Veri

Bölüm 10

Uydular basit bir prensiple çalışır, yörüngesi içinde olan yeryüzündeki vericiden aldığı sinyalleri güçlendirerek alıcıya gönderir. Böylece çok hızlı bir şekilde veri aktarımı sağlanır. Benim yönümdeki çözüm ise yıllardır kullanıma kapalı olan GX800 uydusunu yeniden kullanıma açarak hizmeti yeniden sağlamaktı. Fakat uydu bu kadar yükü tek başına kaldıramayarak patlamaya yol açabilirdi, patlama olursa parçaları ışık hızının sekizde biri hızında diğer uyduları da parçalardı. Yani şansımız sıfıra düşerdi. 

Zaten bu uyduyu babam, projenin ana bilgisayarı olarak seçmişti. Yapacak bir iş olmadığı için projeyi tamamlamak üzere araştırmalarıma devam ettim. Şu an GPS ve televizyon benim için önemli olmadığından rahattım. Masanın ara boşluğunda bir kasa duruyordu, bu kasa proje hakkındaki tüm dosyaları koyduğumuz kasaydı. Kasanın içindeki kendi standartlarına göre oldukça ağır olan nanoçipi alıp masanın üstüne koydum. 

Soketi gizlemek için masanın üzerine koyduğum defterleri kaldırarak soketin yolunu açtım, çipi özenle bunun üzerine yerleştirdim. Bilgisayar haliyle bunu bir usb bellek olarak algılıyordu ama program bunun bir üst sürümü olduğunu algıladığından anında kod sekmesini açıyordu. Programda benim daha 2 hafta önce öğrendiğim ve kod sayfalarının neredeyse yarısından fazlasını oluşturan, işler ters giderse diye babamın önceden yazdığı bir mini yapay zeka vardı. 

Bu programın kalbiydi. Bu teknolojiye NLea adını vermişti. Program çipi algıladığı zaman yazılı haberleşme sistemi devreye girmişti, yani yapay zeka çalışmaya başlamıştı. Programın insan beyni ile olan iletişimini bana açıklayacak olan tek şey bu yapay zekaydı. Yapay zekayla konuşmaya başladım, tüm hazırlıkları konuşuyorduk. O fikirleri öneriyor ben ise geliştirip kod satırlarına ekliyordum. O an beklemediğim bir şey oldu, hem de hiç beklemediğim bir şey. Yapay zeka babamın önceden benim için kaydettiği bir sesli mesajı dinletti:

"Sevgili kızım, bu mesajı dinliyorsan ben ölmüşüm demektir. Veri projesinin tamamlanmasına çok az kaldıysa bu mesajı gösterecekti program. Yani bitmesine az kalmış anlaşılan. Yıllardır tek takıldığın nokta olan Nöroloji bölümünü senin için çözecek birini tanıyorum; bu kişi benim kız kardeşim, senin halan. Biliyorum onu hayatına hiç görmedin çünkü annen ile arası bozuktu. O eve girerse hiç kimseye hakkımı helal etmem diyordu. Her neyse, halan bir nöroloji uzmanı ve projeden de haberdar. Bu mesaj bittikten sonra NL halanı arayacak ve halan orada olacak. Seni seviyorum kızım."

Mesajdan sonra ekranda kod gönderildi yazısı çıktı. Şu an ne olduğu hakkında hiçbir fikrim yoktu. Ben daha düşünmeye fırsat bulamadan kapı yüksek gürültü ile çalmaya başladı, kapının gözünden baktığımda siyah kapüşonlu birinin kapının önünde durduğunu gördüm. Bu kişi halam da olabilirdi, kötü niyetli bir insan da. 

Diyafondan kimsiniz diye seslenince: "Deniz, benim aç kapıyı. Halan..."
diye bir ses işittim. Kapıyı ağır ağır açarak gelmesine izin verdim. 

- Korkmana gerek yok gerçekten benim.
- Babam senden neden hiç bahsetmedi?!
- Bak, her şeyin bir zamanı var ama ilk önce projeyi tamamlamalıyız.
- Bana bir açıklama borçlusun! Babamın cenazesine neden gelmedin, babamı neden hiç ziyaret etmedin, neden beni görmeye gelmedin?!
- Aslında ben hep sizin yanınızdaydım, seni her zaman izliyordum. Cenaze olurken de oradaydım. Dua ettim, senin için.

Gözlerim sulanmaya başlamıştı kendimi tutamadan halama sarıldım. Kısa bir şokun ardından ikimiz de çalışma odasına ilerledik.

- Görünüşe göre proje neredeyse bitmiş.
- Evet, iletişimi kısmını çözebilecek misin.
- İş sadece beyinle bitmiyor, Biyoloji de var işin içinde. Burada beyin çipi yapmıyoruz, beynini programa yüklüyoruz. Baban sana projenin 2. kısmını anlatmadı mı?
- 2. kısım mı?
- Anlaşılan anlatmamış, projenin 1. kısmı beyin ile programı kontrol etmek. 2. kısmı ise beyini ana bilgisayara aktararak beyni bite çevirmek. Her bilgisayara sızabilir, her elektrik sinyalinden dünyanın öbür ucuna ulaşabilir.

Ağzım açık kalmıştı, bu teknoloji muazzamdı...