RUH OKUYUCULAR -3-

Ben Ne Zaman İstersem

İçeri girdiğimde Usal'ı hazırlanırken buldum. Nereye gittiğini sormak için yeltenmiştim ki, baş ucundaki kâğıdı iki parmağının arasına aldı ve bana doğru uzattı. Kâğıdı elimde çevirdiğimde bir toplantı notu olduğunu gördüm. "Kimin bıraktığını gördün mü?" Bağcıkları geçirmeyi bitirdiğinde doğruldu. "Hayır. Geldiğimde buradaydı. Bir tane de senin için bırakılmış, her zamanki gibi." Benim komidime işaret eden eline baktım ve geriye dönme ihtiyacı duymadım. "Uzun bir gece ha!" Başımı sallayarak onayladığımda, bakışlarım hala elimdeki kağıttaydı.

Üzerimdeki giysilerden kurtulup, elimi yüzüme su çarptım. Berbat görünüyordum. Tüm gün göz yaşı dökmüş gözlerim kızarık ve şişti. Banyodan ve baş ağrıma iyi gelen soğuk sudan ayrıldığımda, Usal'ı beni beklerken buldum. Elindeki minik nesneyi sallayarak "Göz damlası." dedi. Oturmam için beni çekiştirdiği sandalyeye tepeden baktığımda, omuzlarımdan bastırarak oturmamı sağladı. Başımı geriye atıp damlayı gözlerime damlatmasına izin verdiğimde, görüşümü bulandıran ağrıdan biraz olsun sıyrılmayı umdum.

"İşe yarayacağına emin misin?" Göz kapaklarımı yanmanın etkisiyle kapatmış, başımı geriye yaslamayı sürdürmüştüm. "Kızarıkları geçireceğini düşünüyorum. Koruyucular varislerini böyle görmesinler." Dudaklarımdan çıkan kıkırtı, ummadığım kadar içsel bir tepkiydi. "Teşekkür ederim, iyi ki varsın." Gözlerimi açamasam dahi gülümsediğini biliyordum. Tekrar konuştuğunda, ses tonu bu gülümsemeyi yansıtıyordu. "Konuşma istediğin gibi geçti mi?" Odaya yine ağlamaklı halimle gelmiş, Usal'la karşılaştığımda, yüzüm tüm çirkin kızarıklarla bezenmişti. Kötü geçtiğini düşünüyor olmalıydı. "Beklediğimden kat kat daha iyiydi. Yekta benim aksime ailesinin geçmişinden haberdarmış." Usal başını sallamakla yetindi, yüzünde anladığına işaret eden bir ifade vardı.

"Peki ya diğer detay. Annesinin bugünü?" Dişlerimi sıktım. Ona Asaf Hoca'dan bahsetmemiştim. "Bunu ona söyleyemezdim." Yine anladığına işaret eden bir ifade. "Doğru olanı yapmışsın. Bu detay olmasa bile zaten annesinde yeterince nefret ediyor." Nefes alışverişim bir iç çekişi andırıyordu. "Biraz fazla ediyor hatta." Yerimde doğrulduğumda, gözlerimdeki yanma geçmişti. "Nasıl görünüyor?" Bakışlarını göz hizama getiren Usal "Çok daha iyi." dedi ve ardından eliyle önden gitmem için bir işaret verdi.

Odadan ayrılıp, geçişlere yöneldik. Toplantıya gidişimiz muhtemelen iki part halinde gerçekleşecekti. Her birimizin notlarında buna uygun saatler belirtilmişti. Organizasyon sistemi geçitlere yöneldiğimiz anlarda, bizden başka şeylere odaklanıyor olmalıydı. Sistem devre dışı bırakılsa, bunun peşine düşeceklerinden emindim. Oraya vardığımızda geçit kapısını aralayan Rüzgar'la karşılaştık. Her zamanki gün yüzünde dolanan paniğiyle onu izleyen Evelin'in bakışları beni buldu. Bu partta dördümüz vardık. Rüzgar kapıyı açma işini bitirdiğinde, bakışlarını bize çevirdi. "Elimizi çabuk tutalım." dedi, bana bakarken. "Diğerleri geçide ulaşmadan biz karşıya geçmeliyiz."

Önden Evelin geçtiğinde, Usal kapıyı tutmak için davrandı. Rüzgar da aralıktan geçtiğinde, ardımızdan kapıyı kapatan Usal olmuştu. Önden ilerleyen Evelin, benim gibi fener ışığını akıl edemeyenlerdendi. Rüzgar'ın düşmeden önce onun yolunu aydınlatmak için hızlandığını gördüm. Bileğindeki feneri yolu aydınlatırken, hızlanan adımlarıyla titrek ışıklar yayıyordu. "Nasıl da centilmen." dedi, arkamdan gelen Usal. Sesindeki yapay hayranlığa, tıslayarak güldüm. Bunun bana yaptığı bir gönderme olduğunu biliyordum. "Var öyle huyları." dedim, oyununa destek olarak. Rüzgar'la aramda geçenleri biliyordu. Zaman zaman ona öfke ve nefret beslediğimi de ama şimdi artık o kadar canım yanmazken, bunun üzerinden birbirimize şaka yapabilecek hale gelmiştik. Bunun nasıl olduğunu bilmiyordum fakat bu durumdan hoşnuttum. Artık umursamadığımı gösteren bu konuşmadan hoşnuttum.