De Weg Terug

Hoofdstuk 14.

Kyle was inmiddels drie weken in Doha, de eerste speelstad van oranje aankomend november. Steeds meer begon hij gewend te raken aan het warme weer. Ver weg zijn van Liverpool deed hem goed. Ondanks de hitte had hij het gevoel dat hij eindelijk weer kon ademhalen. Het feit dat iedereen hem beschuldigde van iets wat hij niet had gedaan, verstikte hem.

Hij liet zijn benen uit het bed hangen en trok zijn sportbroekje en sportschoenen aan. Om zes uur in de ochtend was het hardlopen nog te doen. Het was dan maar 34 graden. Zijn tweede rondje om drie uur was zwaarder. Het was dan ook tien graden warmer en zeer benauwd.

Toen Kyle langs het ontbijtbuffet in het hotel liep pakte hij enkel een appel en een flesje water. Ontbijten was nooit echt zijn ding geweest. Meestal propte hij nog een broodje naar binnen wanneer hij terug kwam van zijn hardloop rondje.

De hitte kwam hem tegemoet toen hij het hotel uitstapte. Wat was hij blij dat hij een hotel met airco had. Dan sliep hij 's nachts tenminste nog een beetje. Langs de kustlijn rende hij totdat hij buiten adem was.

Een strandtentje met neon letters kwam in beeld en op zijn gemak liep Kyle er naar toe. Hij ging aan een tafeltje zitten waar hij een koffie bestelde. Sinds hij hier in Doha was, was dat de enige slechte gewoonte die hij had opgebouwd. Gelukkig sportte hij genoeg dat die koffie geen probleem was.

Met de onderkant van zijn shirt veegde Kyle het zweet van zijn voorhoofd. Niet veel later bracht een jong meisje hem zijn koffie. Genietend genoot hij van het uitzicht voor hem. De felrode zon kwam langzaam op en glinsterde over het water van de zee.

Scrollend door zijn telefoon zag hij foto's voorbij komen van de oefen interlands. Ze hadden gewonnen van Italië. Maar wel met een magere 1-0 die was ontstaan vanuit een penalty. Misschien was dat zijn geluk geweest dat de andere spitsen kansen hadden laten liggen om zich te bewijzen. Onder de foto's van het officiële account van het Nederlands Elftal was hij meerdere keren getagd. Het Nederlandse volk vond dat Kyle zich maar snel bij de selectie moest aansluiten. Zelf was hij het daar natuurlijk volledig mee eens.

'Mag ik bij je komen zitten' vroeg een man aan Kyle. De man zag er westers uit wat opmerkelijk hier was in het midden oosten.

'Tuurlijk.' Kyle knikte naar de lege stoel waarna de man tegenover hem plaats nam.

'Ik ben David' glimlachte de man naar Kyle waarna Kyle hem een glimlach terug schonk. Hij wist niet goed wat hij moest doen. Zich ook voorstellen?

'Ik ben Kyle' antwoordde Kyle toch maar beleefd terug.

Een grijns ontstond op het gezicht van de vijftigjarige. 'Dat wist ik natuurlijk al. Het is niet mijn gewoonte om bij onbekende mensen aan de tafeltjes te gaan zitten.'

'Oh' Kyle wendde zijn ogen af en keek weer naar het mooie uitzicht van de rode zon die door gloeide op het schitterde water.

'Mooi he?' vroeg David met een vloeiend Engels accent.

Kyle knikte zijn hoofd. 'Het is fantastisch.'

'Eens. Toen ik hier vijf jaar geleden hier voor het eerst kwam ben ik verliefd geworden op dat uitzicht.'

'Je komt hier niet vandaan?' vroeg Kyle aan de man tegenover hem.

David schudde zijn hoofd. 'Nee maar het is net al met vrouwen. Als je er eenmaal verliefd op bent. Ga je er niet meer bij weg.'

Kyle grinnikte. 'Uw vrouw is dus mee gegaan?'

'Spijtig genoeg niet. Die overleed twee jaar daarvoor. Ik vond het toen tijd worden voor een verandering.'

'Oh sorry. Het spijt me' antwoordde Kyle oprecht.

