De Weg Terug

Hoofdstuk 23.

'Mila wacht nou' Danny pakte Mila's pols vast zodat ze niet het vergaderzaaltje uit kon lopen.

'Ik wil je vriend of verloofde?' Danny haalde zijn wenkbrauwen op en wachtte Mila's antwoord af. Hij wist het niet meer. Hij had Mila zojuist iets over een huwelijksaanzoek horen zeggen. Maar goed had hij ook niet geluisterd.

'Mijn vriend. Sinds hij nog geen waardig aanzoek heeft gedaan is het nog altijd mijn vriend' snauwde Mila naar haar leidinggevende.

'Nou ik wil je vriend echt niet nog verder in de problemen brengen. Sterker nog ik heb expres destijds niets geschreven over dat matchfixing.'

Mila perste er een klein glimlachje uit. 'Bedankt Danny!'

Hij knikte enkel zijn hoofd. 'Ik heb ook uit bronnen gehoord dat het onderzoek van de Engelse bond nog niets is opgeschoten. Daarom wil ik je een kans bieden.'

'Nou?' Mila was nog steeds niet van plan om een artikel te schrijven over Kyle, maar ze was wel nieuwsgierig naar het bod wat Danny ging doen.'

'Jij krijgt de tijd, het geld, en de juiste connecties om die zaak tot aan de bodem uit te pluizen. Wie heeft wat gedaan? Wie waren erbij betrokken? Waarom deden ze het? Waar is het geld naartoe gegaan? En waarom moest Kyle er voor opdraaien?'

Het aanbod klonk verleidelijk. Vooral omdat ze Kyle er ook bij hielp. Zo'n onderzoek kon ervoor zorgen dat Kyle zijn goede imago direct terug had.

'Het enige wat je hoeft te doen is de uitkomsten met ons delen.' Danny keek erbij alsof hij haar het winnende lot in de loterij aanbood.

Mila begon te twijfelen. Misschien moest ze dit eerst met Kyle overleggen maar die ging sowieso zeggen dat ze zich er niet mee moest bemoeien en dat zijn advocaat het allemaal wel regelde. De advocaat die tot dusver nog niet veel had gedaan. Ze wilde gewoon zo graag dat Kyle die kans kreeg om zich te bewijzen op dat WK. Ze wist zeker dat hij een belangrijke speler kon zijn. Als zij kon laten zien dat hij nergens iets mee te maken had, was de kans groot dat hij dat WK mocht spelen en hij daarna ook snel weer in de competitie kon spelen.

'Oké ik doe het' riep Mila uit en ze wist al precies bij wie ze haar onderzoek ging beginnen. Bij die achterbakse Simon Cooper. Ze wist gewoon zeker dat hij er iets mee te maken had. Noem het onderbuik gevoel, noem het bevooroordeling. Ze vertrouwde hem gewoon voor geen ene cent.

Opgelucht keek Danny naar Mila. Als dit het geen opleverde dat hij dacht dat het zou opleveren had hij een crisis voorkomen en zouden zijn artikels snel weer gelezen worden. Hij zou zo naar de directeur gaan en vertellen dat hij bezig was met een geheim project die geheid de lezersaantallen omhoog ging brengen.

Mila rende door het bos terwijl ze bedacht hoe ze Simon moest gaan benaderen. De lucht van dennennaalden en frisse aarde vulde haar neusgaten. Ze hoopte zo dat deze omgeving ervoor ging zorgen dat ze vol met ideeën kwam. Een rondje hardlopen deed haar normaal gesproken namelijk goed. Zelf kon ze geen afspraak maken om Simon te interviewen. Dat zou hij direct door hebben vooral wanneer ze ook nog eens begon over matchfixing.

Undercover gaan was ook geen optie. Als Simon haar herkende was het hele plannetje meteen verstoord en kon ze dat onderzoek wel vergeten. Pfff, dit ging nog lastiger worden dan ze had verwacht.

Mila rende door langs de bomen en kwam terecht bij een paadje wat er modderig bij lag. Geen wonder na die regen van de afgelopen dagen. Haar hartslag versnelde en langzaamaan begon ze te hijgen. Ze had te veel pannenkoeken gegeten en nauwelijks gesport. Die combinatie was niet goed voor haar conditie. Normaal gesproken ging haar dit een stuk namelijk gemakkelijker af. Nog drie kilometer wist ze uit haar hoofd en dan was ze weer bij de auto.

Misschien moest ze Tessa undercover laten gaan. Tessa zag er verschrikkelijk knap uit, en Simon was nu eenmaal gek op bloedmooie dames. De kans was groot dat Tessa wel wat los wist te peuteren bij Simon als ze haar charmes in de strijd gooide.

De grote eikenboom kwam in zicht en vanaf dat punt wist Mila dat ze nog maar een kilometer moest lopen. Zwarte vlekjes kwamen op haar netvlies terecht maar ze zou het niet opgeven. Een kilometer was nog wel vol te houden en dus was ze van plan gewoon door te rennen. Dit heette nu doorgaan tot het uiterste.

Vlak voor het einde bleef haar voet haken achter de wortels van een boom. Voor Mila het door had zwikte haar enkel en lag ze languit op de grond. De modder zat op haar fel gekleurde sportoutfit en een stekende pijn ging door haar enkel.

Voorzichtig probeerde ze op te staan om het laatste stuk naar haar auto te lopen. Toen ze kracht zette op haar zere enkel ging het mis. Alsof die opnieuw dubbelklapte vertrok ze van de pijn.

Shitzooi. Haar mobiel lag in de auto en dat was nog minimaal 500 meter lopen. Of een half uur kruipen, was misschien een betere inschatting in deze situatie.

Hinkend op één been wist Mila haar auto te bereiken. In het dashboardkastje graaide ze naar haar telefoon die ze al snel gevonden had. Ze belde Tessa die beloofde zo snel mogelijk haar kant op te komen.

Nog geen kwartier later racete Tessa de parkeerplaats op van het bos.

'Jezus wat zie jij eruit?' grinnikte het meisje, de modderspetters op Mila's gezicht te bewonderen.

'Ik heb er wel eens beter uitgezien' mopperde Mila.

'Wel eens? Vertel wanneer zag je er net zo slecht uit dan?'

Mila rolde haar ogen. 'Tessaaa! Help me liever even naar huis. Ik snak echt naar een warme douche'

Tessa liep naar voren en ondersteunde Mila naar haar auto. Bij elke stap verbeet Mila de pijn op haar gezicht.

'Ik denk dat ik je eerst even langs het ziekenhuis rijd.' Tessa's gezicht stond bezorgd.

'Niet nodig. Gewoon intapen en dan gaat het wel over.'

'Geen sprake van. Kyle vermoord me als ik er niet voor zorg dat er een professional naar gaat kijken.'

'Oké jij je zin, we rijden eerst langs het ziekenhuis.'