Bölüm MelekSoylu'ya gidiyor, umarım beğenirsin Cancağazım ^^...
Iyi okumalar..
Kerem kapıyı sertçe kapatıp Zeynebe baktı. Zeynep kendini yine gülmemek için sıkıyordu. Keremin o sert bakışları karşısında daha kayıtsız kalamadı ve katıla katıla gülmeye başladı.
Tısladı Kerem. "Neye gülüdüğünü öğrene bilir miyim?"
"S-sana." Dedi kahkahalar içerisinde.
"Sen ne yaptığını farkında mısın?!" Diye kükredi Kerem aslan misali.
"Ne yapmışım?" Dedi Zeynep hâlâ gülerken.
"Zehirliyordun beni! Tuvaletten çıkamadım dün!" Dedi Kerem, gözlerinden ateş fışkırıyordu. [Kusma anlamında :D]
"Sapa sağlam karşımdasın." Dedi Zeynep hala kıkırdarken. Bunu demesine kalmadan Kerem yine Zeynebin üstüne doğru yürümeye başladı.
Başta Zeynep tereddüt etse de, dün ki konuşmadan sonra ona 'o kadar'da kötü bir şey yapmayacağından emindi.
"Gelme! Gelme." Dedi Zeynep, kıkırdamasına mani olmayarak.
"Yok canıım." Dedi Kerem alayla, 'ı'ları uzatarak. Elinde ki kabı Zeynebe gösterdi.
İçindekileri gördüğünde gözleri büyüdü. "Lütfeen." Dedi Zeynep dudaklarını büzerek.
"Bunlar bitecek!" Dedi Kerem o sırıtışıyla ve Zeynebe daha çok yaklaştı.
"Ya hadi." Diretti Zeynep.
"Hayır, yiyeceksin." Dedi Kerem kararlı bir şekilde.
"Kolaysa yedir o zaman." Dedi Zeynep ve koşmaya başladı.
"Zaten yakalayacağım seni, yorma beni." Dedi Kerem sınıfın diğer ucuna koşan Zeynebe bakarken.
"Insan tabii hayal ettiği müddetçe yaşar."
"Bunu sen mi diyorsun? Kurbanlık koyun gibi koşan sensin, seni yakalayacağımı bildiğin hâlde." Dedi Kerem, Zeynep üzgünce sınıf kapısının önüne dizilen sıralara bakarken.
***
"Hopp." Dedi Kerem ve gülümeye başladı.
"Ya uff." Dedi Zeynep kolunu Keremden kurtarmaya çalışırken.
"Bazen o kadar salak oluyorsun ki anlayamıyorum." Gözlerini devirdi Zeynep. "Neyse sen yiyor musun, yoksa ben mi yedireyim?"
"Yemeyeceğim."
***
"Yemeyeceğim, yemeyeceğim, yemeyeceğim, yemeyeceğim."
"Sen ne kadar inatsın ya." Dedi Kerem Zeynebi sıraya yatırmış ve üstüne çıkmış pozisyonda, elindeki keki Zeynebe yedirmeye çalışıyordu.
"Yemeyeceğim, yemeyeceğim, yemeyeceğim, yemeyeceğim." Tam Kerem keki ağızına sokacakken ağızını kapattı Zeynep.
Ofladı Kerem, bir çare bulmalıydı.
Aklına gelen fikirle sırıttı ve Zeynebin burnunu tuttuğu gibi sıkmaya başladı, nefes almaması için. Zeynep gözlerini kocaman açmış Kereme bakıyordu. Yapacağı şeyi anladığında yapabileceği sadece yutkunmaktı.
Aradan 50 küsür saniye geçmesiyle Zeynep nefessiz kaldığında, nefes almak için ağızını açtı. Ağızını açmasıyla ağızına tutuşturulmuş kek ile yüzünü buruşturdu. Yaptığı sanat eserini yutmak zorunda kalmasıyla sesli bir nefes çekti içine.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Aşk mı bu?
Roman pour Adolescents" Bir düşmandın önce, bir engeldin. Sonra bir karın ağrısı oldun. Aklımdan hiç çıkmayan bir yüz oldun. Gözlerimi kapasamda oradaydın. Şimdi peşimi bırakmayan bir dert oldun. Aşk buymuş, kimsenin seni 'bulaşma' diye uyarmadığı bir lanetmiş meğer...