'Niet nodig. That's life' antwoordde David nuchter terug.

'Heb je de verandering gevonden die je zocht?'

'Nagenoeg wel. Weet je Kyle? Er gaan veel verhalen rond over Qatar en de meesten zijn niet bepaald positief. Maar als je deze plek omarmt zal je merken dat het één van de mooiste plekken ter wereld is.'

David haalde een visitekaartje uit zijn voorzakje.

'Ik wil me nergens mee bemoeien maar ik train het lokale voetbalelftal hier. Als je eens gebruik wilt maken van de voorzieningen, kom dan eens langs.'

Verbaasd keek Kyle naar het kaartje wat David aan hem gaf.

'Je biedt me dit zomaar aan' vroeg Kyle verward aan de man die hij nog geen vijf minuten kende.

David haalde zijn schouders op. 'Ik wil je de kans geven die ik hier toen ook gekregen heb.'

'Maar je weet dat ik-' Kyle viel even stil en roerde in zijn koffie. '-Dat ik niet bepaald positief in het nieuws ben momenteel.' Misschien was dat nog wel zwakjes uitgedrukt.

David wreef met zijn hand over zijn kale hoofd. 'Kwestie van vertrouwen. En je hebt het toch niet gedaan?'

Kyle vond het steeds verwarrender worden. Voor het eerst sinds alles bekend was gemaakt zei iemand anders buiten zijn familie en vrienden dat hij het niet had gedaan. Dat gevoel deed hem goed.

Kyle glimlachte naar de kale man. 'Nee ik heb het niet gedaan.'

'Precies dat bedoel ik.' David stond op en schoof zijn stoel aan. 'Denk er maar over na en kom eens langs.' Hij wenkte naar het visitekaartje in Kyles hand.

'Bedankt' glimlachte Kyle waarna hij de strandtent uitliep.

Kyle maakte zijn hardloop ronde af en douchte zich in het hotel waarna hij nog net op tijd was om bij het ontbijtbuffet een kommetje yoghurt mee te nemen.

's Middags oefende hij op het strand verschillende trucjes. Al snel had hij een hele zwerm kinderen om zich heen staan die het trucje ook wilden leren.

Met een grote grijns op zijn gezicht liet hij de voetbaltrucjes zien. Even leek het weer alsof hij zijn zorgeloze leventje terug had. De tijd waarin hij Mila ontmoette en voetbaltrainer was.

Moe maar voldaan rustte hij 's avonds uit op zijn hotelkamer en skypte hij met Mila.

'Er is een grote crisis bij Liverpool' grinnikte Mila waardoor Kyle meteen weer terug werd getrokken naar de werkelijkheid.

'Het lukt ze maar niet om te scoren tijdens die eerste oefenduels. Ze lijken de draad kwijt te zijn. De trainer is ontslagen en verschillende spelers hebben aangekondigd weg te willen.'

Kyle gaf ze groot gelijk. Het liefste wilde hij ook bij Liverpool weg. De club was inmiddels weer begonnen met trainen. De competitie begon eerder door het WK in november, maar hij had geen enkel bericht gehoord. Helemaal niets. Officieel was hij nog een speler maar hen deden net alsof hij allang niet meer bij de selectie hoorde. Toch vond hij het zonde van de club. Liverpool was een van de mooiste clubs ter wereld. Ze hadden een trouwe supportsclub. De leiding maakte alleen de club stuk, met hun veel te strenge regels.

Kyle keek naar het beeldscherm waar Mila nog altijd te zien was. Ze zat in de tuin onder de veranda. Normaal gesproken was hij nu ook al weer begonnen met trainen en zat hij daar naast Mila.

'Ik mis je' mompelde hij tegen het scherm.

'Ik jou ook' glimlachte Mila. 'Maar ik weet zeker dat je op deze manier die plek bij oranje afdwingt. Dus je blijft er nog maar mooi even'.

Kyle grijnsde naar het scherm. Dit was juist de reden dat hij van Mila hield. Dat ze samen vochten voor hun doelen. Als hij het even moeilijk had en op het punt stond om weer terug te vliegen was daar altijd nog Mila die ervoor zorgen dat hij voor zijn droom bleef vechten.