Maybe this time

52

Dionne's

I really don't know why I feel like the day runs so slow.

Pakiramdam ko sobrang bagal ng oras, Yung natapos muna yung lahat ng ginagawa mo pero you still have a very long time to spend with.

Nasanay lang siguro ako na I almost spend my day with her.

Tatlong araw palang siyang wala pero pakiramdam ko mahigit isang taon na kaming hindi nagkikita.

I always check on her, I spend my night talking to her, video call, texting I never been this clingy but damn it three hours palang kami na hindi nakakapag usap kasi may conference  siya pero pakiramdam ko parang buong araw na siyang walang paramdam.

I never thought I will ever feel this kind of longing to someone.

I miss her so much.

My life is rotating on her.

Kahit siguro tapusin ko lahat ng trabaho ko, gawin ko yung mga bagay na ginagawa ko kulang parin.

Kasi wala siya.

Sakanya lang nakokompleto ang araw ko.

I figure it out when she came back.

All my life I've been working my ass out to be one of the finest businesswoman just like my Dada, akala ko full filling my dream will complete me, pero hindi pala.

Kahit pala maging successful ako sa career ko there will always be a missing piece.

At siya yun.

Siya yung kulang sakin sa limang taon  na yun, siya yung nawalang parte ng buhay ko.

And it took her only one day to complete me, nang makita ko siya after 5 years I know something inside me become whole again.

Umuwi ako ng maaga sa bahay dahil sa natapos ko na ang trabaho ko.

Hindi ko parin siya nakakausap, she's still on her meeting.

Tumambay muna ako sa veranda, I have nothing to do hihintayin ko nalang si Cassie na matapos sa meeting niya.

"Oh ang tamlay mo ata." Dada said and joined me in the veranda.

"Wala Da, tinatamad lang ako, parang napakahaba ng araw."

"Tapos mo na trabaho mo?"

Tumango ako.

"Volleyball tayo?" Yaya niya sakin.

"Ano yun one on one haha, basketball nalang." I said.

"Tara."

Habang naglalaro kami ni Dada, napagusapan namin si Cassie.

"Kamusta na kayo ng Cass, di ko na siya nakikita ha."

"Nasa Canada siya ngayon Da, she's fixing something sa business niya doon."

Tumango ito.

"Kaya pala matamlay ka kasi wala siya."

Ngumiti ako.

"Kulang ang araw ko pag wala siya, the days are not the same without her, I don't know if this is bad, pero hindi ko na ata kaya mabuhay ng wala siya, well maybe I will live but I will never be happy without her kaya parang hindi na rin ako buhay non."

Tumawa si Dada.

"Bakit ka natawa."

"Cause that's my line to your mom, ilang beses kami naghiwalay, at sa bawat buwan o taon na wala siya, I'm alive but I'm not living, buhay lang ako pero hindi ako masaya."