"လုဟန္မွာ ရန္ညႇိဳးရန္စရွိတဲ့သူရွိလား"
သူ႔ကို စိတ္ေအးေအးထားဖို႔
ေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့
ဂ်ံဳအင္ဟာ တည္ၿငိမ္တဲ့ေလသံနဲ႔ ေမးလာခဲ့သည္။
ဂ်ံဳအင္က
တိုက္ဆိုင္စြာ ဖုန္းေခၚလာခဲ့၍သာ
ေတာ္ေသး၏။မဟုတ္ရင္ သူလုပ္ရမလဲ သိမွာမဟုတ္ဘူး။
လုဟန္ကိုရွာခ်င္စိတ္နဲ႔
လူသတ္ခ်င္စိတ္ကလြဲၿပီး
သူ႔ေခါင္းထဲမွာ ဗလာျဖစ္ေနသည္ေလ။"မရွိဘူး ....ရွိနိုင္မယ့္ ကေလးလည္း မဟုတ္ဘူး။"
ကားဆီကို ေျပးသြားေနတဲ့ သူက
ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ၿပီး
တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ပူထူေနခဲ့သည္။ဒါဟာ တရွိန္ရွိန္ ျပန္တက္လာတဲ့
အဖ်ားေသြးေၾကာင့္သက္သက္ မဟုတ္ပါဘူး။ရင္ထဲက အပူေတြက တစ္ကိုယ္လံုးကို
ပ်ံ့နွံ႔ကူးလူးသြားတဲ့ သေဘာပဲျဖစ္သည္။အားကိုးတႀကီး ဟစ္ေအာ္ခဲ့သည့္
ဟန္႔ေလသံေလးဟာ
သူ႔နားထဲက မထြက္နိုင္ေသးဘူး။"ဖုန္းရဲ႕ တည္ေနရာ ရၿပီ ဆယ္ဟြန္း။"
ဖုန္းထဲဝင္လာေသာ
လိပ္စာေရးထားသည့္ စာတိ္ုေလးကိုၾကည့္ၿပီးတာနဲ႔
သူကားကို တရွိန္တိုး ဝိုက္လွည့္ ေမာင္းနွင္မိေတာ့သည္။ရည္ၫႊန္းသည့္ ေနရာေရာက္သည္နွင့္
သူကားေပၚက သြက္သြက္ဆင္းမိသည္။
(ကားတံခါးပင္ ျပန္မပိတ္မိ)အေမာတေကာ အေျပးေရာက္လာခဲ့ရသည့္
ထိုေနရာက သူေမ်ွာ္လင့္ထားသလို
ရလာဒ္မျဖစ္ေစခဲ့တာ နာက်င္စရာေကာင္းသည္။လူတစ္ေယာက္ကို ဖမ္းဝွက္ထားနိုင္ေလာက္သည့္
အေဆာက္အဦးရွိဖို႔ေနသာသာ
ကားမွတ္တိုင္မွလြဲၿပီး
ဘာမွမရွိသည့္ ျမက္ပင္တရုန္းရုန္းနဲ႔
ကြင္းျပင္အက်ယ္အျပန္႔ ထိုေနရာ။"ဟန္.....လုဟန္။"
ျကားေစနိုးနဲ႔ သူအသံကုန္ဟစ္ေခၚမိလိုက္သည္။
