De Weg Terug

Hoofdstuk 36.

Een harde klop op de deur zorgde ervoor dat Daley stopte met zijn geschreeuw. Hoe luid het geluid zojuist in de kamer was, zo zacht was nu de stilte die in de kamer heerste. Opnieuw klonk een klop op de kamer gevolgd door een stem.

'Ik kom binnen hoor.'

De hotelkamer deur ging open en de zwarte krullen van Virgil van Dijk verschenen in de deuropening.

Argwanend keek hij van Daley naar Kyle en weer terug.

'Wat is hier aan de hand' riep hij verbaasd uit. Hij kon aan de gezichten van de twee spelers zien dat die zojuist ruzie hadden gehad en Kyle en Daley hadden nooit ruzie. Het waren de twee vrienden die elkaar altijd steunden en alle eigenschappen van de ander accepteerden. De vriendschap waar iedereen naar opzoek was maar die zo zeldzaam was dat die nauwelijks voor kwam.

'Niets' mompelde Kyle richting de aanvoerder waarna Daley 'nee, helemaal niets' er sarcastisch aan toevoegde.

Virgil schudde zijn hoofd. Hier ging hij zich niet mee bemoeien. Die twee waren volwassen genoeg om het zelf op te lossen. Hij wilde zich er niet eens mee bemoeien.

'Je hebt telefoon' zei hij daarom tegen Kyle. Nadat hij in de bus Kyles mobiel had afgepakt had hij hem onbewust al die tijd nog bij zich gedragen. Pas toen dat ding maar door bleef trillen had hij het door gehad.

'Het is je advocaat' voegde hij eraan toe waardoor Kyles gezicht meteen opklaarden. Dit was het telefoontje waar hij de hele dag al op zat te wachten.

Hij sprong van het bed af en pakte de mobiel uit Virgil zijn handen.

'Met Kyle' riep hij opgewekt door de telefoon en liep de hotelkamer uit richting de gang.

Virgil liet de speler gaan en liep de hotelkamer verder in om naast Daley op het bed te gaan zitten.

'Wat is er tussen jullie twee aan de hand?' vroeg hij de speler van Ajax.

'Niets bijzonders. Alleen een meningsverschil. Kyle is weer eens te eigenwijs om mijn advies te volgen.'

Nieuwsgierig trok Virgil zijn wenkbrauwen op.

'Hij verpest zijn leven' lichte Daley verder toe.

'Is hij...- Ik geloofde echt dat hij er niets mee te maken' sprak Virgil verrast uit.

'Heeft hij ook niet' zuchtte Daley vermoeid omdat dit alweer iemand was die Kyles matchfixing in twijfel trok.

'Hij is nog steeds bezig met alles goed te maken wat Sem door hem mist.'

'Die overleden vriend van hem?' Virgil had wel eens wat gelezen maar hij had het er nooit echt met Kyle over gehad. Ze spraken elkaar immers alleen bij het Nederlandse elftal en dat was niet vaak genoeg om een close band met iemand op te bouwen.

'Dat hij persé dit WK wil spelen is alleen maar voor Sem. Dat was drie jaar geleden ook al zo bij die titel die we met Ajax wonnen. Ik dacht dat hij het toen een plekje had gegeven, maar blijkbaar niet.'

Virgil glimlachte kleintjes. 'Laat het gaan Daley. Als dat zijn manier is om er mee om te gaan moet je dat accepteren. Iedereen verwerkt zulke dingen op z'n eigen manier.'

'Ik weet het' zuchtte Daley. 'Het is alleen moeilijk om te zien dat hij daar dingen mee verkloot.'

'En dan zijn het zijn fouten en niet die van jou' vulde Virgil wijs aan terwijl hij Daley een klopje op zijn arm gaf.

Daley en Virgil keken beide op toen Kyle met een enorm grote grijns de hotelkamer weer binnen kwam lopen.

'Ik ben er bij over twee dagen' riep hij blij uit naar de twee jongens tegenover hem.

'Het één en ander moet nog uitgezocht worden maar de aanklacht is ingetrokken. Ik word niet langer meer verdacht van matchfixing. Ik ben niet langer meer geschorst. Het is allemaal over.'

'Wat? Hoe dan? Ik zei het toch! Gefeliciteerd.' Met een grote lach op zijn gezicht omhelsde Daley Kyle. De ruzie van nog geen vijf minuten geleden was direct vergeten, zoals dat wel vaker was voor gekomen tussen de twee vrienden.

