Nowy początek.

43

Dymitr, Afganistan

koniec marca

Byłem w trakcie pełnienia warty kiedy podbieg do mnie zdyszany James. Miał dobrą kondycję więc to było dziwne. Tak jakby biegł z drugiego końca obiektu. Nie myliłem się.

-Naczelnik cię woła. Szybko-wypluł między szybkimi oddechami. Zginał się w pół, chyba złapał kolkę.

-Nie mogę iść-zaprotestowałem wytrącony z rozmyślań. Czasami chłopaki robili sobie żarty i wzajemnie się podpuszczali. Raz dałem się na to nabrać i później nieźle mi się oberwało.

-To polecenie służbowe. Zastąpię cię.

 -Dzięki stary-ufałem Jamesowi. Raczej nie powinien mnie w nic wkopać. Poklepałem go po ramieniu i ruszyłem.

Szedłem szybkim krokiem. Właściwie aż tak mi się nie śpieszyło. Czasami wołali nas tylko po to, żeby przydzielić nas do innej roboty. Ale nie tym razem.

-Telefon do ciebie- powiedział naczelnik wskazując na słuchawkę. Zostawił mnie samego. Mocno się zdziwiłem. Zazwyczaj nie pozwalali na telefony. To była ostateczność. Coś musiało się stać. Z mocno bijącym sercem wziąłem urządzenie do ręki.

-Halo?

-Witam. Nazywam się doktor William Cooper-usłyszałem po drugiej stronie słuchawki zachrypnięty głos- Dzwonię ze szpitala świętego Rodiona w Chicago. W nocy przywieziono do nas pana narzeczoną Lenę Edwards.

-Co jej jest?

Lenie coś się stało. Miała wypadek? Ktoś ją pobił, potracił? Co do cholery się wydarzyło?!

-Jeszcze nie wiemy. Robimy badania. To nie było pierwsze zasłabnięcie z tego co dowiedziałem się podczas wywiadu z pacjentką-wyjaśnił szybko, w oddali było słychać odgłosy. Ciężko było mi się skupić.

-Macie już jakieś podejrzenia?- zapytałem przerażony. Tak się o nią bałem. Mam nadzieję, że jej stan jest stabilny. Przecież, gdyby to nie było poważne to by mnie nie powiadamiali.

-Bez wyników nie mogę nic więcej powiedzieć. Prosiła tylko by pana powiadomić.

-Dziękuję doktorze-niestety wewnętrzny niepokój został. Lena musiała coś wiedzieć. Czego nie mówiła lekarzom?

-Proszę się na zapas nie martwić-polecił mi lekarz, pewnie prowadził nie jedną taką rozmowę i za każdym razem wcale nie było mu łatwiej- Przepraszam ale muszę kończyć, pacjenci czekają.

-Oczywiście, rozumiem. Do widzenia- odłożyłem telefon, musiałem usiąść. Oparłem się o biurko i wziąłem kilka głębokich oddechów. 

-Wszystko w porządku Nazimow? Strasznie zbladłeś-powiedział naczelnik wchodząc do pomieszczenia ze szklanką wody.

-Moja narzeczona jest w szpitalu. Muszę być przy niej. Proszę o zwolnienie ze służby na czas nieokreślony-wyjaśniłem,prostując się jak na żołnierza przystało.

-Nazimow wiesz jakie są zasady-naczelnik pokręcił głową, był poważnym facetem z krwi i kości. Jego cera była wysuszona oraz zaniedbana przez wysokie temperatury i piasek. Również miał na sobie mundur. Zdjął czapkę i usiadł za biurkiem.

-W dupie mam te zasady. Ona ma tylko mnie-uniosłem się, chodząc w kółko po pomieszczeniu. Byłem bezradny. Mam nadzieję, że spojrzy na mnie przychylnym okiem i zachowa się jak na człowieka przystało- Na pewno jest przerażona a ja nie mogę nawet jej wesprzeć.

-Każdy ma kogoś bliskiego. Żonę, dzieci, babcię, ciotkę... wiesz co by się działo, żeby każdy tak sobie na zawołanie jeździł?

Spojrzał na mnie znad papierów. Kiwnąłem głową.