De Weg Terug

Hoofdstuk 41.

'Kun je niet blijven' smeekte Mila met haar groene ogen. Met zijn ellebogen leunend in het matras en met een uitgestrekte nek pakte Kyle zijn mobiel van Mila's nachtkastje en bekeek de tijd.

Mila lachte. 'Nu lijk je echt op Langnek.'

Kyle schudde zijn hoofd. 'Hé, ik ben tenminste niet degene die aan het staren is' knipoogde hij terug waardoor Mila een blos op haar wangen kreeg. Kyle's lichaam was afgetraind en dat wist hij zelf best ook.

Zijn mobiel gaf aan dat hij nog ongeveer een half uurtje had tot hij weer in het spelershotel moest zijn dus liet hij zich weer terug vallen op het matras.

'Nog eventjes.' Fluisterde hij. Voorzichtig streek hij een paar verwilderde blonde haren weg en kuste hij Mila's hals.

'Ik snap nog steeds niet waarom Simon persé jou moest hebben' mompelde Mila terwijl ze haar hoofd op Kyle's borstkas neerlegde en luisterde naar het regelmatige geluid van zijn hart. Misschien. Heel misschien, was dit geluid nog wel beter dan de songs van Justin Timberlake. Maar dat zou ze natuurlijk nooit aan Kyle toegeven.

'Ik ben nou eenmaal goed' antwoordde Kyle grijnzend.

'En nog zo bescheiden gebleven' vulde het meisje sarcastisch aan.

'Nee, maar serieus waarom overkomen de goede mensen toch altijd de slechtste dingen?'

'Omdat wij het aan kunnen' glimlachte Kyle terwijl hij teder over Mila's wang streek. 'Kijk naar mij. Kijk naar ons, we hebben het overleefd.'

Mila's lippen krulde omhoog. Ze moest Kyle gelijk geven. Ze hadden het inderdaad allemaal overleefd en waren er veel sterker uitgekomen dan ze ooit hadden gedacht.

'Je hebt gelijk' zei Mila zachtjes.

'Weet ik toch' antwoordde Kyle met een flauwe lach terug.

'Als je dit zelfvertrouwen blijft houden weet ik zeker dat het tegen Italië helemaal goed komt.'

'Het komt goed' verzekerde hij haar. Italië had een jong onervaren team wat nog wel eens in hun voordeel kon werken.

Mila streelde het litteken op Kyles bovenarm. 'Hoe kom je hier eigenlijk aan?' vroeg ze nieuwsgierig.

'Het is niets bijzonders' hield Kyle de boot af.

'Dat vroeg ik niet.' Opnieuw gleed Mila's wijsvinger over het drie centimeter lange litteken net onder zijn schouder. Misschien kwam het doordat Kyles huid zongebruind was dat het nu pas op viel of misschien had het lot bepaald dat ze het nu pas zag.

Een grinnik verliet Kyles mond. 'Dat ding zit er al minstens vijftien jaar en je ziet het nu pas? Hoelang ken je me nu al wel niet vier jaar?'

Mila haalde haar schouders op. 'Die plek op je lichaam zag ik pas een half jaar later' verdedigde Mila zichzelf terwijl ze de lijn bleef strelen.

'Het kwam door een ruzie met Sem' antwoordde Kyle na een kleine stilte. 'We waren iets van tien en kregen onenigheid. Hij duwde mij en ik belande op de stoeprand met mijn arm. Volgens mij heeft hij wel duizend keer zijn excuses aangeboden. Ik vond het natuurlijk alleen maar stoer zo'n litteken.'

'Waar hadden jullie ruzie over?'

'Een meisje. Clara heette ze volgens mij. We hadden al een tijdje een "relatie", twee weken ofzo. Maar tijdens de avondvierdaagse liep ze hand in hand met Sem. Vond ik natuurlijk niet leuk.'

