De Weg Terug

Hoofdstuk 42.

'Ik weet niet of je het hebt mee gekregen maar Engeland heeft zich zojuist ook geplaatst voor de halve finale. Wat vind je hier van?'

Herman van het Zandt stak de microfoon onder Kyles neus.

'Ik zou nu kunnen zeggen dat ik er extra gefocust door ben, maar ik denk eerlijk gezegd dat ik in deze fase van het toernooi bij iedere tegenstander gefocust zou zijn.'

'Brengt het ook een druk met zich mee?'

Kyle glimlachte flauwtjes. 'Nu nog niet we hebben zojuist de halve finale bereikt en Italië verslagen. De adrenaline zit nog erg hoog. Waarschijnlijk komt die druk pas als we werken naar de volgende wedstrijd.'

'Ga het maar snel vieren.' Herman van het Zandt wist dat hij toch niet de juiste woorden uit Kyle kon krijgen. Soms leek het wel alsof hij het ene politiek correcte antwoord na het andere gaf.

Drie dagen later trainde het elftal in de bloedhete zon. Terwijl Matthijs druk bezig was zichzelf in te smeren met zonnebrand factor vijftig rende Kyle nog een paar extra rondjes richting het veld. Het was jammer dat ze nog maar twee wedstrijden hoefden te spelen want hij begon zich steeds beter te voelen.

Toen bestuurslid Jeroen Smulders van de KNVB het trainingsveld op liep had Kyle al direct zo'n donker bruin vermoeden dat hij hier voor hem was. Welke gek ging dan vrijwillig op het warmste moment van de dag polshoogte nemen bij een stelletje chagrijnige spelers die stonden te trainen. Als je slim was bleef je daar ver uit de buurt, tenzij het noodzakelijk was natuurlijk.

'Kan ik Kyle even van je lenen?' vroeg Jeroen netjes aan de bondscoach die bevestigend knikte en Kyle een blik zond dat hij ook van niets wist.

Gespannen liep Kyle achter Jeroen aan. Wat zou er nu weer aan de hand zijn? Een nieuwe aanklacht? Nog meer vervalst bewijsmateriaal? Kyle volgde het bestuurslid richting een bijbehorend gebouw van het trainingsveld.

Normaal gesproken zou de koele lucht van de airco hem goed hebben gedaan, maar nu kwam het als een klap voor zijn hoofd.

'We moeten iets bespreken.' Nerveus krabde Jeroen aan zijn neus en zuchtte voor de derde keer deze minuut.

'Zeg het nou maar gewoon.' Kyle trok een gezicht dat half een glimlach en half een grimas was.

'Je gaat het niet leuk vinden.'

'Oké. Nou gooi het er maar uit het zal vast opluchten.'

'We hebben berichten ontvangen over de komende wedstrijd. We weten niet precies hoe serieus we het moeten nemen dus bespreken we het eerst met jou voordat we maatregelen gaan nemen.'

Kyle trok vragend zijn wenkbrauwen op. 'Wat voor berichten?'

'Dreigementen. Als Kyle speelt dan gebeurd er dit. Als Kyle scoort dan gebeurt er dat enzovoort. Ik weet dat het klote is maar ik weet niet of we je wel durven laten spelen. We weten niet of het van een paar lollige Engelse fans zijn of dat het echt serieus is, maar als er iets gebeurd vergeven we ons dat nooit.'

'Kunnen jullie het dan niet uitzoeken dan?' Kyle was niet van plan zijn basisplek op te geven voor een paar rare berichtjes. Hij kreeg dagelijks rare berichtjes gestuurd via Instagram. Het was nou eenmaal zo dat als je bekend was, deze nare berichten erbij hoorden. Hij maakte trouwens nog kans op de best scorende speler van het toernooi. Een wedstrijd missen zorgde ervoor dat hij ook geen doelpunten maakte.

'Zijn we mee bezig maar dat duurt nu eenmaal lang. Daarbij is dit Qatar Kyle we kunnen jouw veiligheid niet garanderen. Straks haalt die Simon Cooper je op een lelijke manier neer en heb je een beenfractuur. We kunnen de veiligheid van Mila trouwens ook niet garanderen.

'Mila's veiligheid?' vroeg hij verrast.

Jeroen reikte hem een aantal papieren aan waar de dreigementen op afgedrukt stonden. Natuurlijk speelden ze het niet alleen tegen hem maar betrokken ze ook degene erbij waar hij alles voor over had. Zelfs het missen van de halve finale.

Hij had het bijna gedaan. Bijna had hij gezegd dat ze de pot op konden met de dreigementen totdat hij zich in beeldde hoe iemand een mes op Mila's keel legde.

'Ik doe het niet. Ik ga die wedstrijd niet spelen.' Als het alleen aan hem was gericht dan had het hem niets kunnen schelen. Dan was hij gewoon dat veld op gegaan. Maar nu ze Mila erbij betrokken kon hij het niet meer.

Jeroen knikte begrijpelijk. 'Ik ga kijken wat ik voor je kan doen oké? Of ik iemand kan vinden die dit voor je kan uitzoeken.'

Kyle liep na een kleine vijf minuten weer terug naar het veld waar hij zoals gewoonlijk de training hervatte. Verschillende spelers keken hem vragend aan maar hij deed net of zijn neus bloedde en schonk er verder geen aandacht aan.

Aan het einde van de training liepen alle spelers zoals gewoonlijk richting de zijlijn. Dit was het moment waarop de coach de basis elf bekend maakte.

'Ik ga niet veel wijzigen ten opzichte van de vorige wedstrijd. Jasper in de goal. Matthijs, Denzel, Daley en Virgil achterin. In het midden Frenkie, Donny en Georginio. En voor Memphis en Steven met Kyle als vleugelspits.'

De spelers maakten over het algemeen goedkeurende geluidjes omdat het met deze opstelling de wedstrijden daarvoor ook goed was gegaan.

'Ik speel niet' antwoordde Kyle met een schorre stem op de opsomming van de bondscoach.

'Jij speelt wel. Ik heb zojuist toch zeker jouw naam op genoemd Bosman' antwoorde Ronald Koeman weer. Hij werd echt moe van die spelers die niet goed luisterden. Hij wist dat het warm was maar dat was nog geen excuus.

'Nee ik speel niet' ging Kyle tegen hem in. 'Ik wil niet spelen.'

'Je weigert te spelen?' vroeg de coach nu verrast.

Kyle haalde nonchalant zijn schouders op. 'Als je het zo wilt noemen.'

'En welke reden heb je daar voor?'

Kyle keek van de grond naar de rest van de spelers, die hem met open mond stonden aan te gapen en vervolgens naar de coach.

'Als je dit zonder de rest wilt bespreken vind ik dat ook prima.'

'Nee het is oké ze komen het toch wel te weten. Ik eehm.. Jeroen vertelde me zojuist dat hij rare berichten heeft ontvangen. Waarschijnlijk van Engelse fans maar hij kan mijn veiligheid niet garanderen in die wedstrijd, en die van Mila ook niet. Ik wil gewoon niet dat haar wat overkomt.'

Zoals Kyle het nu zei klonk het alsof er niets aan de hand was maar de spelers en de bondscoach wisten zelf dondersgoed dat Jeroen een speler alleen waarschuwde als het serieus was.

'Oké logisch' klonk Ronald's stem medelevend waarna hij razendsnel omschakelde. 'Dan gooien we het om en gaat Steven in de spits en Justin linksvoor.'