acının ve hüznün maddiyat bulduğu hâli, ortadan kaldırıyordu.

Kimse göremezdi, hiç kimse toprağın susturuduğu acıyı duyamazdı. Tek bir kişi hariç, Jeongguk konuşamazdı fakat çok güzel bakardı, her bir ayrıntıyı görürdü.

Zira gözler gerçeği göremezdi, gerçeği görmek için yüreğiyle bakmalıydı insan ve Jeongguk en çok da yüreğiyle bakardı.

Taehyung ve annesi kendi yüzünden bu hâldeydi, içten içe suçlu olduğunu düşünüyordu. Evet, annesi kendisini sevmiyordu fakat son zamanlarda üst üste gelen olaylar sanki bu ateşi fitilleyen bir neden gibiydi.

Esmer, annesiyle tartıştıktan sonra babasını dahi dinlemeyerek omegayla birlikte evin yolunu tutmuştu. Jeongguk kalbinin burkulduğunu, omzularına bir yük bindirildiğini hissediyordu. Bu öyle bir yüktü ki ne Taehyung ne de başkası onu sırtından alamazdı.

Elindeki yemek dolu tepsiyle birlikte verandaya çıktığında, ağladığı için yüzü kızaran esmerin yanına ilerleyerek çekingence oturmuş ve gözlerini üzerine dikmişti.

Eğer onu teselli etmeye çalışırsa sinirlenir miydi? Çok mu kızardı yoksa kendisine sarılıp teşekkür mü ederdi?

Düşünceleri zihninden sıyrılarak boğazına yapıştığında baskı altında hissetmiş olsa gerek yavaşça omzuna dokunmuştu.

Taehyung, kızarmış gözlerini açıp küçüğe baktığında Jeongguk elindeki tepsiyi masaya bırakarak sarılıp başını omzuna koymuştu. Esmer, üzerindeki hafif şaşkınlıkla omegayı kucağına çekip kollarını beline dolayıp gözlerini kapatmıştı.

Acıyla harmanlanan nefesleri rüzgara karıştıkça rahatladığını hissediyordu.

"Annem benden nefret ediyor öyle değil mi? Hiçbir zaman onun için yeterli biri olamadım. Çocukluğum boyunca ondan övgüler, güzel sözler bekledim, olmadı Jeongguk. Annem beni hiçbir zaman sevmedi."

Küçük olan Taehyung'u rahatlatmak için feromon salgılayarak saçlarını okşamaya başladığında esmer bu duruma gülümseyerek gözyaşlarını silip omzunda yer edinen saçları öpüp ayağa kalkmış, Jeongguk'u da kucağına almıştı.

"Yemek için teşekkür ederim fakat aç değilim Jeongguk."

Yorgundu, kalbi, zihni ona ihanet etmek istercesine sonsuz bir uykunun çok da kötü bir fikir olmadığını söylüyordu. Kim Taehyung aile sevgisi ile büyümüş bir çocuk değildi.

Kendini bildi bileli annesi en değerlisiydi,
onun için yapamayacağı bir şeyin olmadığını düşünürdü. Annesi için tek bir şeyi başaramadı.