Onschuldig haalde Kyle zijn schouders op terwijl Mila een zachte 'Aah' uitkraamde.

'Ik was toen al bezitterig' grinnikte Kyle zachtjes en plaatste een kus op Mila's voorhoofd.

'Je mist Sem nog steeds hé?'

Kyle knikte zijn hoofd. 'We hebben alles samen meegemaakt. Basisschool, zwemles, middelbaar, diploma-uitreiking. Waar hij was, was ik ook. Vijftien jaar is een lange tijd, dat vergeet je niet zomaar.'

'Dat hoeft toch ook niet?'

'Nee' antwoordde Kyle met een schorre stem. 'Soms als ik bij zijn ouders kom voel ik me nog steeds schuldig. Ze hebben me nooit iets verweten, maar ik was degene die ervoor zorgde dat Sem op dat moment daar reed. Het is veel minder dan in het begin maar het is er nog altijd. Daley had trouwens wel gelijk; ik moet het meer loslaten want anders verpest ik ook mijn eigen leven.'

Kyle keek naar het kettinkje van Sem op zijn borst. Daley had verdorie gelijk. Hij lag hier zonder kleren aan, volledig naakt, bij Mila in bed en het enige wat nog om zijn nek hing was dat kettinkje van Sem. Als Sem dit had geweten had hij het uitermate goor gevonden dat Kyle hem deel had laten uitmaken van zijn intieme momenten met Mila.

Zijn vingers reikten vliegensvlug naar het sluitinkje maar Mila's warme hand hield hem tegen.

'Niet doen' liet ze hem streng weten. 'Niet afdoen. Sem maakt deel uit van jouw verleden en dus van jou. Dat kettinkje hoort gewoon bij je. Ik wil niet eens dat je het afdoet.'

Kyles borstkas stond in de fik omdat hij zo veel van haar hield. Op sommige momenten dacht hij dat hij niet meer van Mila kon houden, maar dan deed ze altijd weer iets waardoor het vuur bij hem van binnen nog verder oplaaide.

'Je bent geweldig' Kyle streelde met zijn lippen over die van Mila waarna hij haar vol liefde kuste. Het zal niet lang duren of hij zou zich weer compleet in Mila verliezen.

Een luide bonk op de deur hield dit moment echter tegen.

'Broek optrekken Bosman. We gaan terug.'

Kyle liet een geërgerde zucht horen omdat Donny zojuist hun moment had verstoord.

'Hoe weet hij dat ik geen broek aan heb?' fluisterde hij in Mila's oor waarna hij plagerig aan haar oorlel likte.

'Omdat deze kamers gehorig zijn. Zoey zit hiernaast' fluisterde Mila terug met een lachje op haar gezicht.

Opnieuw bonkte Donny tegen de hotelkamer deur. 'Opschieten Langnek' mopperde hij tegen de houten deur aan.

Kyle rolde geërgerd zijn ogen en liet Mila met tegenzin los. Zorgvuldig legde hij het witte laken over Mila's perfecte lichaam heen.

'Ik vond het leuker toen jij me zo noemde' knipoogde hij naar haar. Zoekend door de kamer ging hij opzoek naar zijn kleren.

In een rap tempo trok hij zijn kleding en schoenen terug aan. Klungelend met de kleine knoopjes van zijn blouse liep hij naar de deur.

'Kyle schiet nou eens-'

'Op?' maakte Kyle Donny's zin af toen hij de deur open had getrokken.

Donny's pupillen vergrootte zich. 'Hoe doe je dat zo snel?'

'Ervaring?' lachte Kyle.

Donny bestudeerde Kyle's blouse en schudde toen zijn hoofd.

'Alleen nog even oefenen op de knoopjes vriend.' Kyle keek naar zijn blouse en zag toen ook dat hij het eerste knoopje in het tweede gaatje had vastgemaakt.

Onschuldig haalde hij zijn schouders op. 'Kleinigheidje' grinnikte hij.