Ook Virgil feliciteerde Kyle hartelijk.

'Zolang je de winnende er maar inschiet tijdens de finale' grijnsde de aanvoerder naar de spits.

Na nog even gepraat te hebben verliet Virgil weer de kamer. Kyle liet zich op zijn bed vallen.

'Ik kan het gewoon nog steeds niet geloven na al die maanden' glunderde hij. 'Hoezo zouden ze die aanklacht zomaar in trekken' vroeg de speler zich af.

'Misschien zijn ze er achter gekomen wie écht de wedstrijden heeft vervalst' opperde Daley.

'Geen idee. Mijn advocaat kon dit alvast zeggen. Morgen verschijnt er een artikel met de reden als primeur. Daar zal het wel instaan. Het kan me ook niet schelen. Wij spelen gewoon dit fucking WK Dal. Wij samen!'

'We hebben goed nieuws' begon Ronald Koeman de dagelijkse speech voor het diner die avond.

'Kyle hier, wordt niet langer verdacht van matchfixing. De aanklacht is sinds vanmiddag officieel ingetrokken.'

'Lekker man!' schreeuwde Kevin Strootman naar Kyle.

'Dit betekend dat we vanaf morgen officieel kunnen werken aan de basis elf' ging de bondscoach door.

De spelers knikten waarna de speech werd afgesloten en ze eindelijk aan het buffet konden beginnen.

'Ik moet wel aan dit klimaatje wennen hoor' zuchtte Carel terwijl hij enkel een paar stukken fruit op zijn bord gooide.

Kyle schudde zijn hoofd en was blij dat hij maanden geleden al gewend was geraakt aan dit extreme klimaat. Zelf schepte hij een lepel vol pasta op zijn bord en schepte er vervolgens ook één op Carel zijn bord.

'Ik hoef dat niet' liet Carel hem weten en keek met een vies gezicht naar de pasta op zijn bord.

'Jawel' ging Kyle tegen hem in. 'Je moet zo snel mogelijk aan dit klimaat gewend raken en dat kan alleen door normaal te blijven eten' adviseerde hij hem.

Carel accepteerde het advies maar liep vervolgens mokkend naar zijn tafel. Kyle daarentegen liep grinnikend naar zijn plekje naast Daley.

'Ze zeggen dat het de directeur van de Engelse bond is' zei hij tegen Kyle terwijl hij het nieuws op zijn mobiel las. Hij moest het gewoon weten wie de oorzaak was van het slechte humeur van Kyle de afgelopen maanden.

'Wat?' vroeg Kyle afwezig.

'Degene die jou erin heeft geluisd is de directeur van de Engelse bond.'

Kyle vergrootte zijn ogen maar zei verder niets. Zwijgend slikte hij de pasta door. Pas toen hij zijn bord leeg had keek hij naar Daley.

'Dat verklaard in ieder geval wel waarom het zo lang heeft geduurd voordat ik mijn onschuld kon bewijzen.'

Daley schonk hem een blik die meer waard was dan alle woorden op de wereld.

Vervolgens boog hij wat meer over de tafel zodat alleen Kyle hem nog kon horen.

'Weet je Kyle? Het spijt me wat ik net zei over Sem. Het is iets goeds dat je hem nog steeds mist. Dat betekend dat hij het rouwen waard is. Ik weet dat het nu niet meer nodig is maar mocht het moment komen, dan wil ik dat je weet dat ik me vereerd voel als ik het kettinkje van Sem mag dragen op het veld.'

Het waren de woorden van Daley die Kyle raakten, en misschien was het ook wel een beetje het gezicht wat hij erbij trok of het feit dat hij nog geen uur geleden te horen had gekregen dat hij tijdens dit WK mocht spelen. Al met al brak hij. Negen maanden lang had hij zich sterk gehouden, had hij gevochten om zich te bewijzen, had hij alle praatjes van andere voetballers en de pers langs zich heen gelaten. Hij had alles gedaan om dat ene te bereiken en nu hij dat had bereikt, zag hij pas hoeveel meer het waard was dat hij mensen om zich heen had die om hem gaven.

Daley, zijn zusje Zoey en Donny, zijn vader en moeder, maar toch het meest van allemaal Milla. Hij had zoveel goed te maken met haar.