Bölüm Uykucusiriiin'e gidiyor, umarım beğenirsin beybisii.. Kapak içinde sana ayrı teşekkür ediyorum, seviliyorsun... ^^
Iyi okumalar ^^...
Hızla alıp verdiği nefesi arabanın içinde kaybolup gidiyordu. Aklından binbir türlü şey geçiyordu, herşeyi yapabilirdi Kerem ona, herşeyi..
Bu Zeynebi çok fazla korkutuyordu.
Kafasını koltuğa yasladı Zeynep, gözlerini sımsıkı kapattı. Sakin olmaya çalıştı. Belkide kötü birşey yapmazdı ona.. Yapabileceği tek şey duâ etmekti Zeynep için..
***
Bitmek bilmeyen yolculuktan iyice sıkılmıştı Zeynep. Ofayarak Kereme döndü ve arabaya bindikten sonra gelişen sessizliğe bir son verdi.
"Nereye götürüyorsun beni?" Diye sordu. Sesi duygularını yansıtmıyordu, çünki içindeki bu korkunun ses tonu kesinlikle bu kadar sakin çıkmazdı.
Kerem ise Zeynebe kısa bir bakış attı ve tebessüm etti. Zeynebin ise o anda şimşekler çaktı beyninde. Onu ilk defa tebessüm ederken gördü. Ama kesinlikle bu tebessüm masum bir tebessüm değildi.
"Sürpriz." ve ardından teybi açtı. Zeynepse daha fazla üsteleyip korkak gibi gözükmek istemedi.
Zeynebin kulaklarında o şarkı çınladı.
Kendi başına buyruk,
Herkes peşimde kuyruk,
Parmağımın ucuna doladığım,
Herkesin ahını almışım ki,
Bana bakışına kul köle,
Her cümlen ezberimde,
Yediğini içtiğini bilmesem,
Ne yapardım bilmem?
Ne yapardım bilmem,
Seni bir gün görmesem,
Sesini bile duymasam,
Ne yapardım bilmem.
Ben eserdim yel gibi,
Gürler giderdim şimşek gibi,
Kafam atar aramazdım,
Canım ister kıramazdı,
Etraftaki kimse beni,
Şimdi dizinin dibinde,
İplerim senin elinde,
Üşümüş kedi yavrusu gibi sensiz,
Ne yapardım bilmem?
Ne yapardım bilmem,
Seni bir gün görmesem,
Sesini bile duymasam,
Ne yapardım bilmem.
Bu nasıl bir aşk,
Söyle neden bu yaş,
Hadi gel ne olur yine olalım,
Bitmesin bu deli aşk.
Ne yapardım bilmem,
Seni bir gün görmesem,
Sesini bile duymasam,
Ne yapardım bilmem?
Şarkının bitmesine yakın Kerem arabasını park etti ve yana döndü. Zeynebi dalmış camdan dışarısını izlediğini gördüğünde geldiklerini fark etmediğini düşündü.
Kerem elini uzatıp, iki parmağıyla Zeynebe dokunduğunda, Zeynep hemen irkildi ve Kereme döndü.
Zeynebin gözleri Keremin gözleriyle buluştuğunda arabada sadece Keremin sesi duyuldu.
"Geldik." Demesiyle arabadan çıkması bir oldu.
Zeynep ise ilk önce Keremin arkasından baktı, ve arabadan çıkmamaya karar verdi.
Keremse alayla kahkaha attı ve Zeynebin kapısını açtı ve kolundan tuttuğu gibi arabadan çıkarttı.
Zeynebin inlemelerini kayda almayarak eve doğru sürükledi. Evin kapısını açtı ve ardından Zeynebi içeri soktu. Kendide eve girince evde kimsenin olmamasını fırsat bilerek konuşmaya başladı.
"Sayer Malikânesine hoş geldin!"
Zeynepse donuk bakışlarla süzüyordu Keremi. İçindeki korku gitgide büyüyordu. En büyük etkende Keremin onu evine getirmiş olmasıydı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Aşk mı bu?
Novela Juvenil" Bir düşmandın önce, bir engeldin. Sonra bir karın ağrısı oldun. Aklımdan hiç çıkmayan bir yüz oldun. Gözlerimi kapasamda oradaydın. Şimdi peşimi bırakmayan bir dert oldun. Aşk buymuş, kimsenin seni 'bulaşma' diye uyarmadığı bir lanetmiş meğer...
