"မင္း ဖ်ားေနတာမဟုတ္လား...
ဒါဆို ....မလာနဲ႔ေလ။"
လည္ေခ်ာင္းေတြ ေျခာက္ေသြ႕ေနကာ
ေခ်ာင္းပင္ဆိုးခ်င္ေနသည္မလို႔
ခ်က္ခ်င္းျပန္ေအာ္ေျပာမေနေတာ့ဘဲ
ကုတ္အက်ႌကိုသာ ဗီရိုထဲက ဆြဲထုတ္လိုက္ရသည္။
"ရတယ္ ငါလာလို႔ အဆင္ေျပတယ္။
အလုပ္ပ်က္ၿပီး အိမ္မွာ တစ္ေယာက္တည္းေတာ့
မေနနိုင္ဘူး။"
ဖုန္းတင္ထားခဲ့သည့္ မွန္တင္ခံုေရွ႕ျပန္သြားကာ
ဂ်ံဳအင့္ကို အေၾကာင္းျပန္ရသည္။
တကယ္ဆို သူလမ္းေလွ်ာက္ရတာပင္
အဆင္မေျပခ်င္။
ကိုယ္ပူက်သြားေပမယ့္လည္း
အလုပ္ပင္ပန္းထားခဲ့သည့္ ဒဏ္ေတြကို
ဖ်ားေနခ်ိန္က်မွ စုပံုခံစားရသလိုမ်ိဳး
လူက အားမရွိဘဲ နံုးေခြခ်င္ေနသည္။
သ္ု႔ိသည့္တိုင္ အိပ္ယာထဲ လွဲေနဖို႔ေတာ့ မေတြးမိ။
အိမ္ထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း
လွိမ့္ပိတ္ ေခြေခါက္ေနရမွာကို သူအမုန္းဆံုး။
ဟိုေတြးဒီေတြးနဲ႔ အဆင္မေျပျဖစ္လိမ့္မည္ ။
ဒီလိုေနမယ့္အစား အလုပ္ေလးလုပ္ရင္း
ဟိုေျပးဒီလႊား လုပ္လိုက္ရင္ျဖင့္္ ေခြၽးစို႔ၿပီး
ပိုသက္သာသြားမည္ထင္သည္။
လက္ဆြဲအိတ္ကိုယူကာ အလုပ္သြားဖို႔
အိမ္ေရွ႕ခန္းသို႔ ထြက္လာစဥ္မွာပဲ
အိမ္မႀကီးရဲ႕ တံခါးက ပြင့္ဟလာၿပီး
"ကိုကို"
အသံခ်ိဳေလး၊အၿပံဳးႏုေလး ၊
စိုးရိမ္ဟန္မ်က္ဝန္းေလးေတြက
သူ႔ကို ေနရာမွာတင္ လဲက် ေႂကြဆင္းေစေတာ့မလို။
"ဒါ ဘယ္သြားမလို႔လဲ။"
အနားသို႔ လွစ္ကနဲေရာက္လာေသာ
ကိုယ္သင္းရနံ႔ ခ်ိဳခ်ိဳေမႊးေလး။
"ကိုယ့္ဆီ လာတာလား ဟင္။"
ေပ်ာ္ေနတာကို မဖံုးနိုင္မဖိနိုင္ ခပ္သြက္သြက္ေလး
ေမးမိေတာ့ ဟန္က မ်က္ေစာင္းေလး႐ြယ္လာၿပီးမွ
"မေန႔ညက ဖုန္းမဆက္လို႔ လာဆူတာ။"
လက္ထဲက အထုပ္ေတြကို စားပြဲေပၚခ်ကာ
သူ႔နဖူးထက္သို႔ လက္ဖဝါးေသးေကြးေလးက
အသာအယာထိေတြ႕လာခဲ့ၿပီး
![ပီေက ပီကေ [completed]](https://img.wattpad.com/cover/175425187-64-k675861.jpg)